Η ελληνική κοινωνία βραδυπορεί και παραμένει εγκλωβισμένη στην επιφάνεια των πραγμάτων προσδίδοντας σε πολιτικά πρόσωπα χαρακτηριστικά που δε διαθέτουν.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Πρόκειται για αναχρονισμό στενοκέφαλο. Στις συμπληγάδες του ποιος και με ποιον πορευόμαστε, διανοίγοντας τη διόδευση στους επιτήδειους της πολιτικής αθλιότητας να υφαίνουν τον ιστό της παρακμής μας.
Το χειρότερο είναι ότι χάσαμε το μνημονικό μας! Τι τα θέλετε! Οι άνθρωποι δοκιμάζονται και ταλαιπωρούνται, αλλά δεν διδάσκονται. Αυτό που τους ακολουθεί είναι ένα κύμα ομαδικής μωρίας. Γιατί υπάρχει κάτι βαθύτερο από την επιφάνεια, ακόμη και από τη νοσηρή διέξοδο. Υπάρχει το πείραμα της απελπισίας.
Ποιο είναι το "πείραμα της απελπισίας" ;
Είναι μια σύντμηση βολική αλλά και ελλειπτική. Η μακρόχρονη κρίση σε τούτο τον τόπο, δεν προκάλεσε μόνο κοινωνικά χαλάσματα, έφερε στο φως κι άλλες πληγές, που υπέβοσκαν. Εχει φέρει στο φως γενιές τραυματισμένες, ηθικά απογυμνωμένες, έχει αναδείξει το αίσθημα της αστάθειας και της ανάγκης της προσδοκίας, που με τόση μαεστρία καλλιεργούν τα σαπρόφυτα της πολιτικής.
Κι αυτή η ανάγκη έχει μετατραπεί σε "πείραμα απελπισίας". Μια κοινωνία ευεπίδεκτη σε κάθε πολιτική πονηρία σ' ένα πλέγμα στερεό και αυταπόδεικτο, αλλά μη ορατό. Η αγωνία οδηγεί σε πειράματα απελπισίας, αφού οι αντιφάσεις γύρω μας πληθαίνουν για κάτι το ανεπανόρθωτο που ολοένα χειροτερεύει, με τα αδιέξοδα να πολλαπλασιάζονται, αφού η σοφία των αιώνων δεν αποφέρει.
Πρόκειται για αρρώστια σύμφυτης στην ελληνική κοινωνία. Η κρίση επιτάχυνε κάτι βαθύτερο, συγκεκαλυμμένο πριν, από τη φαινομενική αταραξία των θεσμών, από την αδράνεια της αυταπάτης. Οι προσόψεις έπεσαν. Τα εσωτερικά όμως ήταν ανομολόγητα.
Σε τούτα τα χρόνια της κρίσης αποθεώθηκε η καπηλεία. Το κακό είναι, ωστόσο, πως η καπηλεία εδώ, οπλίζεται με μια δύναμη παραπάνω από τη δημαγωγική της πολιτικής. Οπλίζεται με τη δύναμη της άγονης προσδοκίας.