Ο καλπασμός του πολιτικού καιροσκοπισμού ισοπεδώνει ακόμη και υπέρτατες αξίες που προσδιορίζουν την ύπαρξή μας ως κοινωνία και κράτος, σε μια περίοδο μάλιστα ραγδαίων διεθνών μετασχηματισμών, σ' απόσταση από την ψυχική μας δεκτικότητα, την κοινωνική και πνευματική μας ευαισθησία.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Το αποτέλεσμα; Τα κινήματα της ψυχής μας αναγκάζονται να πειθαρχήσουν στα περιστατικά που έρχονται με βιαιότητα στο πολιτικό προσκήνιο. Και οι αντιδράσεις μας, έστω των ολίγιστων, γίνονται άναρθρες κραυγές που ναι μεν θέλουν να απηχηθούν μέσα στο χώρο τον περιγεγραμμένο από τα ίδια τα περιστατικά, αλλά τελικά εναρμονίζονται με το δράμα το καθημερινό της κοινωνίας και μ το αίτημα που ο πολιτικός καιροσκοπισμός αναδίνει.
Ακόμη και το Σύνταγμα "χρησιμοποιείται" για την εξυπηρέτηση πρόσκαιρων πολιτικών συμφερόντων από τους πολιτικούς, για τους οποίους η ανάγκη μιας αδιάλειπτης τριβής της συνείδησής τους με την ιστορία που πλάθεται, δεν επιβάλλεται σαν προυπόθεση ενέργειας και ζωής.
Ο πολιτικός καιροσκοπισμός καλπάζει και ξεπερνά με βιασύνη τους σταθμούς που άλλοτε θα αποτελούσαν τροχοπέδη για την εξυπηρέτηση του. Ετσι, η διαδρομή παίρνει το χαρακτήρα της δοκιμασίας για την κοινωνία και οι συνέπειες για τούτο τον τόπο παίρνουν τις αναλογίες σεισμού.
Για όσους δέχονται τα περιστατικά όπως έρχονται και που διαθέτουν αρκετό απόθεμα αδιαφορίας ή και αφέλειας ή διαγκωνίζονται στο ασφυκτικό πλαίσιο του "βολέματος" με τους όποιους παροξυσμούς της "εθνικής αυτάρκειας" και των εθνικών ψευδαισθήσεων, για να μεταπλάθουν το ανεπίκαιρο σε επίκαιρο, η "αναθεώρηση" του Συντάγματος, όπως επιχειρείται από τους πολιτικούς μεταπράτες των ονείρων των πολιτών, δεν βλέπουν τους ηθικούς περιορισμούς στην απαθή ροή του χρόνου.
Γιατί οι ηθικοί περιορισμοί βοηθούν τη συνείδηση στη νάρκη της, ενώ οι υλικοί με εκείνο το νεοελληνικό "ε, και τι έγινε;" την κεντρίζουν διατηρώντας την σε αδιάλειπτη επιφυλακή για την αποδοχή των τετελεσμένων...