Ερμηνεύοντας τον ατομικισμό μας σαν ανεξαρτησία που έχει ως μόνο κίνητρο την αθόλωτη κρίση για την ευτυχία των συνόλων, ίσως η γενικευμένη, διάχυτη και διαταξική κατάπτωση τούτης της χώρας να μην ήταν και ηθική.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η ανεξαρτησία του ατόμου, ενώ έχει μπροστά της ορίζοντα πλατύ όπου το άτομο μπορεί να αναπτύξει όλο τον ψυχικό του δυναμισμό, είναι σε τελευταία ανάλυση, εξαρτημένη από το κοινωνικό της χρέος.
Οταν κατορθώσουμε να αντιληφθούμε και να ερμηνεύσουμε σωστά τη συνεξάρτηση τούτη, θα έχουμε πραγματοποιήσει το πρώτο ουσιαστικό βήμα για την αποκατάσταση ενός σταθερού δεσμού ανάμεσα στον εαυτό μας και στο πλήθος, χωρίς να ταλαιπωρείται διόλου από την πίεση του πλήθους αυτού, και, το σημαντικότερο, χωρίς να αισθανόμαστε καμία περιοριστική ή ανασταλτική δύναμη στην εμβάθυνση και στην έκταση του συναισθήματος της προσωπικής μας ανεξαρτησίας.
Η τέτοια αντίληψη της προσωπικής ανεξαρτησίας, που είναι συνώνυμη με την πολυλάλητη ατομική ελευθερία, είναι αντίληψη δυναμική και οικοδομητική. Η άλλη αντίληψη της προσωπικής ανεξαρτησίας, που αποκόπτει κάθε δεσμό με την κοινωνική ευθύνη του ατόμου, είναι στατική και διαλυτική. Οδηγεί στην απομάκρυνση από την κοινωνία και στην αδιαφορία προς την τύχη των συνόλων.