 |
| Free-Photos / Pixabay |
Για άλλη μια φορά παρακολούθησα την ίδια κοπιαρισμένη σχολική γιορτή για τη 17η Νοεμβρίου. Άλλοτε ως μαθητής, σήμερα ως γονέας. Η επανάληψη μιας διαστρεβλωμένης μισής αλήθειας κάθε φορά μέσα από κείμενα γεμάτα αέρα.
Του Στρατή Μαζίδη
Μια αλήθεια που δεν άκουσα σήμερα για το Πολυτεχνείο είναι το ερώτημα αν η χούντα πράγματι τελείωσε. Ίσως όχι με ανθρώπους που φορούν στολή. Διότι πώς περιγράφεται μια κοινωνία όπου η ελεύθερη έκφραση ενοχοποιείται - ποινικοποιείται, ενώ το ΟΧΙ το πρωί γίνεται ΝΑΙ το βράδυ; Πώς περιγράφεται η δημιουργία ενός τεχνητού φορολογικού χρέους από τη μια στιγμή στην άλλη και οι κατασχέσεις σπιτιών ανθρώπων με αυτής της μορφής τις οφειλές των εσχάτων χρόνων.
Μια αλήθεια που δεν άκουσα σήμερα για το Πολυτεχνείο είναι το τι απέγιναν όχι οι πραγματικοί ανώνυμοι πρωταγωνιστές που βγήκαν στους δρόμους και τις έτρωγαν στο ψαχνό σε μια εξέγερση που για άλλους "κάπως" υποκινήθηκε, αλλά εκείνοι που μας έδειχναν. Μήπως βολεύτηκαν; Μήπως βρέθηκαν ακόμη και στις Βρυξέλλες;
Μια αλήθεια που δεν άκουσα σήμερα για το Πολυτεχνείο είναι το ότι δεν έριξε αυτό τη χούντα. Το Πολυτεχνείο εργαλειοποιήθηκε για την αλλαγή σκυτάλης όταν ο Παπαδόπουλος κουνήθηκε στις ΗΠΑ. Η χούντα έπεσε διότι έγραψε το πρώτο μέρος της τελευταίας πράξης της προδοσίας της Κύπρου. Η χούντα συνέχισε το έργο του αποκαλούμενου "εθνάρχη" που με τις συμφωνίες Λονδίνου - Ζυρίχης έβαλε τους Τούρκους στο παιχνίδι. Η χούντα άνοιξε την πόρτα και ο...εθνάρχης την έκλεισε αφού πρώτα είχαν μπει καλά καλά μέσα.
Μια αλήθεια που δεν άκουσα σήμερα για το Πολυτεχνείο είναι ότι μπορεί να έπεσε (εκείνη) η χούντα αλλά η σκυτάλη επέστρεψε στο ίδιο πολιτικό σύστημα το οποίο τάχα είχε έρθει να ανατρέξει βάζοντας τον ασθενή στο γύψο.
Αυτά δεν τα άκουσα για το Πολυτεχνείο που δεν καταλαβαίνω ακόμη γιατί το γιορτάζουμε κι αυτό καθώς επίσης τις άλλες δύο εθνικές εορτές αφού είμαστε μια χώρα αποικία η οποία με εξαίρεση κάποιες μικρές περιόδους, μάλλον ουδέποτε αποτέλεσε εξαρχής ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος.