Η ατάκα του Αλέξη Τσίπρα προς την πυρόπληκτη από το Μάτι "...και να έπαιρνες τα 2000 ευρώ, θα τα σπατάλαγες", πέραν των χαρακτηριστικών του κυνισμού και του ωχαδερφισμού σε συνδυασμό με αρκετό απόθεμα πολιτικού αβδηριτισμού, στις παρυφές της βλακείας, μετά από τόσα χρόνια χιμαιρών, προσδοκιών, διαψεύσεων και αγωνίας, αξίζει να συλλογιστούμε ως κοινωνία το αμετάβλητο μέγεθος της πολιτικής ανευθυνότητας και αναλγησίας...
Του Στέλιου Συρμόγλου
Το "λεκτικό ατόπημα" του πρωθυπουργού δεν επιδέχεται πρόχειρες, συναισθηματικές προσεγγίσεις. Μα κεντρίζει συνάμα τη σκέψη για μια πλατύτερη θεώρηση της πραγματικότητας μας ως κοινωνία που εκλέγει και συντηρεί τέτοια πολιτικά εκτρώματα.
Είναι σαν να αντιμετωπίζουμε την αλγεινή μας πραγματικότητα ανάλαφροι σαν το πούπουλο που μετεωρίζεται στις απανεμιές, διστάζοντας για το προσανατολισμό του. Είναι σαν να ζούμε τον αμέριμνο θάνατο μας σαν κοινωνία, με τις αφελείς τροπές του νου χωρίς το βάρος της τρομακτικής ευθύνης μας, όχι μόνο για τις επερχόμενες γενιές, αλλά και για τη Στιγμή που μπορεί και ζητεί να δημιουργήσει τη Νέα Ιστορία.
Ζούμε χρόνια κούφια με "κουφιοκέφαλους" της πολιτικής με την ανύποπτη μακαριότητα που θρέφεται από την υπνωμένη συνείδηση, αδειάζοντας το χώρο από το δράμα και το πάθος το κοινωνικό και γεμίζοντας το κενό με ό,τι άλλο βλακώδες εκπορεύεται από τους ορνιθόμυαλους της πολιτικής.
Η επίμαχη ατάκα του Τσίπρα τοποθετείται στην περιοχή της ανευθυνότητας και της βλακείας ενός στενοκέφαλου κομματισμού. Πρόκειται για ένα "λεκτικό μνημείο" που διαιωνίζει την πολιτική βλακεία εναγκαλισμένη με την πολιτική αναλγησία.
Και θα πρέπει τούτη η πρωθυπουργική ατάκα να λειτουργήσει σαν μια αστραπή που σπαθίζει το σκοτάδι του νου της κοινωνίας, σαν μια εκγύμναση της κοινωνικής αίσθησης που θα μπορούσε να βοηθήσει στην κοινωνική αφύπνιση.
Γιατί τούτη ακριβώς η πρωθυπουργική ατάκα αποτελεί μια "κραυγή" για το πως φτάσαμε στον εξευτελισμό ως κοινωνία και έθνος, πως διατρέξαμε και διατρέχουμε εφιαλτικά χρόνια κρίσης οικονομικής και πνευματικής, πως παραμελήσαμε το αίτημα της ομαδικής ψυχής, φορώντας στα μάτια, πολλοί από εμάς, τον επίδεσμο της αυτάρεσκης απομόνωσης ή και αδιαφορίας.
Η πρωθυπουργική ατάκα αποδεικνύει πως ο κοινωνικός πόνος είναι η διάσταση μας με το καθημερινό γεγονός, όσο εκτρέφουμε τέτοια πολιτικά ζώα, τωρινά κι ίσως επερχόμενα.
Καθημερινά βρισκόμαστε μπροστά σε σωρεία πολιτικών εκδηλώσεων και σε αθροίσματα γεγονότων που μας αναγκάζουν να διερωτηθούμε αν η στάση μας είναι σωστή, κι αν η δική μας ευθύνη μπροστά στην πολιτική ανευθυνότητα, δεν έχει υποστεί μετατόπιση που αφαιρεί πολλά από τα ερείσματα εκείνα της κοινωνίας που θεωρούνται ακλόνητα.
Αν ερευνήσουμε βαθύτερα, λέω αν, γιατί δεν το κάνουμε αρκούμενοι στην επιφάνεια των πραγμάτων και στο όποιο "βόλεμα" μας, θα διαπιστώσουμε τη διαβρωτική αλλοίωση της κοινωνίας από την πολιτική ανευθυνότητα, θα διαπιστώσουμε το βασικό αίτιο της κακοδαιμονίας μας που δημιουργεί την αναμφισβήτητη ανισορροπία.