Το Μητροπολίτη Πειραιώς δεν τον περιβάλλει κανένα φωτοστέφανο αγιοσύνης και μπορεί κάποιοι να διαφωνούν κάθετα μαζί του, χαρακτηρίζοντας τις απόψεις του "ακραίες" για επίμαχα κοινωνικά θέματα, και δεν μπορεί βέβαια να τους χαρίσει το φως γιατί ποτέ του δεν ήταν θαυματουργός.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ομως και δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς πως είναι εκ των πρώτων ανάμεσα στους ταπεινούς της Ιεραρχίας, υψώνοντας το ανάστημά του για να σκεπάσει με τον ίσκιο του τις πληγές που προκαλούν κάποιοι...γραβατωμένοι άγιοι με τα πάθη, τις μωροφιλοδοξίες και την εξουσιολαγνεία που τους συνοδεύει.
Ο Σεραφείμ δεν ανήκει στους ρασοφόρους-έρμαια των ατομικών πλεγμάτων και συμπλεγμάτων, οι οποίοι ασθμαίνοντες επιδίδονται στην αναζήτηση της οριακής αλήθειας ως βολεψίες ρασοφόροι-φεουδάρχες της ανοχής.
Αιχμάλωτοι μέσα σε γλωσσικές συμβατικότητες. Αυτοπαγιδευμένοι από αναπροσάρμοστες στα γεγονότα προτροπές αβέλτερων εν πολλοίς συνεργατών τους. Από αβλεπτήματα των οποίων το αιτιατό βρίσκεται σε κάποια στιγμιαία αδρανοποίηση της κρίσης ή σε μια παράλογη ή υπέρλογη ερμηνεία των γεγονότων και των καταστάσεων.
Και το χειρότερο: Ολοι αυτοί οι "εν Χριστώ αδελφοί", ολισθαίνοντες στον κατήφορο των συμφερόντων και του εναγκαλισμού τους με την εξουσία, εμφανίζονται τελικά αδύναμοι.
Και χρειάζονται μεγάλη "φυλακή" για να αμπαρώσουν την αδυναμία τους ή και τις αδυναμίες τους, γιατί το φοβερό μυστήριο του θανάτου, τα απογυμνωμένα οστά και η δυσωδία των σκουλικιών δεν τους εδραίωσαν, αν και ρασοφόροι, την πίστη στη ματαιότητα των ανθρωπίνων επιτηδευμάτων, ώστε το μόνο που θα έπρεπε να αναζητούν να είναι ένας τόπος χλόης για να κατασκηνώσουν το πνεύμα τους...
Ο Πειραιώς Σεραφείμ ως πολύπλαγκτος και πολύπειρος δεν αφήνει να χαράξουν στο πρόσωπό του τα τσακίσματα των καιρών και των ανέμων, οπότε ως "αντάρτης" που δεν δέχεται τις συμβάσεις, δεν αρκείται στο ιδεατό ρομαντικό μεθυστικό ποτό της εξουσίας και των υπογείων διαδρομών της, εμφανιζόμενος ως "νεκροκουβαλητής" της Εκκλησίας σε ζωντανούς καιρούς...
Γι' αυτό και αντιδρά σήμερα με όσα συμβαίνουν, καταλογίζοντας αυταρχισμό και δολιότητα στην κυβέρνηση και υπογραμμίζοντας πως "ο Ιερώνυμος έπραξε καθ' υπέρβασιν της εξουσίας".
Οπως αντέδρασε στο παρελθόν και εξακολουθεί να αντιδρά με τις "βλέψεις" του Πρωτόθρονου της Ορθοδοξίας στο χώρο της Ελλαδικής Εκκλησίας, με τις μόνιμες απαιτήσεις του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ο οποίος αν και "φοράει" το πρόσωπο δυο και πλέον χιλιετηρίδων, που είναι σχεδιασμένο πάνω σε ελληνική περγαμηνή, να μην ξέρει ότι εκεί στην Πόλη, δεν υπερασπίζεται χάρτινες αξίες, μεσαιωνικά φαντάσματα και άσαρκους ίσκιους.
Κάποιοι από το κυβερνών κόμμα με αυτάρεσκο ύφος και ειρωνικό μειδίαμα παρακολουθούν τις αντιδράσεις του Σεραφείμ, κατατάσσοντάς τον στους "γραφικούς" της Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, ενώ άλλοι στην αντίπερα όχθη, "μαντρωμένοι" στη μωρία, την άγνοια και τη δειλία τους αδρανοποιούν, αρνούμενοι να εκφράσουν άποψη.
Και στις δύο όχθες της πολιτικής, φαίνεται ότι έχουν καταφύγει αρκετοί Φιλισταίοι κι άλλοι τόσοι Φαρισαίοι. Ο Σεραφείμ γνωρίζει, ωστόσο, ότι ένας ιεράρχης πρέπει να είναι το μέγιστο και το ελάχιστο, όπως το γνώριζε και ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που αγωνίστηκε, πέραν των όποιων τρωτών του, όχι μόνον για την Εκκλησία, αλλά και για τη διαφύλαξη των παρακαταθηκών του μείζονος και ελάσσονος Ελληνισμού.
Ο Σεραφείμ, γνήσιο τέκνο της Ορθοδοξίας, είναι ο έσχατος και εκ των πρώτων των πιστών. Είναι κατά ευρύτερη ερμηνεία η άκαμπτη, η μπρούτζινη φιγούρα του Αουρελιάνο Μπουενδία του Μαρκές στα "100 χρόνια μοναξιάς" σ' ένα περιβάλλον εκκλησιαστικό, που η πονηρία της πολιτικής με διάφορα "εύπεπτα" μικροκομματικά και μικροαστικά προσχήματα που απηχούν και αριστερές ιδεοληψίες, προσπαθεί να εκφυλίσει...
Το βέβαιο είναι πάντως, ότι ο Σεραφείμ, ανεξάρτητα των απόψεών του που μπορεί να μην απηχούν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, δεν απολαμβάνει ως εν εκστάσει ευρισκόμενος αναστενάρης το οργουέλειο όνειρο της...ενός ανδρός αρχής κι έμπλεος ημερήσιας και νυχτερινής ηδυπάθειας "οίστρον πίμπλαται".