 |
| Kallistii / pixabay |
Μια κοινωνία που παραμένει απροσανατόλιστη, που λιμνάζει σε αδιέξοδα και ανέξοδες προσδοκίες, που έχει κακομάθει να πορεύεται συντεταγμένη κάτω από λάβαρα, συνθήματα και εμβλήματα και το σύνδρομο του "βολέματος" με την ανάπτυξη ενός υπερτροφικού ατομικισμού.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Μια κοινωνία που παραπαίει έχοντας απεμπολήσει αξίες, χάνοντας την ισορροπίας της. Μήτε καν κοινή διάλεκτο, δηλαδή κοινό παραδεκτό σύστημα εννοιών, δεν έχει κατορθώσει να δημιουργήσει. Κοινωνικές ομάδες παραδέρνουν ανάμεσα σε επιπολαιότητες απίστευτες και βαναυσότητες της πολιτικής αναχρονιστικές , στενοκεφαλιές που συνθέτουν το πολιτικό σκηνικό με γραφικότητα και εγωισμούς ανόητους.
Γιατί η πολιτική ηγεσία, η αληθινή ηγεσία έχει πάντα πνευματικό περιεχόμενο. Οι εγχώριοι πολιτικοί είναι μαριονέτες συμφερόντων και αθύρματα της συγκυρίας. Κι αν κάποιος αρθρώνει ένα διαφορετικό λόγο, αντιμετωπίζεται ως επίμονα γραφικός. Γιατί, σήμερα, σε τούτη την κοινωνία, το να υποδείξεις λύσεις , σημαίνει να κάνεις τον προφήτη, να ανέβεις στους κοθόρνους του οδηγού συνειδήσεων.
Ποιος τον τολμάει τέτοιο ρόλο; Μπορεί ο καθένας, μέσα του, ανάκρυφα, να έχει κάποιες πεποιθήσεις, κάποιες αντιρρήσεις, ακόμη και προσδοκίες, μπορεί να αργοπλάθει κάποια προπλάσματα ιδεών. Αλλά και για να εκφράσει, θα χρειάζονταν άλλος αέρας κοινωνικός. Ετσι, ακόμη και οι ολίγιστοι που θέλουν να συνεισφέρουν με λύσεις, απλώς αρκούνται να επιτηρούν αυστηρά τη διαύγεια του στοχασμού τους.
Αν υπάρχει κάτι βέβαιο σε τούτη την κοινωνία, είναι πως ακόμη ανέχεται τους λογοκόπους. Ισως λιγότερο από το παρελθόν. Αλλά πως εκφράζεται αυτό το "λιγότερο"; Δεν υπάρχει μέση λύση. 'Η η κοινωνία θα βουλιάξει προιόντος του χρόνου ή οι μαριονέτες πολιτικοί, οι αγύρτες της πολιτικής θα καταργηθούν.
Κι όταν έρθει τούτη η ώρα, δεν θα τους καίνε βέβαια στην πυρά, καθώς τους μάγους και τις μάγισσες στον Μεσαίωνα. Θα καίνε όμως τα ομοιώματα τους, όπως σε κάποιες περιοχές της Χριστιανοσύνης τον Ιούδα στο τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας- μέσα σε γενικό καγχασμό.