Όταν συνέλαβαν το Νίκο Ρωμανό και την παρέα του με το καλάσνικοφ και την επομένη της σύλληψης έφτασαν στα δικαστήρια κακοποιημένοι αντιδράσαμε, ειδικά η αριστερά αντέδρασε για την αγριότητα και τη θηριωδία απέναντι σε ανήλικους καίτοι εμπλεκομένους με την ένοπλη δράση.
Της Πωλίνας Ανυφτου
Δικηγόρος-υπ. Διδάκτωρ Γεωπολιτικής
Δικηγόρος-υπ. Διδάκτωρ Γεωπολιτικής
Αντιδράσαμε γιατί θεωρήσαμε ότι τα παιδιά αυτά δεν ανακάλυψαν το καλάσνικοφ, δεν ανακάλυψαν τη ληστεία αλλά είχαν ως σκοπό την απαλλοτρίωση για τον ταξικό αγώνα και την ένοπλο αντίσταση στο σύστημα. Ψυχολογικά πάζλ, συνεντεύξεις και πορείες για τον Νίκο, για την απεργία πείνας, για το χαμό και τη δολοφονία του φίλου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια όπου και ήταν μάρτυρας στη δολοφονία του από την Αστυνομία.
Αλήθεια θυμάστε τις νύχτες του Αλέξη; Το Δεκέμβρη του 2006 το κέντρο της Αθήνας καιγόταν, η αριστερά και οι αναρχικοί στους δρόμους, γιατί η αστυνομία δολοφονεί! Δολοφονεί παιδιά! Για το Ρωμανό η αντι-κρατική συσπείρωση στο δρόμο, γιατί το κράτος δολοφονεί!
Ο Αλέξης, ο Νίκος ονομάστηκαν αγωνιστές, και δε θα το διαπραγματευτώ ειδικά για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.
Πριν δύο βδομάδες χωρίς να έχει γίνει γνωστό το πώς και ποια τα αίτια η Αλβανική αστυνομία εκτέλεσε στη Β. Ήπειρο τον Κωνσταντίνο Κατσίφα, είχε καλάσνικοφ και παράκουσε τις διαταγές της αστυνομίας. Ας πούμε ότι ήταν επικίνδυνος, ας πούμε ότι η δολοφονία του ήταν η μόνη επιλογή της αστυνομίας. Ας πούμε, λοιπόν, πως πίσω από όλα αυτά δεν υπήρχαν πολιτικά κίνητρα.
Και όμως σε μια περίπτωση που ήταν ξεκάθαρο το πώς σκοτώθηκε ο Κωνσταντίνος και δεν υπήρχαν κίνητρα να προκαλέσουν τον Ελληνισμό της Ηπείρου και την Ελλάδα γενικότερα, οι Αλβανικές Αρχές άφησαν άταφο το νεκρό για 10 μέρες χωρίς να έχουν δοθεί οι απαραίτητες εξηγήσεις. Στη γειτονική χώρα όπου η Ελληνική Κυβέρνηση πιστεύει σε μια υπερ-Βαλκανική συμμαχία και συμμετοχή στην Ευρώπη, οι Αρχές δολοφόνησαν και άφησαν άταφο ένα Έλληνα, δίνοντας στην τροπή των πραγμάτων μια χρειά ανθελληνισμού και πρόκλησης της μειονότητας.
Τελικά για μας τί είναι σημαντικό; Το ποιός σκοτώνεται ή ότι ένας άνθρωπος σκοτώνεται; Το αν ο Κατσίφας ήταν ας πούμε εθνικιστής μας φέρνει την ταξική υγεία αν είχε δολοφονηθεί; Διαβάζω στο διαδίκτυο διάφορες γνώμες και ακούω συζητήσεις ότι ο Κωνσταντίνος ήταν αναμεμιγμένος με ακροδεξιές οργανώσεις, ήταν γνωστός για οπλοκατοχή, υπάρχουν και αυτοί που αναφέρουν πως το ότι σκοτώθηκε με το καλάσνικοφ στο χέρι ήταν επόμενο και πως έτσι θα αντιδρούσε η κάθε αστυνομία στον κόσμο, για πολλούς ήταν ένας τρομοκράτης! Αλήθεια σε μια χώρα όπως η Αλβανία το να έχεις όπλο ακόμη και καλάσνικοφ είναι τρομοκρατία (;) και αν είχε όντως όπλο στο χέρι!
Μιλάμε για τη χώρα όπου τίναξε στον αέρα τον πληθυσμό της και σήμερα πια προκαλεί πραξικοπήματα στα Σκόπια, και πριν δυο βδομάδες δολοφόνησε ένα Έλληνα και τον άφησε άταφο για 10 μέρες.
Λοιπόν ποιοί είμαστε; Θα μπορούσαμε να βλέπουμε ανθρώπους με αίμα και ακόμη και αν ήταν ταξικοί ή ιδεολογικοί μας εχθροί θα ζητούσαμε το θάνατο τους εν ειρήνη; Είμαστε σαν αυτούς που κατηγορούμε; Έχει σημασία ποιός είναι, τί πράττει, τί πιστεύει για να έχει σαν τέλος τη δολοφονία του; Έχει σημασία ποιός είναι, τί πράττει, τί πιστεύει για να τιμωρηθεί με το να παραμένει άταφος δέκα μέρες; Ακόμη και στον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο που έγινε στα χώματα που σκοτώθηκε ο Κωνσταντίνος οι αντίπαλοι έθαβαν τους νεκρούς και τους δικούς τους και του άλλου στρατοπέδου με τις ίδιες τιμές και σε τάφους που υποδείκνυαν, δεν άφηναν άταφους νεκρούς.
Σε αυτή δε την περίπτωση που υποδεικνύει και την άποψη για τη στάση των γειτόνων, καλό είναι να περάσουμε από την πολιτική στην πραγματιστική πολιτική και να αντιληφθούμε τη διάσταση των όλων ζητημάτων ως έχουν και όχι όπως κατά τον ιδεατό μας κόσμο θα τα θέλαμε. Η ειρήνη στα Βαλκάνια δε θα έρθει με δολοφονίες.