Όσο οι πολιτικοί ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης επιμένουν στη μονοτρόπη και μονόχορδη μελωδία των ψεμάτων και της καλλέργειας ψευδαισθήσεων στο λαό, τόσο περισσότερο συνθέτουν την αποτυχία τους. Και η αποτυχία τους είναι και ο αμείλικτος θάνατός τους.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ο πολιτισμός, στη βαθύτερη του ουσία, είναι η ανθρώπινη ευημερία. Η αναζήτηση της ευημερίας αυτής αποτελεί τη βάση και το ζωτικό κίνητρο όλων των συστημάτων κι όλων των θεωριών από τα πανάρχαια χρόνια.
Και τα συστήματα, τα κόμματα και οι θεωρίες δοκιμάζονται και σταθεροποιούνται ή φθείρονται ανάλογα με την ικανότητά τους να εξασφαλίσουν στον άνθρωπο το ανώτερο ποσοστό ευημερίας. Σε τούτο άλλωστε οφείλεται και η διαδοχική εναλλαγή πίστεων, ιδεωδών και φιλοσοφικών αντιλήψεων που παρακολουθεί τη δραματική προσπάθεια του ανθρώπου να δώσει κάποιο σταθερότερο σχήμα στο ρευστό προσχέδιο της ευτυχίας.
Στην εγχώρια πολιτική πραγματικότητα, οι πολιτικοί αποβλέπουν στον ησυχασμό της κοινωνικής αγωνίας δια του αποπροσανατολισμού και με την τροπή του νου προς τις ψευδαισθήσεις, πλουτίζοντας την κοινωνική δυστυχία και την ερημιά. Η πολιτική συνείδηση σε τούτο τον τόπο εύκολα παραμερίζεται από το βάρος της πλεονεξίας και του υπερτροφικά ανεπτυγμένου ατομικισμού, διαμορφώνοντας ένα περιθώριο ράθυμης κοινωνικής δυσφορίας...