Οι "πολιτικοί σωτήρες" είναι προϊόν της κοινωνικής ανασφάλειας και παθητικότητας, ενώ η ατομική ελευθερία, που στην πληρότητα της έννοιάς της προυποθέτει μεγάλο ποσοστό περιορισμού, έχει γίνει μια από τις αφετηρίες για τη διαιώνιση των κοινωνικών αδικιών.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η Ελληνική κοινωνία, αφού έκανε τόσον καιρό παρέα με το διάβολο, είναι αρκετά δύσκολο να ικανοποιηθεί με το Ευαγγέλιο, ιδίως όταν το Ευαγγέλιο αποδείχθηκε ανίκανο να εξορκίσει το σατανά. Χρειάζεται κάποιο άλλο μέσο για να αποκατασταθεί επάνω σε σταθερότερες βάσεις η κοινωνική υγεία, ύστερα από την 'επιδρομή" τόσων αυτόκλητων "σωτήρων" της.
Πρώτιστα όμως πρέπει να αποκατασταθεί η ισορροπία της ατομικής-προσωπικής και της κοινωνικής-συλλογικής ελευθερίας. Η ισορροπία τούτη θα γίνει η αφετηρία ενός νέου κοινωνικού οράματος, ενός νέου πνευματικού πολιτισμού, θα αναδώσει μια καινούργια πολιτική, απαλλαγμένη από τις νοσηρές εγωπάθειες και θα βοηθήσει στην ανάδειξη της ανάγκης της πραγματικής ελευθερίας.
Το δυστύχημα είναι πως ακόμη και τώρα, ύστερα από τη δεινή περιπέτεια της πολύπτυχης κρίσης, οι επιβιώσεις των πολιτικών σφαλμάτων και των πλανών, εμποδίζουν και τα πιο διαυγή πνεύματα σε τούτο τον τόπο να αντικρίσουν το πρόβλημα της ουσιαστικής ελευθερίας σ' όλη την κάτοψη του.
Αντικρίζουν το πρόβλημα χωρίς να υποπτεύονται την πραγματική του ουσία. Υπάρχει θέμα με το ηθική υπόβαθρο της δημοκρατίας. Το πρόβλημα της ελευθερίας πρέπει να αναζητηθεί στην ικανότητα του Ελληνα να πειθαρχήσει στον ηθικό νόμο, δεδομένου ότι η πειθαρχία στον ηθικό νόμο είναι ο προυποθετικός όρος της ανθρώπινης ελευθερίας.
Και τη λύση του προβλήματος της ελευθερίας, την επίτευξη της ισορροπίας ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας, δεν μπορούμε να την προσδοκούμε από αβδηρίτες "σωτήρες" ή από τη μεταμόσχευση των παλιών αντιλήψεων περί ελευθερίας, αντιλήψεων ιστορικά εξαρτημένων από το εκάστοτε κομματικό επιστέγασμα, στον τραυματισμένο κορμό του κοινωνικού σώματος.