Ο Μακρόν τελειωμένος, η Μέρκελ φεύγει και αφήνει χαλάσματα και το Μπρέξιτ προκαλεί χάος.
[Στην «σοβιετική στιγμή» έχει περάσει η διαδικασία αποσύνθεσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης , με τις ταυτόχρονες τριπλές εκρήξεις στα κέντρα της εξουσίας, αποφαίνεται ο συντάκτης του άρθρου, μελετητής της ιστορίας, συγγραφέας και αφηγητής της εξέλιξης της τα τελευταία σαράντα χρόνια, ως απεσταλμένος του γερμανικού πρακτορείου από την Ισπανία ως την Ανατολική Ευρώπη και στην Μόσχα, όπου μελέτησε και κατέγραψε σε ένα από τα τρία συγγράμματά του την «Μεγάλη Μετάβαση. Ρωσία 1985-2002».
Ο Rafael Poch de Feliu σφάλλει ωστόσο, αναφέροντας ότι οι Γάλλοι είναι εφευρέτες της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Εφευρέτης της ήταν ο Χίτλερ, το σχέδιο εκπόνησε ο καθηγητής Βάλτερ Χαλστάϊν, ο οποίος προήχθη σε πρύτανη, έγινε αξιωματικός των Ες Ες και μετά την ήττα φυγαδεύτηκε στις ΗΠΑ. Το σχέδιο υιοθετήθηκε από την Γαλλία των γερμανοδούλων Πεταίν και Λαβάλ, αλλά και από τον πατέρα της CIA Allan Dulles. Oι Γάλλοι «πατέρες της ΕΟΚ», Μονέ και Σουμάν, ήσαν εντολοδόχοι. Πρώτος πρόεδρος της Κομισιόν έγινε ο Βάλτερ Χαλστάϊν!!!
Αλλά γι’ αυτήν την άγνωστη ιστορία απαιτείται ανεξάρτητο άρθρο, για την ενημέρωση και των παρ’ ημίν αγαπητικών της Ε.Ε, -που χαρακτηρίζουν ναζί και φασίστες τους κατηγόρους της.]
Παρουσίαση :Μιχαήλ Στυλιανού
Παρακολουθούμε αυτόν τον καιρό την τριπλή ταυτόχρονη ανατίναξη της εξουσίας στην Γαλλία, στην Βρετανίας και στην Γερμανία. Τα τρία κύρια μέλη της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης αντιμετωπίζουν ξεχωριστές εσωτερικές εκρήξεις που συγκλίνουν προς το αυτό αποτέλεσμα: ένα σκαλί πιο κάτω στην εξελισσόμενη διαδικασία αποσύνθεσης.
Στην Γαλλία ο Μακρόν είναι τελειωμένος. Μπορεί να συζητήσουμε για την εξέλιξη της διαδικασίας και για τον χρόνο που θα διαρκέσει. Είναι δυνατό ο Πρόεδρος να επιβεβαιώσει τα προγνωστικά του Ναπολέοντα του μικρού και να επιχειρήσει μιαν επίδειξη ισχύος. Είναι επίσης πιθανό ότι θα εγκαταλείψει το Μέγαρο των Ηλυσίων με ελικόπτερο, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: η πολιτική του να καταφέρει ένα θανάσιμο πλήγμα σε 30 χρόνια νεοφιλελευθερισμού στην Γαλλία, για να την πειθαρχήσει μια για πάντα στην γραμμή της ευρωπαϊκής ένωσης, αποδείχθηκε μη εφαρμόσιμη. Οι Γάλλοι δεν θέλουν περισσότερη χειροτέρευση, αξιώνουν μιαν αλλαγή πολιτικής και ο Μακρόν είναι ανίκανος να τους εξασφαλίσει αυτή την αλλαγή.
Μετά την αξιοπρεπή ελληνική εξέγερση, που ο Σύριζα πρόδωσε δραματικά, και την εξάντληση του 15-Μ (κινήματος κατά της λιτότητας) στην Ισπανία, είναι η πρώτη φορά, από την χρεωκοπία του 2008, που ο κοινωνικός παράγοντας μπαίνει σε δράση, κατά τρόπο σαφή και ηχηρό, στην ΕΕ –με μιαν αναμφισβήτητη ταξική συμμετοχή. Το ποτήρι ξεχείλισε. Μένει να δούμε ποια μορφή θα λάβει σε άλλες χώρες, αυτό που στο 2011 χαρακτηρίζαμε επίδραση του 1848.
Οι Γάλλοι δεν είναι αντιευρωπαϊστές και μάλιστα υπήρξαν οι εφευρέτες της ευρωπαϊκής συγχώνευσης*. Δεν είναι αντίθετοι στην αλλαγή, αλλά θέλουν μιαν αλλαγή προοδευτική και όχι οπισθοδρομική. ΄Οσο για την βία αυτή δεν μετριέται με τις σπασμένες βιτρίνες, τους κάδους σκουπιδιών και τις ζημιές στην αισθητική της πόλης: μετριέται με τα εκατομμύρια ζωές που εξαθλιώθηκαν σε διάστημα μικρότερο της μιας γενεάς. Το Κράτος και η Δημοκρατία γονατίζουν μπροστά την παγκοσμιοποίηση, ευνοώντας τα ισχυρότερα συμφέροντα και αυξάνοντας την ανισότητα. ΄Ολα αυτά είναι φανερά για κάθε φυσιολογικό άνθρωπο που τα υφίσταται, αλλά όχι από αυτούς που δεν τους θίγουν: την μεγάλη πλειονότητα των πολιτικών και του κόσμου των ΜΜΕ, που είναι αποκομμένοι από τους κοινούς ανθρώπους.
Στην Βρετανία η κρίση είναι το αποτέλεσμα του χάους που προκαλεί η βούληση του πληθυσμού, που εκφράστηκε με μια δημοκρατική ψήφο υπέρ της εξόδου της χώρας από την ΕΕ. Έως το βρετανικό δημοψήφισμα του Ιουνίου 2016, καμιά ψηφοφορία των πολιτών της Ευρώπης κατά της πολιτικής της ΕΕ δεν είχε ληφθεί υπόψη. Και πρόκειται για 8 λαϊκές ψήφους, στα 24 χρόνια που αρχίζουν από το 1992 στην Δανία μέχρι την Ολλανδία το 2016, περνώντας από την Ιρλανδία, την Γαλλία και την Ελλάδα. Τους ανάγκασαν κάθε φορά να ξαναψηφίσουν, το ίδιο σχέδιο επιβλήθηκε από άλλη οδό, ή η λαϊκή ετυμηγορία απλά αγνοήθηκε.
Το Brexit υπήρξε μια εξαίρεση σε όλα αυτά και δημιούργησε πλήθος δυσκολιών, προπάντων επειδή οι Βρυξέλλες θέλουν το πράγμα να έχει άσχημο τέλος, ώστε η έξοδος να μην γίνει ελκυστική εκεί που υπάρχει πρόσφορο έδαφος – από την Ιταλία ως την Πολωνία, περνώντας από την Ουγγαρία και κυρίως από την Γαλλία… Το ερώτημα εξακολουθεί να είναι: Τι είδους λέσχη είναι αυτή από την οποία δεν μπορεί κανείς να αποχωρήσει χωρίς να τιμωρηθεί σκληρά; Θα πρέπει να αναλυθεί ποιες σκέψεις για την ΕΕ γεννά στον ευρωπαϊκό πληθυσμό, που παρακολουθεί το θέαμα της βρετανικής εξόδου από τις κερκίδες της αρένας.
Στην Γερμανία το τριπλό ξεκαθάρισμα οδήγησε στην έξοδο της καγκελαρίου Μέρκελ. Πρόκειται για κοινωνικό ξεκαθάρισμα, απότοκο του προγράμματος του 2010 του Σρέντερ και το οποίο διέλυσε την εσωτερική κοινωνική συνοχή. Πρόκειται για μια αντιευρωπαϊκή ώθηση του εξαγωγικού εθνικισμού που προώθησε το μισθολογικό ντάμπιγκ αυτού του προγράμματος και πρόκειται επίσης για το τέλος της ostpolitik (παραδοσιακής γερμανικής επεκτατικής πολιτικής προς την Ανατολή) , που άρχισε να στέλνει γερμανικά στρατεύματα δίπλα στα σύνορα της Ρωσίας.
Αυτό που προκύπτει από αυτήν την τριπλή καταστροφή της γερμανικής Ευρώπης είναι μια κρίση επίσης πολιτική. Διαλύεται ο δικομματισμός των volksparteien ( λαϊκοκομμάτων) (CDU et SPD), για να υιοθετηθεί ο πολυκομματισμός. Το Χριστιανοδημοκρατικό είναι το μόνο κόμμα που συγκεντρώνει ακόμη το 25% των ψήφων. Όπως λέει ο Γιάκομπ Ωγκστάϊν (του Σπίγκελ) «το τελευταίο λαϊκό κόμμα της Γερμανίας», το οποίο διατηρεί στην Βουλή την μεγαλύτερη κοινοβουλευτική ομάδα της άκρας δεξιάς στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Aπό αυτό το κάδρο αποχωρεί η Μέρκελ, παραδίδοντας την ηγεσία του κόμματος σε μια συνεχίστριά της, προτού το τριπλό φιάσκο της διακυβέρνησης της γίνει ολοφάνερο.
Ιδωμένη από το κεντρικό οχυρό του Ευρώ στην Φρανκφούρτη, η κατάσταση είναι εξαίσια. Η πολιτική κρίση πλήττει κατά τον ίδιο τρόπο τις τρεις παραλλαγές: η Βρετανία δεν συμμετέχει στο κοινό νόμισμα, η Γαλλία είναι ένα σαφές θύμα του Ευρώ και η Γερμανία δεν είναι απλώς μέλος του Ευρώ, είναι η διαχειρίστριά του, φρουρός της ορθοδοξίας του και η κύρια ωφελημένη από το Ευρώ. Πως πρέπει να ερμηνευθεί αυτή η εικόνα; Πότε οι τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Κομισιόν θα διερωτηθούν για την βιωσιμότητα της πολιτικής της λιτότητας; Μέχρι τώρα δεν είχαν δει τίποτα να έρχεται, ούτε την βρετανική έξοδο, ούτε την εξέγερση στην Γαλλία, ούτε την ενίσχυση των ακραίων παντού και επίσης στην Γερμανία. Θα αλλάξει κάτι άραγε τώρα; Δεν το πιστεύω. Με αυτή την τριπλή, ταυτόχρονη εσωτερική έκρηξη του συστήματος εξουσίας στις τρεις κεντρικές χώρες της ΕΕ, η λιτότητα όπως την ξέραμε είναι νεκρή, αλλά οι εφαρμοστές της δεν το έχουν ακόμη αντιληφτεί. Μπορούμε να πούμε πως έφθασε η σοβιετική στιγμή στην διαδικασία αποσύνθεσης που έχει περάσει η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.
[Στην «σοβιετική στιγμή» έχει περάσει η διαδικασία αποσύνθεσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης , με τις ταυτόχρονες τριπλές εκρήξεις στα κέντρα της εξουσίας, αποφαίνεται ο συντάκτης του άρθρου, μελετητής της ιστορίας, συγγραφέας και αφηγητής της εξέλιξης της τα τελευταία σαράντα χρόνια, ως απεσταλμένος του γερμανικού πρακτορείου από την Ισπανία ως την Ανατολική Ευρώπη και στην Μόσχα, όπου μελέτησε και κατέγραψε σε ένα από τα τρία συγγράμματά του την «Μεγάλη Μετάβαση. Ρωσία 1985-2002».
Ο Rafael Poch de Feliu σφάλλει ωστόσο, αναφέροντας ότι οι Γάλλοι είναι εφευρέτες της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Εφευρέτης της ήταν ο Χίτλερ, το σχέδιο εκπόνησε ο καθηγητής Βάλτερ Χαλστάϊν, ο οποίος προήχθη σε πρύτανη, έγινε αξιωματικός των Ες Ες και μετά την ήττα φυγαδεύτηκε στις ΗΠΑ. Το σχέδιο υιοθετήθηκε από την Γαλλία των γερμανοδούλων Πεταίν και Λαβάλ, αλλά και από τον πατέρα της CIA Allan Dulles. Oι Γάλλοι «πατέρες της ΕΟΚ», Μονέ και Σουμάν, ήσαν εντολοδόχοι. Πρώτος πρόεδρος της Κομισιόν έγινε ο Βάλτερ Χαλστάϊν!!!
Αλλά γι’ αυτήν την άγνωστη ιστορία απαιτείται ανεξάρτητο άρθρο, για την ενημέρωση και των παρ’ ημίν αγαπητικών της Ε.Ε, -που χαρακτηρίζουν ναζί και φασίστες τους κατηγόρους της.]
Παρουσίαση :Μιχαήλ Στυλιανού
Παρακολουθούμε αυτόν τον καιρό την τριπλή ταυτόχρονη ανατίναξη της εξουσίας στην Γαλλία, στην Βρετανίας και στην Γερμανία. Τα τρία κύρια μέλη της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης αντιμετωπίζουν ξεχωριστές εσωτερικές εκρήξεις που συγκλίνουν προς το αυτό αποτέλεσμα: ένα σκαλί πιο κάτω στην εξελισσόμενη διαδικασία αποσύνθεσης.
Στην Γαλλία ο Μακρόν είναι τελειωμένος. Μπορεί να συζητήσουμε για την εξέλιξη της διαδικασίας και για τον χρόνο που θα διαρκέσει. Είναι δυνατό ο Πρόεδρος να επιβεβαιώσει τα προγνωστικά του Ναπολέοντα του μικρού και να επιχειρήσει μιαν επίδειξη ισχύος. Είναι επίσης πιθανό ότι θα εγκαταλείψει το Μέγαρο των Ηλυσίων με ελικόπτερο, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: η πολιτική του να καταφέρει ένα θανάσιμο πλήγμα σε 30 χρόνια νεοφιλελευθερισμού στην Γαλλία, για να την πειθαρχήσει μια για πάντα στην γραμμή της ευρωπαϊκής ένωσης, αποδείχθηκε μη εφαρμόσιμη. Οι Γάλλοι δεν θέλουν περισσότερη χειροτέρευση, αξιώνουν μιαν αλλαγή πολιτικής και ο Μακρόν είναι ανίκανος να τους εξασφαλίσει αυτή την αλλαγή.
Μετά την αξιοπρεπή ελληνική εξέγερση, που ο Σύριζα πρόδωσε δραματικά, και την εξάντληση του 15-Μ (κινήματος κατά της λιτότητας) στην Ισπανία, είναι η πρώτη φορά, από την χρεωκοπία του 2008, που ο κοινωνικός παράγοντας μπαίνει σε δράση, κατά τρόπο σαφή και ηχηρό, στην ΕΕ –με μιαν αναμφισβήτητη ταξική συμμετοχή. Το ποτήρι ξεχείλισε. Μένει να δούμε ποια μορφή θα λάβει σε άλλες χώρες, αυτό που στο 2011 χαρακτηρίζαμε επίδραση του 1848.
Οι Γάλλοι δεν είναι αντιευρωπαϊστές και μάλιστα υπήρξαν οι εφευρέτες της ευρωπαϊκής συγχώνευσης*. Δεν είναι αντίθετοι στην αλλαγή, αλλά θέλουν μιαν αλλαγή προοδευτική και όχι οπισθοδρομική. ΄Οσο για την βία αυτή δεν μετριέται με τις σπασμένες βιτρίνες, τους κάδους σκουπιδιών και τις ζημιές στην αισθητική της πόλης: μετριέται με τα εκατομμύρια ζωές που εξαθλιώθηκαν σε διάστημα μικρότερο της μιας γενεάς. Το Κράτος και η Δημοκρατία γονατίζουν μπροστά την παγκοσμιοποίηση, ευνοώντας τα ισχυρότερα συμφέροντα και αυξάνοντας την ανισότητα. ΄Ολα αυτά είναι φανερά για κάθε φυσιολογικό άνθρωπο που τα υφίσταται, αλλά όχι από αυτούς που δεν τους θίγουν: την μεγάλη πλειονότητα των πολιτικών και του κόσμου των ΜΜΕ, που είναι αποκομμένοι από τους κοινούς ανθρώπους.
Στην Βρετανία η κρίση είναι το αποτέλεσμα του χάους που προκαλεί η βούληση του πληθυσμού, που εκφράστηκε με μια δημοκρατική ψήφο υπέρ της εξόδου της χώρας από την ΕΕ. Έως το βρετανικό δημοψήφισμα του Ιουνίου 2016, καμιά ψηφοφορία των πολιτών της Ευρώπης κατά της πολιτικής της ΕΕ δεν είχε ληφθεί υπόψη. Και πρόκειται για 8 λαϊκές ψήφους, στα 24 χρόνια που αρχίζουν από το 1992 στην Δανία μέχρι την Ολλανδία το 2016, περνώντας από την Ιρλανδία, την Γαλλία και την Ελλάδα. Τους ανάγκασαν κάθε φορά να ξαναψηφίσουν, το ίδιο σχέδιο επιβλήθηκε από άλλη οδό, ή η λαϊκή ετυμηγορία απλά αγνοήθηκε.
Το Brexit υπήρξε μια εξαίρεση σε όλα αυτά και δημιούργησε πλήθος δυσκολιών, προπάντων επειδή οι Βρυξέλλες θέλουν το πράγμα να έχει άσχημο τέλος, ώστε η έξοδος να μην γίνει ελκυστική εκεί που υπάρχει πρόσφορο έδαφος – από την Ιταλία ως την Πολωνία, περνώντας από την Ουγγαρία και κυρίως από την Γαλλία… Το ερώτημα εξακολουθεί να είναι: Τι είδους λέσχη είναι αυτή από την οποία δεν μπορεί κανείς να αποχωρήσει χωρίς να τιμωρηθεί σκληρά; Θα πρέπει να αναλυθεί ποιες σκέψεις για την ΕΕ γεννά στον ευρωπαϊκό πληθυσμό, που παρακολουθεί το θέαμα της βρετανικής εξόδου από τις κερκίδες της αρένας.
Στην Γερμανία το τριπλό ξεκαθάρισμα οδήγησε στην έξοδο της καγκελαρίου Μέρκελ. Πρόκειται για κοινωνικό ξεκαθάρισμα, απότοκο του προγράμματος του 2010 του Σρέντερ και το οποίο διέλυσε την εσωτερική κοινωνική συνοχή. Πρόκειται για μια αντιευρωπαϊκή ώθηση του εξαγωγικού εθνικισμού που προώθησε το μισθολογικό ντάμπιγκ αυτού του προγράμματος και πρόκειται επίσης για το τέλος της ostpolitik (παραδοσιακής γερμανικής επεκτατικής πολιτικής προς την Ανατολή) , που άρχισε να στέλνει γερμανικά στρατεύματα δίπλα στα σύνορα της Ρωσίας.
Αυτό που προκύπτει από αυτήν την τριπλή καταστροφή της γερμανικής Ευρώπης είναι μια κρίση επίσης πολιτική. Διαλύεται ο δικομματισμός των volksparteien ( λαϊκοκομμάτων) (CDU et SPD), για να υιοθετηθεί ο πολυκομματισμός. Το Χριστιανοδημοκρατικό είναι το μόνο κόμμα που συγκεντρώνει ακόμη το 25% των ψήφων. Όπως λέει ο Γιάκομπ Ωγκστάϊν (του Σπίγκελ) «το τελευταίο λαϊκό κόμμα της Γερμανίας», το οποίο διατηρεί στην Βουλή την μεγαλύτερη κοινοβουλευτική ομάδα της άκρας δεξιάς στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Aπό αυτό το κάδρο αποχωρεί η Μέρκελ, παραδίδοντας την ηγεσία του κόμματος σε μια συνεχίστριά της, προτού το τριπλό φιάσκο της διακυβέρνησης της γίνει ολοφάνερο.
Ιδωμένη από το κεντρικό οχυρό του Ευρώ στην Φρανκφούρτη, η κατάσταση είναι εξαίσια. Η πολιτική κρίση πλήττει κατά τον ίδιο τρόπο τις τρεις παραλλαγές: η Βρετανία δεν συμμετέχει στο κοινό νόμισμα, η Γαλλία είναι ένα σαφές θύμα του Ευρώ και η Γερμανία δεν είναι απλώς μέλος του Ευρώ, είναι η διαχειρίστριά του, φρουρός της ορθοδοξίας του και η κύρια ωφελημένη από το Ευρώ. Πως πρέπει να ερμηνευθεί αυτή η εικόνα; Πότε οι τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Κομισιόν θα διερωτηθούν για την βιωσιμότητα της πολιτικής της λιτότητας; Μέχρι τώρα δεν είχαν δει τίποτα να έρχεται, ούτε την βρετανική έξοδο, ούτε την εξέγερση στην Γαλλία, ούτε την ενίσχυση των ακραίων παντού και επίσης στην Γερμανία. Θα αλλάξει κάτι άραγε τώρα; Δεν το πιστεύω. Με αυτή την τριπλή, ταυτόχρονη εσωτερική έκρηξη του συστήματος εξουσίας στις τρεις κεντρικές χώρες της ΕΕ, η λιτότητα όπως την ξέραμε είναι νεκρή, αλλά οι εφαρμοστές της δεν το έχουν ακόμη αντιληφτεί. Μπορούμε να πούμε πως έφθασε η σοβιετική στιγμή στην διαδικασία αποσύνθεσης που έχει περάσει η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.