- Προχώρησε πρόωρα στις ερμηνείες της άθλιας Συμφωνίας των Πρεσπών
- Καμία ερμηνευτική συμπλήρωση της Συμφωνίας δεν αίρει το ξεπούλημα
Γράφει ο Νίκος Αναγνωστάτος
Έσπευσαν όλοι να δαγκώσουν το Ζάεφ, τον πρωθυπουργό των Σκοπίων, διότι επιχείρησε ερμηνεία της, αντεθνικής για μας, Συμφωνίας των Πρεσπών, προκειμένου να πείσει τους πολίτες των Σκοπίων, πόσο καλή και επωφελής για τους Σκοπιανούς, είναι αυτή η Συμφωνία. Το αξιοσημείωτο αυτή την στιγμή, είναι ότι όλοι αυτοί που εξέφρασαν την δυσαρέσκειά τους, είναι αυτοί που πρωτοστάτησαν στη σύναψη αυτής της άθλιας Συμφωνίας, διότι είναι οι ίδιοι αυτοί που γνωρίζουν τις δυσμενείς για την Ελλάδα συνέπειες αυτής όταν θα εφαρμοστεί στην πράξη και δεν ήθελαν καμία τέτοια ερμηνεία πριν ολοκληρωθεί η έγκρισή της, φοβούμενοι το ενδεχόμενο μη επικύρωσής της. Ακόμη και το ανθρωπάκι ο Νήμιτς, εκτελώντας εντολές, διαμαρτυρήθηκε έντονα.
Ο Ζάεφ λοιπόν έκανε λάθος που έσπευσε να κάνει δηλώσεις σύμφωνα με το άρθρο 15 ή το γενικότερο πνεύμα της περιβόητης αυτής Σύμβασης, πριν να έχει ολοκληρωθεί η επικύρωσή της, οπότε δεν θα πείραζε. Για τον λόγο τούτο τον χαρακτηρίζω «μαρτυριάρη», διότι αποκάλυψε πρόωρα τις απώτερες βλέψεις και επιδιώξεις των Σκοπίων, με την έγκριση της Γερμανίας δυστυχώς. Προσπάθησε να το διορθώσει και τι είπε ο αθεόφοβος; Δεν θα προσαρτήσουμε ελληνικό έδαφος!
Ωσάν υπερδύναμη πλανητάρχη, μας καθησυχάζει!!! Σκεφτείτε τι πρόκειται να ακολουθήσει αν ισχύσει η επαίσχυντη αυτή Συμφωνία!!! Θα διερωτηθεί κανείς τον λόγο που δεν διαμαρτυρηθήκαμε στη Γερμανία για την στήριξη και επιδοκιμασία μιας ανθελληνικής συμφωνίας, όντας μέλος της κατ΄ ευφημισμό Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τι Ένωση άραγε μπορεί να υπάρξει όταν στρέφεται ένα μέλος εναντίον ενός άλλου σε διεθνή θέματα; Όμως καθόλου περίεργο, διότι όταν ο ελληνικός κυβερνητικός συνασπισμός αποτελείται από τον ΣΥΡΙΖΑ που πιστεύει στον «διεθνισμό», δεν ενοχλείται για εθνικά θέματα, ο δε εταίρος ΑΝΕΛ ενδιαφέρεται κυρίως να παραμείνει στην εξουσία, ποιεί την νήσσα και πετάει την μπάλα στην εξέδρα, και έτσι ολοκληρώνεται το ξεπούλημα της Μακεδονίας μας, αν δεν ανατραπεί στη συνέχεια.
Η βιασύνη όμως αυτή του Σκοπιανού πρωθυπουργού, ελπίζεται να χρησιμεύσει ως θρυαλλίδα να ανάψει το εθνικό αίσθημα των πατριωτών Ελλήνων Βουλευτών, που πράγματι υπάρχουν αρκετοί για να ακυρώσουν την βρώμικη αυτή Συμφωνία των Πρεσπών, πριν καν χρειαστεί να έρθει στη Βουλή για επικύρωση. Να επισημανθεί ότι αν επικυρωθεί αυτή η Συμφωνία, θα εκπλαγούμε με τις ανθελληνικές ερμηνείες που αναπόφευκτα θα προκύψουν, διότι ο κρύφιος προς το παρόν σκοπό τους, θα είναι επεκτατικός, όπως ήταν και η σκοπιμότητα που ο Τίτο ονόμασε την επαρχία της Βαρδάσκα σε Μακεδονία, Άλλωστε ήδη αποκαλούν την Μακεδονία μας ως αιγαιακή. Το Αιγαίο δηλαδή είναι το όνειρό τους και τότε θα είναι αργά για διαμαρτυρίες και κλάματα, ιδίως για ειρηνική διόρθωση ή επίλυση!
Είναι μεγάλο μας «λάθος», κατά την Ταλεϋράνδικη έννοια, ότι είναι χειρότερο από έγκλημα, να αποκαλούμε αλυτρωτική την επεκτατική επιδίωξη των Σκοπίων, διότι «αλυτρωτισμός» σημαίνει «πολιτική και ιδεολογική κίνηση με την οποία επιδιώκεται η απελευθέρωση υπόδουλων ομοεθνών με παράλληλη ανάκτηση των εδαφών στα οποία ζουν». Χρησιμοποιώντας λοιπόν τον όρο αυτόν, δεχόμαστε ότι υπάρχουν υπόδουλοι Σκοπιανοί στη Μακεδονία μας που πρέπει να απελευθερωθούν, η δε Μακεδονία είναι σκοπιανό έδαφος που πρέπει να ελευθερωθεί! Ας μην αναφέρουμε ξανά λοιπόν αυτόν τον όρο, που πρέπει να διορθωθεί και στη Σύμβαση όπου αναφέρφεται και να χρησιμοποιούμε τον όρο «επεκτατισμό», που είναι και η πραγματικότητα.
Το όλο «Μακεδονικό» θέμα, δημιουργήθηκε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ή προσχηματικά εγέρθηκε, στη βάση δύο απολύτως λανθασμένων βάσεων. Η πρώτη ότι η εθνική γραμμή ήταν «όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό» και η δεύτερη, ότι υπάρχει μακεδονικός γεωγραφικός χώρος στην περιοχή των Σκοπίων, κάτι που έστω και καθ’ υπερβολή ή και προσχηματικά, κάποιος θα μπορούσε να δικαιολογήσει την απαίτηση για όνομα που να περιέχει τον όρο Μακεδονία. Η πρώτη εκδοχή στηρίζεται στον τακτικό ελιγμό του Κώστα Καραμανλή το 2008 στο Βουκουρέστι, για να μην θεωρηθεί η Ελλάδα αδιάλλακτη και εκτεθούμε διεθνώς, γνωρίζοντας ότι ο σκληρός Γκρουέφκι δεν θα το δεχόταν, όπως και έγινε. Ουδέποτε όμως υπήρξε μια τέτοια κυβερνητική σκέψη ή γραμμή, ιδιαίτερα από τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεχάσει το δάκρυ του Εθνάρχη θείου του Κωνσταντίνου Καραμανλή όταν έλεγε ότι η Μακεδονία είναι μία και είναι Ελληνική! Τελείως αυθαίρετη υπόθεση λοιπόν, αλλά απλά τους βόλευε και έτσι παρασύρθηκαν και οι καλόπιστοι που συμφώνησαν με την Σύμβαση.
Όσον αφορά την δεύτερη εκδοχή, βασίζεται στο γεγονός ότι επικρατεί η άποψη ότι υπάρχει ένα μέρος της Μακεδονίας στον χώρο των Σκοπίων και ένα άλλο μικρότερο στον χώρο της Βουλγαρίας, κάτι που είναι μια συγκυριακή πλάνη η οποία δημιουργήθηκε εκ παραδρομής και χωρίς υστεροβουλίες ως εξής: Η Βουλγαρία, ο ταραξίας της περιοχής, προσπαθούσε συνεχώς να κερδίσει εδάφη από την καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία και σε πρώτο στάδιο δημιουργήθηκε η ιστορία με την Μακεδονία του Ίλιντεν στις 20/7/1903, στην οποία περιέλαβαν, εκτός από την Μακεδονία και τμήματα βορείως αυτής, ακόμη και την Θράκη, για δημιουργία του κράτους της Μακεδονίας, κάτι που ουδέποτε προχώρησε ούτε ποτέ αναγνωρίστηκε.
Στη συνέχεια η Βουλγαρία, δυσαρεστημένη από τη διανομή εδαφών μετά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, εξαπέλυσε επίθεση στους πρώην συμμάχους της, τον Ιούνιο του 1913. Οι επιθέσεις αποκρούστηκαν , και οι στρατοί της Ελλάδας και της Σερβίας εισέβαλαν σε Βουλγαρικό έδαφος, ενώ η Ρουμανία χρησιμοποίησε την ευκαιρία να εισβάλει στην Βουλγαρία από το Βορρά και προέλασε μέχρι την βουλγαρική πρωτεύουσα, Σόφια. Έτσι η Βουλγαρία αναγκάστηκε να συμφωνήσει σε μια εκεχειρία και να αρχίσουν τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που πραγματοποιήθηκαν στο Βουκουρέστι το 1913.
Στις διαπραγματεύσεις της διάσκεψης αυτής, εκπροσώπησε την Ελλάδα ο Έλληνας Πρωθυπουργός Ε. Βενιζέλος, που τον ενδιέφεραν δύο ζωτικά για την Ελλάδα σημεία. Το ένα την εξασφάλιση της κυριαρχίας της άρτι κυριευθείσας Θεσσαλονίκης και το δεύτερο και λίαν σημαντικό, να οριστικοποιηθεί η ένταξη της Κρήτης στην Ελλάδα που ακόμα χρονοτριβούσε. Για τους πιο πάνω δύο λόγους, η Ελλάδα τότε, στο Βουκουρέστι, δεν ενδιαφέρθηκε για τα όποια όρια της Μακεδονίας που τότε τελείως αυθαίρετα παρουσίαζαν, όμως στη συνθήκη αυτή δεν συμπεριέλαβε διατάξεις σχετικά με τον καθορισμό συνόρων μεταξύ των νικητριών Χωρών. Να σημειωθεί ότι δεν υπήρχαν καθόλου σύνορα πρώην κρατών, αφού όλα ήταν υπό την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τα μόνα σύνορα που κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει ήταν τα σύνορα της Μακεδονίας τα οποία προς βορά ήταν τα όρη Βαρνούς και Όρβυλος, τα οποία δεν επιδέχονται τέντωμα ή άλλη μεταφορά τους χωρίς πόλεμο. Επομένως ουδέποτε υπήρξε γεωγραφικό μέρος της Μακεδονίας εκτός Ελλάδος. Με τα πιο πάνω ιστορικά στοιχεία, η Ελληνική Κυβέρνηση οφείλει να ακυρώσει αμέσως την Συμφωνία αυτή και να μην δεχθεί ποτέ τον όρο Μακεδονία στο όνομα των Σκοπίων, ενημερώνοντας τους ενδιαφερομένους συμμάχους μας, οι οποίοι δεν μπορούν να έχουν κανένα λόγο να μη τα δεχθούν.
Νίκος Αναγνωστάτος
e-mail: nanagnostatos@gmail.com
Thiakos.blogspot.com.