 |
| photo Alexis Tsipras fb |
Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να είναι ο μακροβιότερος και σκληρότερος μνημονιακός πρωθυπουργός, ωστόσο διατηρούσε ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Έδινε το tempo. Μπορούσε να αναδεικνύει θέματα και να καθορίζει την ατζέντα.
Του Στρατή Μαζίδη
Πάρα ταύτα αυτό δε λειτούργησε υπέρ του. Από την ξεχασμένη υπόθεση της Novartis, έως το Βατερλώ της λίμνης των Πρεσπών. Από τη σύλληψη του Ριχάρδου με πρωτοφανείς για το θεσμικό του ρόλο αναφορές από το βήμα της Βουλής έως το αδιάφορο μέχρι και ταπεινωτικό ταξίδι στη Μόσχα.
Τίποτε δε φαίνεται να βγήκε στον Αλέξη Τσίπρα. Όλα του γύρισαν μπούμερανγκ. Η κοινή γνώμη δείχνει να μη συμμερίζεται τις κινήσεις του. Μεγάλο μερίδιο σε αυτό διαδραματίζει η ανυποληψία στην οποία αυτοκαταδικάστηκε τον Ιούλιο του 2015.
Οι μόνοι λόγοι που αντέχει ακόμη ο κ. Τσίπρας και φαίνεται να διατηρεί ένα ποσοστό είναι αφενός η υπεράσπιση του μεγάλου-αντιπαραγωγικού δημοσίου τομέα, τον οποίο άρχισε να εκτρέφει κι αφετέρου η ανυπαρξία μιας ικανής, δυναμικής και με πειστικό λόγο-σχέδιο για την επόμενη ημέρα, αντιπολίτευσης. Σε κάθε όμως περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας του 2018 δεν είναι εκείνος του 2015. Δεν κρατά πια τη μπαγκέτα.