Ακριβώς αυτοί που διακρίνονται περισσότερο για την επίνοια, την επινοητικότητα στο ψέμα, παρά για κάποια τους αντεπίγνωστη, παραληρητική ευγλωττία ή κάποιο σύμπλεγμα ιδεών τους.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Σε μερικούς μάλιστα έχουμε την εντύπωση πως το στοιχείο της επιτυχίας είναι με μαεστρία σκαρωμένο. Βρήκανε μια "φλέβα", μιαν άποψη της ζωής που εντυπωσιάζει, ή που σκανδαλίζει, κι εκεί πάνω εγκαταστάθηκαν. Η διαστρέβλωση των πάντων, λόγου χάρη, όταν δεν ξεπηδάει από μιαν αναστατωμένη, εσωτερικά τυραννισμένη συνείδηση, αποτελεί περισσότερο επίνοια παρά πηγή.
Με άλλα λόγια, κάποιοι έχουν φτάσει στο σημείο να μας φαίνονται προικισμένοι παλιάτσοι. Με προοπτική βραχυπρόθεσμη συνήθως, υπολογίζουν κυρίως σ' ό,τι αρπάξουν. Ξέρουν να "διαφημίζουν" το πλέγμα των ψεμάτων τους. Αν η διαφήμιση αποδώσει, το κόστος της ανηθικότητας εκμηδενίζεται και το πολιτικό κέρδος πολλαπλασιάζεται.
Αλλά αφού εξαντλήσει κανένας τις ρεαλιστικές απόψεις επί του προβλήματος τούτου του πολιτικού ψέματος, για να είναι δίκαιος κι ενήμερος, πρέπει να αναρωτηθεί: Δεν υπάρχει τάχα και μια ειδική αίσθηση της κοινωνίας που τροφοδοτεί, υπαγορεύει τις μορφές του πολιτικού ψέματος;
Και βέβαια υπάρχει! Η κοινωνία χάνει τον προσανατολισμό της, έτσι ώστε να μετουσιώνει πια σε φαντάσματα τα δένδρα μέσα στην καταχνιά ή σε μύθους την πολιτική δράση. Ο ρεαλισμός κάνει τόπο στον πολιτικό υπερρεαλισμό, που αρδεύει υποχθόνιος όλες τις απελπισμένες αναζητήσεις φυγής σε προσδοκίες μιας περιόδου φόνισσας όλων των ονείρων.
Ολοι όσοι έχουν μελετήσει το φαινόμενο της διάχυσης του πολιτικού ψέματος, ξέρουν πολύ καλά πως ένα από τα κύρια στηρίγματά του είναι η κοινωνική αφέλεια. Στην πολιτική μυθοπλασία, η αφέλεια χρειάζεται, για να μπορεί να πιστεύεις τυφλά στα πρόσωπα και στους μύθους που έχεις εσύ ο ίδιος πλάσει.
Αν και η εγρήγορση, η επαφή με την ωμή κι αδιάκριτα φορτική πραγματικότητα, είναι κλήρος των καιρών μας, φαίνεται πως τα περιθώρια για ρεμβασμό στην κοινωνία δεν έχουν εξαντληθεί...