Οι καιροί δεν είναι πια "μενετοί" , που θα έλεγε και ο Θουκυδίδης. Οι εξετάσεις των πολιτικών της συμφοράς του τόπου τούτου δόθηκαν, το αποτέλεσμα βαθμολογήθηκε. Το σύστημα της μακάριας ευπιστίας ή ακόμη και εμπιστοσύνης κοινωνικών ομάδων αντί να έχει καταρρεύσει, ακόμη καλά κρατεί...
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ακόμη και μπροστά στο πλέγμα των πιθανών αντιρρήσεων, τα γεγονότα και η "συμπεριφορά" της κοινωνίας, δεν επιτρέπουν καμία αμφιβολία ότι απέχουμε από την πραγματικότητα μας, που αντί να μας σκανδαλίζει, την αποδεχόμαστε αναπτύσσοντας προσδοκίες που με "μαεστρία" μας σερβίρουν οι "τεχνίτες" των πολιτικών προσαρμογών.
Το κοινωνικό φαινόμενο τοποθετείται στο επίπεδο της κοινωνιολογίας και για τους εγχώριους πολιτικούς στο επίπεδο της παθοψυχολογίας. Η αντιμετώπισή του δεν μπορεί να είναι ορθολογική, για τον απλούστερο λόγο πως η ίδια η ύπαρξη του προβλήματος φανερώνει πανηγυρικά το ναυάγιο του ορθού λόγου.
Το "ρυθμιστικό ένστικτο" της κοινωνίας έχει χαθεί. Οπότε τι απέμενε σε τούτη την κοινωνία για να αντιμετωπίσει την παθογένεια της; Ο ορθός λόγος. Αλλά η ιστορική διαδρομή των τελευταίων χρόνων, κάνει φανερό πως ο ορθός λόγος παρουσιάζεται σαν πλάνη στο πλαίσιο της κοινωνικής σχιζοφρένειας.
Μια ολόκληρη κοινωνία τρέφεται με μύθους και αναπτύσσει ένα σύστημα ευπιστίας κι όπως φαίνεται η μόνη θεραπευτική αγωγή που χρειάζεται είναι αυτή των ψυχρολουσιών ή τα ηλεκτροσόκ, όπως σ' ένα φρενοκομείο.
Το πιο επείγον χρέος των ολίγιστων σκεπτόμενων σε τούτο τον τόπο να βρουν ένα "φάρμακο" που να καταστείλει οριστικά την οργανική μας παρανοική σύσταση να αποδεχόμαστε με τέτοια ευπιστία κάθε πολιτική πονηρία ή και βλακεία, των τωρινών εξουσιολάγνων ή και των επερχόμενων.
Πρέπει τούτη η κοινωνία να αντιδράσει στα συμπτώματα των έξαλλων αφομοιώσεων και της στρατευμένης ευπιστίας ή και του ενθουσιασμού, γιατί, μολονότι τα αποτελέσματα τους είναι θανάσιμα για την κοινωνία και τα εθνικά μας ζητήματα, εμείς εξακολουθούμε να τα αποδεχόμαστε ως "ιδανικοί" συλλέκτες των τετελεσμένων!
Συμμερίζομαι την ανάγκη του "βολέματος" πολλών και την ανάγκη της ελπίδας, αλλά συλλογίζομαι πως δεν έχουμε την ευχέρεια της εκλογής. Κοντολογίς: σωθήκανε τα ψέματα. Με το να παραχωρούμε απεριόριστες πιστώσεις στο μέλλον, δεν εξυπηρετούμε τίποτα.΄Η μάλλον εξυπηρετούμε την πολιτική θρασύτητα. Τελικά, τον εαυτό μας κοροιδεύουμε, επιτείνουμε την ουτοπία!