Η Τουρκία, προσπαθεί πλέον με "στρατιωτικό ακτιβισμό", στην θαλάσσια περιοχή, να επιφέρει αλλαγή του Διεθνούς Δικαίου και ικανοποίηση στις περιφερειακές προοπτικές της. Επιδιώκει όμως να εφαρμόζει μια "μυωπική περιφερειακή πολιτική" που υποστηρίζεται από τις τουρκικές στρατιωτικές τις δυνάμεις.
Και αναφέρομαι με τον επιθετικό προσδιορισμό “μυωπική” καθώς η Μέση Ανατολή έχει αλλάξει. Δεν είναι πλέον το άνετο και οικείο περιβάλλον όπου η ελίτ της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας αισθανόταν σαν στο σπίτι της.
Οι προαιώνιες προκαταλήψεις και η εχθρότητα μεταξύ Τούρκων και Αράβων επανέρχονται στην επιφάνεια. Ο Νταβούτογλου είχε σκεφτεί ότι με την άνοδο του ΑΚΡ, η Τουρκία βρισκόταν στην κατάλληλη θέση για να ανακηρυχτεί ως περιφερειακή υπερδύναμη και ότι έκλεισε στην ιστορία της την "παρένθετη παρένθεση εκατονταετίας" διαγράφοντας την απομόνωση στην οποία την είχε φέρει η κοσμική ιδρυτική ελίτ.
Όπως αντιλαμβανόμαστε σήμερα, φαίνεται ότι η χρυσή εποχή της εμπλοκής της Τουρκίας στην περιοχή κάτω από το AKP μάλλον ήταν η παρένθεση και η περιφερειακή πολιτική της έχει πλέον ολοκληρωθεί, αλλά χωρίς τα αποτελέσματα που επιθυμούσε.