 |
| Skitterphoto / pixabay |
Άλλος ένας χρόνος πέρασε και φτάσαμε στα Χριστούγεννα. Άλλη μια χρονιά φωτογραφιών και αναρτήσεων από στολισμένα έλατα, μελομακάρονα, κουραμπιέδες και μπουφέδες. Όλοι χαρούμενοι και ξέγνοιαστοι σε έναν τόπο περικυκλωμένο από φλόγες.
Του Στρατή Μαζίδη
Από πουθενά δεν προκύπτει ότι η Ελλάδα χάνεται και εξαφανίζεται από το χάρτη. Τι κι αν 3 εκ. εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα συντήρουν διπλάσιο αριθμό συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων σε μια εξίσωση που δε λύνεται με τίποτε;
Τι κι αν οι Ελληνες δε γεννούν πια, εγκαταλείπουν τη χώρα κι αντικαθίστανται από "πρόσφυγες" μακρινών τόπων που μόνο πόλεμο δεν έχουν;
Τι κι αν μας αρπάζουν την ιστορία οι Σκοπιανοί, την περιουσία στη Βόρεια Ηπειρο οι Αλβανοί και το Αιγαίο το καλοβλέπουν οι Τούρκοι που ενισχύουν διαρκώς τις δυνάμεις τους; Τριγύρω στη γειτονιά μας έχει αρπάξει φωτιά. Κόσοβο; Συρία; Ουκρανία; Ανατολική Μεσόγειος; Λιβύη;
Τι κι αν στις στάχτες της Ελλάδας της τελευταίας δεκαετίας δε βλέπουμε πουθενά να πετιέται ένα τολμηρό λουλουδάκι ώστε να σπεύσουμε να το φροντίσουμε;
Ζούμε την αφασία μας. Όλοι μαζί και χώρια. Κοινοποιούμε την "ευτυχία" μας η οποία είναι τόσο αληθινή ώστε χρειάζεται τα "μου αρέσει" των άλλων, για να αισθανθούμε καλύτερα μέχρι να περάσει η επίδραση της αυτο-επιβεβαίωσης για να πάρουμε την επόμενη δόση. Κανείς μας δεν σκέπτεται πως θα είναι αυτός ο τόπος σε 5 ή 10 χρόνια από σήμερα.
Αναρωτιέμαι όμως. Όταν είσαι περικυκλωμένος από φωτιά, πόσες πιθανότητες έχεις να μην αρπάξεις κι ενώ δείχνεις ότι δεν την αντιλαμβάνεσαι καν;