Για τους θεωρητικούς του «Αμερικανο-νατοϊκού ιμπεριαλισμού» η πραγματικότητα αποδεικνύεται πιο περίπλοκη και αντιφατική από τα σχήματα της φαντασίας τους.
Του Δημήτρη Γιαννόπουλου
Η ιδέα της αμερικάνικης στρατιωτικής παρουσίας ως πηγής όλων των δεινών στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, καταρρίπτεται μετά την ξαφνική ανακοίνωση της «αποχώρησης» των ΗΠΑ από την Συρία.
Στα καλά καθούμενα, συστημικοί σχολιαστές και αναλυτές συμπεραίνουν πως ο «επεμβατισμός» της Υπερδύναμης δεν ήταν ιδιοτελής, αλλά έπαιζε απαραίτητο εξισορροπητικό ρόλο ανάμεσα στα αντικρουόμενα συμφέροντα Ρώσων, Τούρκων, Ισραηλινών, Ιρανών και Ευρωπαίων οι οποίοι είχαν επενδύσει στη διαιώνιση του Συριακού δράματος, με μοχλό την αμερικάνική πολεμική μηχανή.
Το τελευταίο πράγμα που ενδιέφερε αυτές τις δυνάμεις ήταν η ειρήνευση στη Μέση Ανατολή, η εξόντωση του Ισλαμικού Κράτους ή τα δικαιώματα των εξεγερμένων Κούρδων.
Η κάθε πλευρά αξιοποιούσε τη δαπανηρή παρουσία των αμερικάνικων στρατευμάτων, χωρίς να δίνει το παραμικρό στρατηγικό αντάλλαγμα γι αυτό στις ΗΠΑ, εκτός βέβαια από την αγορά αμερικάνικων οπλικών συστημάτων που ελέγχονται από τα καρτέλ της Παγκοσμιοποίησης.
Αλλά τώρα ο «Χίτλερ-Τραμπ», τον οποίο η αμερικάνικη πολιτική ορθότητα απεχθάνεται περισσότερο ακόμη και από τον «Χίτλερ-Πούτιν», αποδεικνύεται πολύ πιο ειρηνόφιλος από οποιοδήποτε άλλο ηγέτη της «υπερδύναμης» μετά τον Τζων Φ. Κέννεντι. Και ίσως γι αυτό να έχει την ίδια τύχη...
Γιατί δεν γίνεται να στήθηκαν χωρίς κανένα μακροχρόνιο όφελος τόσες προβοκάτσιες, από τη «χρήση χημικών του Άσαντ εναντίον αμάχων» μέχρι τη «δηλητηρίαση του Ρώσου διπλού πράκτορα Σκριπάλ στο Λονδίνο» ή ακόμα και την «κατά λάθος» κατάρριψη Ρώσικου αεροσκάφους από «φίλια πυρά» της Συριακής αεράμυνας.
Στη θέση λοιπόν του αλληγορικού σκιάχτρου «Χίτλερ» τοποθετείται τώρα ο Ταγίπ Ερντογάν, ενώ ο Τράμπ μετατρέπεται σε υποχωρητικό και άτολμο «Τσάμπερλαιν».
Οι αναλυτές του φιλο-Ισραηλινού Gatestone Institute ανακαλύπτουν πως, με την απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων, ολόκληρη η Ανατολική Μεσόγειος εγκαταλείπεται στην Τουρκία - «η οποία, ως μέρος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, θέλει να απαλλαγεί από τις σουνιτικές μοναρχίες και να ανοικοδομήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία».
Η εμφάνιση της Τουρκίας περίπου ως παρακλάδι της «Αδελφότητας» των απανταχού τζιχαντιστών, στοχεύει στην αποθάρρυνση των Σαουδαράβων, οι οποίοι υπό την πίεση του Λευκού Οίκου συμφώνησαν να χρηματοδοτήσουν εξ ολοκλήρου την ανοικοδόμηση της ρημαγμένης από τον εξαετή πόλεμο Συρίας!
Σημειωτέον πως προ δύο μηνών, Ερντογάν και Τραμπ, είχαν επιδείξει υπέρμετρη ανοχή απέναντι στην ειδεχθή δολοφονία του Σαουδάραβα αντικαθεστωτικού Κασσόγκι στην Άγκυρα, για λόγους που μέχρι σήμερα παραμένουν αδιευκρίνιστοι. Εκτός αν επρόκειτο για άλλη μια προβοκάτσια στην οποία Τουρκία και ΗΠΑ συμφώνησαν εξαρχής να μην ενδώσουν.
Αλλά το ίδιο δημοσίευμα δεν αρκείται σε απειλές προς τα βασίλεια του Κόλπου.
«Η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συρία θα καταλήξει να κοστίσει στους Αμερικανούς πολύ περισσότερο σε αίμα και χρήμα», γράφει το Gatestone και προσθέτει:
«Η ζημιά που θα έχει η απόσυρση αυτή τη στιγμή είναι ανυπολόγιστη – και θα περάσει στην ιστορία όπως το γεγονός της συμφωνίας που πίστεψε ότι είχε ο Νέβιλ Τσάμπερλέϊν με τον Χίτλερ. Θα είχε χυθεί πολύ λιγότερο αίμα αν είχε αποφασίσει να αντιμετωπίσει και να νικήσει τον Χίτλερ προτού διασχίσει το Ρήνο».
Η άμεση αντίδραση του Βαθέως Κράτους, που μπορεί να πραγματοποιήσει τέτοιες απειλές, δεν άργησε να εκδηλώθεί πρώτα με την παραίτηση του «μαντρόσκυλου» Τζεημς Μάτις από το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ.
Αλλά αυτό δεν έγινε επειδή ο Τράμπ συμπάθησε τόσο πολύ τον επίδοξο σουλτάνο Ερντογάν ώστε να του προσφέρει το κεφάλι των Κούρδων επί πίνακι ή να φέρει την Άγκυρα αντιμέτωπη με τα σχέδια του Ισραήλ για την περιοχή, με απώτερο στόχο μια επίθεση στο Ιράν.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για άλλη μια σύγκρουση «γκλομπαλιστών» και «εθνικιστών» στο σκιώδη πόλεμο που διεξάγεται τόσο σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο, όσο και στο εσωτερικό των ίδιων των ΗΠΑ.
Δεν είναι τυχαίο πως πριν από τρείς βδομάδες, το Αμερικάνικο Πεντάγωνο είχε αγνοήσει τη διαταγή του Τραμπ να σταλούν στρατεύματα στα σύνορα με το Μεξικό για να εμποδίσουν, ακόμη και βίαια, το «καραβάνι» των λαθροπροσφύγων.
Την ίδια στιγμή, Μέρκελ και Μακρόν προωθούσαν το Σύμφωνο για τη Μετανάστευση στον ΟΗΕ, παρά τις τεράστιες εσωτερικές αντιδράσεις στην Ευρώπη, ενώ το κυρίαρχο Λόμπυ του Κογκρέσσου έβαζε βέτο στην χρηματοδότηση για το χτίσιμο του «τείχους» στα σύνορα με το Μεξικό.
Τελευταία κίνηση των δύο στρατοπέδων στην παγκόσμια σκακιέρα ήταν η σύγκρουση του Τραμπ με το οικονομικό ιερατείο της Νέας Τάξης στη Federal Reserve, για την πολιτική υψηλών επιτοκίων με την οποία ναρκοθετούσε την ταχεία ανάκαμψη της αμερικάνικης οικονομίας.
Για πρώτη φορά Αμερικάνος πρόεδρος κατηγορεί τώρα τη FED ως τον υπ’ αριθμόν ένα εσωτερικό εχθρό της οικονομικής του πολιτικής!
Άμεση συνέπεια ήταν η πρόκληση χριστουγεννιάτικων κλυδωνισμών στη Γούωλ Στρίτ και στις διεθνείς αγορές, ως προπομπό μιας νέας παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, για την οποία όμως κανείς δεν θα μπορεί να κατηγορήσει τον Τράμπ.
Σε κάθε περίπτωση, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως η άνευ όρων υποταγή των Αθηνών στη μιά ή την άλλη φράξια των δυνάμεων της Παγκοσμιοποίησης, καταλήγει να ευνοεί τους μικρούς η μεγάλους εχθρούς της Ελλάδας που αξιοποιούν τις αντιθέσεις του «διεθνούς παράγοντα» για να παραμείνουν ανυποχώρητοι και προκλητικοί στις επεκτατικές τους αξιώσεις.