Σε τούτη τη χώρα η κλίση προς την υπερβολή για θέματα μηδαμινής σημασίας, που λειτουργεί και ως πρόσχημα φυγής από την πραγματικότητα, εκδηλώνεται κάτω από χίλιες μορφές, εκμηδενίζοντας τη λογική και αποδεικνύοντας τη στειρότητα μιας κοινωνίας να γονιμοποιήσει την αγωνιστική της διάθεση απέναντι της πολιτικής σαπίλας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Παρατηρείται το φαινόμενο να μισούμε θανάσιμα ακόμη κι εκείνα που καταλαβαίνουμε, γι' αυτό και πολλοί διαγκωνίζονται ακόμη σε πολιτικές συγκεντρώσεις και χειροκροτούν πολιτικούς που περιφρονούν την κρίση των χειροκροτητών τους.
Πρόκειται για μια σχιζοφρενική κατάσταση. Και θα μπορούσε να ενισχύσει την απέχθεια των ολίγιστων σκεπτόμενων σε τούτο τον τόπο προς την κρίση του πλήθους, γιατί συνδέεται κατά μεγάλο ποσοστό με την κακώς εκλαμβανόμενη εγκατάσταση της δημοκρατίας που, με τη δύναμη που δίνει στα πλήθη, επιτρέπει σε ανθρώπους στερημένους από κάθε πολιτική προπαίδευση να μιλούν από καθέδρας για πολιτική, να δημιουργούν προσδοκίες , φευγαλέες έστω, ή να τις εμποδίζουν...
Η αντίδραση στην πνιχτικά δυσώδη τούτη ατμόσφαιρα είναι καταδικασμένη να εξουδετερωθεί από διαβρωτικούς παράγοντες που διατρέχουν τον κοινωνικό ιστό. Εχουμε τον φαύλο κύκλο των αλληλοεξουδετερούμενων επιδράσεων, με την αδιαφορία και την απιστία του ατόμου στην ικανότητα της ολότητας να θεμελιώσει ένα βιώσιμο πολιτικό περιβάλλον, έφερε την τυραννία της προσωπικής εξουσίας.
Και μολονότι ως κοινωνία βρισκόμαστε συχνά ενώπιον μιας αφανιστικής συμφοράς, απότοκο της πολιτικής σαπίλας, λησμονούμε τι συνέβη προηγουμένως. Αποδεικνύεται ότι η λήθη είναι πιο "συμφέρουσα" από την ανάμνηση.
Η λήθη είναι ο παγερός νόμος της βιολογίας για τούτη την κοινωνία. Η ανάμνηση θεωρείται η εκτροπή του. Βοηθός της λήθης είναι η πανθομολογούμενη γενική χαλάρωση των θελήσεων του πλήθους, χαλάρωση που, καθώς μας δίδεται κάθε φορά η αφορμή να παρατηρήσουμε, υπήρξε ο δραστικότερος συντελεστής του αποπνιγμού και των λειψάνων ακόμη της κοινωνίας.