Χθες ανέβασα ένα σχόλιο σχετικά με την προσφορά του ιδιωτικού τομέα στη συντήρηση του κράτους και του ελληνικού πληθυσμού. Κάποιοι φίλοι, που δεν έχουν κατανοήσει αυτή την πραγματικότητα ή παριστάνουν πως δεν την κατανοούν, αντέδρασαν ειδικά όταν αναφέρθηκε η έννοια ταμπού «Δημόσιοι Υπάλληλοι», την οποία για κάποιους δεν πρέπει να τη θίγουμε.
ΠΕΤΡΟΣ ΧΑΣΑΠΗΣ
Θα φέρω το εξής εντελώς απλοποιημένο παράδειγμα για να γίνει κατανοητή η προσφορά του ιδιωτικού τομέα στην ύπαρξη και λειτουργία ενός κράτους.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ένα κράτος αποτελείται μόνο από δημόσιο τομέα και καθόλου ιδιωτικό και ότι τη μόνη δαπάνη που έχει είναι οι μισθοί των ΔΥ. Ας υποθέσουμε ακόμα ότι οι μισθοί των ΔΥ κοστίζουν ένα διασεκατομμύριο το μήνα. Ας κάνουμε και μια τελευταία υπόθεση, ότι αυτοί οι μισθοί φορολογούνται με ένα ποσοστό π.χ. 20%. Ό,τι ποσοστό και να βάλουμε στο ίδιο αποτέλεσμα θα καταλήξουμε.
Μόλις λοιπόν καταβληθούν οι μισθοί του πρώτου μήνα, θα επιστρέψουν στα δημόσια ταμεία 200 εκατομμύρια από τη φορολόγηση αυτών των μισθών. Τον επόμενο μήνα, το κράτος έχει μόνο 200 εκατομμύρια για μισθούς. Θα καταβάλει λοιπόν αυτό το ποσό και θα επιστρέψουν στα δημόσια ταμεία μόνο 40 εκατομμύρια για τους μισθούς του τρίτου μόλις μήνα. Αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγους μήνες οι ΔΥ δεν θα παίρνουν καθόλου μισθό, πόσο μάλλον και αυξήσεις.
Τι θα κάνει επομένως το κράτος αυτό, αφού δεν έχει ιδιωτικό τομέα για να φορολογήσει ώστε να συμπληρώσει τα 800 εκατομμύρια που του λείπουν κάθε μήνα για τους μισθούς των ΔΥ; Μόνο μια λύση έχει. Να δανειστεί από τις εγχώριες και διεθνείς τράπεζες (αγορές).
Θα πει όμως κάποιος, ότι οι ΔΥ θα κάνουν αγορές θα δώσουν χρήματα στον ιδιωτικό τομέα, θα πληρώσουν και ΦΠΑ και άλλα τέτοια χαρωπά. Όπως όμως είπαμε στο παράδειγμά μας, δεν υπάρχει ιδιωτικός τομέας για να βοηθήσει την κατάσταση.
Βλέπουμε λοιπόν, πως ο ιδιωτικός τομέας όχι μόνο είναι απολύτως αναγκαίος για τη λειτουργία ενός κράτους, αλλά θα πρέπει επιπλέον να αναπτύσσεται συνεχώς, διαφορετικά, αν υπάρξει στασιμότητα ή ύφεση, θα συμβεί αυτό που πιο πάνω συμβαίνει όταν δεν υπάρχει καθόλου ιδιωτικός τομέας.
Θα πρέπει λοιπόν, όσοι εργάζονται στο δημόσιο, όχι μόνο να μην βλέπουν εχθρικά τον ιδιωτικό τομέα και να μην τον κατηγορούν, αλλά θα πρέπει και να κάνουν τα πάντα για να τον διευκολύνουν να αναπτύσσεται και όχι να τον πνίγουν με τη γραφειοκρατία και την αποφυγή εξυπηρέτησης.
Έτσι δουλεύει το φιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο. Αν από το άλλο μέρος καταργήσουμε εντελώς τον ιδιωτικό τομέα, τότε εγκαθιδρύουμε κομμουνιστικό μοντέλο όπου όλοι είμαστε ΔΥ και η ζωή μας καθορίζεται από τα κουπόνια σίτισης και ένδυσης που θα διανέμει το κράτος. Ο καθένας είναι ελεύθερος φυσικά να υποστηρίξει ό,τι θέλει.
Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ιστορικά και το ενδιάμεσο σοσιαλιστικό μοντέλο, δηλαδή το κράτος των επενδύσεων και των παροχών. Επειδή όμως αυτό το μοντέλο είχε ανάγκη συνεχώς από χρήματα για να λειτουργήσει και επειδή δεν μπορούσε να εκδίδει συνεχώς το ίδιο το κράτος χρήματα, κάτι που θα εκτίνασσε τον πληθωρισμό , δημιούργησε το σημερινό τέρας των αγορών, ώστε να δανείζεται τα χρήματα.
Το τέρας όμως αυτό, κατασπάραξε το δημιουργό του και προχωράει σήμερα σε ένα παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, με τους διεθνείς καζινοκαπιταλιστές επικεφαλής. Αυτό το τέρας δυστυχώς το στηρίζουν οι απανταχού νεοαριστεροί, που βρίσκουν στη διάλυση του εθνικού κράτους την ηδονή του διεθνισμού. Δεν αντιλαμβάνονται φυσικά ότι έτσι δημιουργούν τo νέο Μεσαίωνα για ολόκληρη την ανθρωπότητα, όπου στο τέλος θα καταλήξει στην κοινωνία του Μεγάλου Αδελφού ή του MAD MAX.