Ορισμένες κινήσεις στην πολιτική εμπεριέχουν μια πολιτική σκοπιμότητα. Συνεπώς πραγματοποιούνται χωρίς να είναι αντιληπτό το νόημά τους με μια πρώτη ματιά. Ωστόσο δεν μπορώ να καταλάβω ποιο ήταν αυτό όσον αφορά την ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη.
Του Στρατή Μαζίδη
Τι νόημα είχε η ομιλία σε ένα κλειστό γήπεδο με 5.000 αστυνομικούς, κλούβες σε παράταξη και ένα ακροατήριο που μεταφέρθηκε με πούλμαν ενώ ο πραγματικός κόσμος διαδήλωνε εναντίον απέξω; Ίσως μόνο ένα. Να προκαλέσει; Να περάσει το μήνυμα ότι "εγώ έχω τη δύναμη να δίνω τη Μακεδονία και μετά να έρχομαι να δίνω ομιλίες"; Ποιος ξέρει...
Η σκηνή μάλιστα που μας ξεπέρασε όλους ήταν εκείνου του ανθρώπου που γιουχαΐστηκε και στη συνέχεια βγήκε έξω σηκωτός διότι τόλμησε ως "ακραίος εθνικιστής" να τραγουδήσει το Μακεδονία Ξακουστή. Πού ...ξακούστηκε;! Κι ενώ συνέβαιναν αυτά, ο κ. Τσίπρας σα να μην έβλεπε, διατυμπάνιζε την ελευθερία της έκφρασης στις "δικές τους" συγκεντρώσεις.
Έξω πάλι; Αστυνομικοί να κάνουν προσαγωγές. Ύποπτοι όσοι κρατούσαν σημαίες. Εκεί καταλήξαμε. Να προσάγεται κόσμος γιατί κρατά τη σημαία της χώρας του. Ο δημοσιογράφος, κ. Αδαλής τα περιέγραψε στο βίντεο που ανήρτησε μετά την περιπέτειά του.
Από το 2015 ακούω συνέχεια για "ρητορική μίσους", "ρατσισμό", "ακραίους", "βία" και διαπιστώνω πως αυτά προέρχονται από μια μόνο πηγή. Αυτός που είναι καθαρός δε φοβάται. Αν λοιπόν ο κ. Τσίπρας αισθάνεται καθαρός, γιατί δε βγαίνει να περπατήσει ολομόναχος μια βόλτα όπως έκανε τότε στο ξεκίνημα, όπου όλοι, έτρεχαν να του σφίξουν το χέρι και να του πουν καλημέρα;