Δεν έχουν τίποτα να προτείνουν, κι αυτό είναι η πρακτική αδυναμία τους. Το να διαδηλώνουν, ωστόσο, την ανωτερότητά τους, να κοκορεύονται για ό,τι δεν στάθηκαν ικανοί να ανταποκριθούν και να μένουν ατάραχοι μπροστά στα δεινά που προκάλεσαν με την όλη τους παρουσία στο πολιτικό προσκήνιο, που μοιάζει με τη δραστηριότητα ψείρας επί κέρατου βοός, αυτό ξεπερνάει τα όρια του γελοίου. Προσβάλλει, όπως θα έλεγε ο Σίλλερ, την έβδομη ημέρα της Δημιουργίας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Αλλοτε, μέχρι και πρόσφατα, πολλοί πολιτικοί με το ίδιο προσωπείο έβρισκαν στέγη κάτω από μια ιδεολογία ή και ιδεοληψία, μια υπερβατική δοξασία, ακόμα και κάτω από μια μισο-συνειδητή-μισοσείνηση χίμαιρα, που ήταν ένας στόχος βραχυπρόθεσμος, αλλά γι' αυτούς ζωτικά αναγκαίος.
Σήμερα όλες αυτές οι στέγες έχουν γκρεμιστεί.Ιδεολογίες πραγματοποιήθηκαν για να αυτοδιαψευστούν. Δοξασίες φανατίστηκαν για να παραμείνουν ανεπίκαιρες ή προσπάθησαν να εκσυγχρονιστούν κι έχασαν αμέσως το έρμα τους, την οργανική ευστάθειά τους.
Ο πολιτικός δεν πρόδωσε μόνο τον πολίτη, πρόδωσε τον πολιτικό. Και υπάρχει ένα φαινόμενο ακόμα πιο αποκαρδιωτικό και από την προδοσία: Η φτήνια. Οι σημερινοί προσωποδοφόροι της πολιτικής εμφανίζονται χτυπημένοι από μιαν οντολογική κατάρα να είναι σ' όλα τα επίπεδα σκλάβοι της ευτέλειας, ανίκανοι να λυτρωθούν από το εφήμερο της εξουσίας και τα γελοία πάθη, ιδιοτέλειες χωρίς περιεχόμενο, εξευτελιστικές αναπηρίες.
Μπορούν όλοι αυτοί να προσκομίσουν την ελπίδα σε μια καθημαγμένη κοινωνία; Τι θα είναι αυτή η ελπίδα; ταυτισμένη με τις ποσοτικές επιδιώξεις τους. Η πίστωση προς αυτούς τους πολιτικούς θα έπρεπε να είχε εξαντληθεί ήδη. Δεν έχει ωστόσο.
Βλέπουμε την ποιότητα της πολιτικής να αντανακλάται στο κρύσταλλο της βλακείας και της ανικανότητας, και την ίδια την πολιτική να γίνεται αγνώριστη, παραμορφωμένη καθώς προβάλλει από την καιροσκοπία, τον συμβιβασμό, τη δημοκοπία, την ελαστικότητα, που είναι η μοίρα κάθε προσαρμογής...
Τέτοιους πολιτικούς συντηρούμε και συχνά χειροκροτούμε!