Και δεν αναφέρομαι μόνο στους εικονιζόμενους της τωρινής εκτρωματικής εξουσίας. Από την εικονογράφηση του κειμένου λείπουν κι άλλα πρόσωπα του ευρύτερου πολιτικού χώρου, επερχόμενοι ίσως επιβήτορες της εξουσίας, που θα μπορούσαν όλοι μαζί να συμπληρώσουν τη σημερινή εικόνα της θλιβερής ελληνικής πραγματικότητας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Για όσους λοιπόν έχουν το αίσθημα αυτής της πραγματικότητας και με ωμό ρεαλισμό παρακάμπτουν την πρόσκαιρη εορταστική Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, επιχειρώντας ένα απολογισμό διατρέχοντας τις τελευταίες μέρες του χρόνου, δεν έχουν κανένα δισταγμό να χρησιμοποιήσουν τη δικαιολογία "αναμάσημα" των ημερών, για να καλύψουν τα "αμαρτήματά" μας και την κατάντια μας ως λαού.
Οι δικαιολογίες και τα προσχήματα των εορτών χρησιμοποιούνται ως προκάλυψη απ' όσους διαχρονικά συνέβαλαν στην προιούσα διάβρωση των πολιτιστικών μας αξιών και στην άμβλυνση της πολιτιστικής και πολιτικής μας συνείδησης.
Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας ότι ο ελληνικός λαός έχει σπουδαίες καταβολές και ήταν ένας ευφυής λαός, ότι υπήρξε φαινόμενο της Ιστορίας, ένα φαινόμενο αντοχής και αντίστασης, συνειδητοποιούμε πόσο τρομερές πρέπει να ήταν οι συνθήκες που τον συνέθλιψαν και τον έκανα να είναι σήμερα οικονομικά επαίτης, πολιτικά ενδεής, κοινωνικά ανασφαλής και πολιτιστικά ο οπισθοδρομικός λαός της Ευρώπης.
Ενοχλεί η ακαλπονόθευτη τούτη αλήθεια. Ομως, ας αναφερθούμε πρώτα στη γλώσσα του Εληνισμού, που κάτω από τετρακόσια χρόνια δουλείας, κατόρθωσε να διατηρήσει αλώβητη. Και χρειάστηκαν μερικές όνο δεκαετίες για τον εκχυδαισμό της ελληνικής γλώσσας, για να εξυπηρετεί το χαμηλό πολιτικό λαικισμό.
Την πολιτιστική μας πτώση δηλαδή, κι όχι τον πολιτισμό, του οποίου το πρώτο γνώρισμα είναι η τέλεια γλώσσα. Για δεκαετίες ολόκληρες η ίδια η Πολιτεία ασχημονούσε και ασχημονεί σε βάρος της μόρφωσης και της καλλιέργειας του λαού με λόγια γενναιόδωρα και έργα πενιχρότατα. Πραγματικά γελοιοποίηση!
Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, θα διαπιστώσουμε ότι η Επανάσταση του 1821, έδειξε πως είχαμε καλές ρίζες. παρατηρήσαμε τότε μια διφυή ανάταση, που μετεωρίστηκε στο ίδιο ύψος. Από τη μια οι Κολοκοτρώνηδες και οι Καραισκάκηδες και από την άλλη ο Σολωμός και ο Κάλβος. Αυτό αποτελεί μια αναμφισβήτητη ένδειξη γεροσύνης μιας φυλής που θα μπορούσε να έχει λαμπρό μέλλον.
Δεν υπήρξε όμως τέτοιο μέλλον. Ακολούθησαν δεκάδες χρόνια ζόφου. Κι άλλες τόσες δεκαετίες ολέθριων πολιτικών. Με άτομα στο πολιτικό προσκήνιο χωρίς ελεύθερη συνείδηση, στέρεη κρίση, ιδανικά, ήθος, εσχάτως και ημιμαθή και παντελώς ανίκανα, χωρίς να είναι εμποτισμένα με τις αξίες του διαιώνιου πολιτισμού.
Με το πνεύμα της "ολιγάρκειας" στην Παιδεία. Το πνεύμα του "περίπου", το πνεύμα του "μη ακριβώς" να μετασχηματίζει τις κοινωνικές ομάδες. Με τη "χαλαρότητα", τον ερασιτεχνισμό, την ασυνέπεια, το ψέμα και την πονηρία να κυριαρχούν σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, ενώ άρχισε να ευδοκιμεί η αντίληψη του "δεν βαριέσαι", του "ωχ αδελφέ" σ' όλες τις μορφές της νεοελληνικής ζωής.
Η πολιτική δημοκρατία δεν προσαρμόστηκε στις νέες συνθήκες και απαιτήσεις του ευρωπαικού γίγνεσθαι, γιατί δεν μετασχηματίστηκε ιδεολογικά και δεν ενσωμάτωσε νέους στόχους και νέες θεωρίες με τις κατάλληλες μεταρρυθμίσεις, τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις κι όχι τις "μαιμού", όπως μας τις "σερβίρουν" τα τελευταία χρόνια...
Αποδυναμώθηκε η κοινωνική συνοχή που εξασφαλίζει την ελεύθερη ανάπτυξη του ατόμου. Διαβρώθηκαν θεσμοί ή υπέστησαν μεταβολές προς το χειρότερο, για την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων. Ετσι, η μορφή των νέων κρυσταλλώσεων οδήγησε στην οπισθοδρόμηση, στην ενίσχυση του ραγιαδισμού και στην ανάπτυξη των καταλλήλων συνθηκών για τον κοιννωικό φόβο, την ανασφάλεια, την νοοτροπία της "αρπακτής" και την ελαφρότητα γενικότερα.
Η πεμπτουσία του Αρχαίου Ελληνισμού, η φιλόσοφος θέα της φύσης, του ανθρώπινου θείου, λοιδορήθηκαν αρκούντως, ενώ οι συνθέτουσες του Ελληνισμού που διεκφράζουν το λαό ιστορικά, αντιμετωπίστηκαν με ειρωνεία από τους εκφραστές της οπισθοδρομικής προοδευτικότητας.
παραίτηση όμως των Ελλήνων από τις φιλοσοφικές τους καταβολές, από τη γλώσσα τους ως συνεκτικού δεσμού του έθνους, σήμαινε και εθνική αυτοκτονία. Αγνόηση επίσης της χριστιανικής τους συνείδησης, έστω και στα ρευστά όρια της μυστικίζουσας εκκοσμίκευσης, συνεπαγόταν αμφισβήτηση της ιστορικής τους τροπής.
Και οι βαρβαρικές "επιδρομές" συνεχίζονται. Ιδιαίτερα σήμερα. Μια ολόκληρη χώρα έχει γίνει εκτροφείο θηραμάτων και κυνηγών. Κι έτσι χάνουμε τις πραγματικότητες, που διασφαλίζουν τη μόνη δυνατότητα πρόσβασης στην προοπτική.
Λάθη πολλά. Λάθη ασύγγνωστα και τεράστια σε μια μικρή σε εύρος γεωγραφικά χώρα. Η Ελλάδα περιέπεσε σε μια εσωτερική αστοργία.
Κάποιες σκέψεις, έστω κι αν συγκρούονται μετωπικά με την "πανηγυριώτικη" διάθεση των ημερών, είναι καλό να μην απολακτίζονται και να μη θεωρούνται "ταμπού", γιατί έτσι οδηγηθήκαμε, με τη βοήθεια και την ενδοτικότητα των αβέλτερων της πολιτικής, να είμαστε εξαρτώμενοι από ποικιλόμορφα συμφέροντα, εγχώρια και ξένα.
Με αποτέλεσμα η αναζήτηση της νέας μορφής ζωής, μορφής ηθικής, μορφής πολιτικής, μορφής πολιτιστικής, που όλες μαζί συμπλέκονται και συγκροτούν την ιδέα της ανάκαμψης, αποτελεί μια προοπτική άκρως απομακρυσμένη με δεδομένο μάλιστα τον επώδυνο ακρωτηριασμό της ψυχής του Ελληνα...