Η πολιτική θρασύτητα θρέφει τους ιστούς του πολιτικού αυταρχισμού, που είναι πράξη και αδιάλειπτη συμπεριφορά μέσα στο Κοινοβούλιο, με αποτέλεσμα ο λαός να πληρώνει ακριβά το τίμημα της πολιτικής βλακείας και του πολιτικού εγωισμού, που ενίοτε βρίσκεται στις παρυφές της προδοσίας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και δυστυχώς τον πολιτικό αυταρχισμό δεν το μονοπωλεί ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι συμπαγής στην εμφάνισή του και κομματικά "πολύχρωμος", αδιάλυτος στους υπερθετικούς του σκοπούς, μονολιθικός στην εκδήλωση της άγριας περιφρόνησης της ίδιας της δημοκρατικής διαδικασίας, του πολιτικού ήθους και πολιτισμού, της ηθικής στην πολιτική.
Οι άβουλοι πολιτικοί και πολιτικάντηδες της Βουλής δεν μπορούν να αντιληφθούν στο άρτιο τη σημασία του αιτήματος για ευπρέπεια, σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Έχοντας εθιστεί στη δουλεία της σκέψης και των κομματικών δεσμών, σ' ένα ασφυκτικό πλαίσιο προσωπικών διαδρομών και συμφερόντων, συνταυτίζονται με ό,τι χυδαίο και μικροπρεπές, αδιαφορώντας επί της ουσίας για μια κοινωνία που περπάτησε ανάμεσα από τόση συμφορά, ιδίως τα τελευταία χρόνια.
Από τον πρωθυπουργό που ψεύδεται με απύθμενη θρασύτητα και τον εσμό των παρατρεχάμενων του μέχρι στην αντίπερα όχθη της αντιπολίτευσης, παρατηρείται μια "ανίερη συμμαχία", μια σύρροπη πολιτική συμπεριφορά, που καταλύει κάθε έννοια ευπρέπειας και σεβασμού εντός του κορυφαίου θεσμού της Βουλής.
Κι όσοι διατηρούν μια στάση υπομονής γίνονται με τον τρόπο τούτο ουραγοί των εγωιστικών διαθέσεων του κυβερνώντος κόμματος ή και της αντιπολίτευσης, και καταλήγουν με τη σιωπηρή ανοχή τους, ακούσιοι συνυπεύθυνοι ακόμη και των λύσεων που επιχειρούνται σε βάρος του εθνικού συνόλου.
Γίνονται, μ' άλλες λέξεις, συνένοχοι στο έργο της κατάλυσης της πολιτικής ευπρέπειας, ακόμη και της δημοκρατικής διαδικασίας και παραδέχονται έτσι την ανατροπή του ιστορικού νόμου της εξέλιξης της κοινωνίας, που λειτουργεί μόνο με την ανεμπόδιστη σύγκρουση των αντιθέσεων και το αδιάτρητο πολιτικό ήθος.