Ο δυναμισμός της ζωής δεν εξαντλείται με αφηγήματα, όπως τούτη η λέξη "αφήγημα" εισέβαλε με θρασύτητα στην καθημερινή μας ζωή από χείλη πρωτίστως πολιτικά, με αποτέλεσμα να χάσει την περιεκτική της λιτότητα, τη γεμάτη προεκτάσεις.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Σ' ένα αφήγημα, που είναι βίωμα σύνθετο, όταν εκστομίζεται με πολιτική επιπολαιότητα ή και πονηρία, όλο στο τέλος ξεφτάει και υπάρχει ένας κόμπος ψεύδους στον επίλογο κάθε "μεγάλου" σε έκταση πολιτικού αφηγήματος. Και αποκαλύπτει την κενότητα του χρόνου που φεύγει αγύριστα, το αίσθημα πως κάτι, γύρω και μέσα μας, αποδυναμώνεται.
Με άλλα λόγια, το πολιτικό "αφήγημα", όπως ακούγεται κατά κόρον, δεν είναι απλώς μιας ακόμη λέξη που προστέθηκε στο πτωχό μας ήδη καθημερινό λεξιλόγιο, είναι το αίσθημα και η πρόγευση της πολιτικής "αμαρτίας", είναι η πρόγευση μιας κοινωνίας που θα καταλήξει μια μέρα στο χάος απ' όλες τις απόψεις.
Φανερώνει τις στρατευμένες συνειδήσεις στο καθολικό δόγμα του πολιτικού ψεύδους, είναι μια λέξη που εμπεριέχει οξύτερα το φόβο, τον ίλιγγο του κινδύνου. Κάθε πολιτικό αφήγημα μοιάζει κεντρωμένο στη γεύση-συνείδηση της ενοχής, και δεν μπορεί παρά να ξυπνάει στην ψυχή της κοινωνίας ίσκιους, καθώς μας οδηγεί στο ακρόχειλο της πολιτικής αμαρτίας.
Πολιτικά αφηγήματα που αναδύουν ροπές, λανθάνουσες βλακείες, ασύνειδα παραχωμένες, επικίνδυνες κρίσεις, ανολοκλήρωτες προθέσεις, έναν κόσμο από ίσκιους καταχωνιασμένους, ακόμη και τερατώδεις εκτιμήσεις και λάθη, αποτέλεσμα σπερμάτων που κυοφορήθηκαν και απειλούν τις κοινές μας παρακαταθήκες.
Και υπάρχουν "αφηγήματα" που ξεπερνούν τα "εσκαμμένα" και χρειάζεται να πάρει το λόγο η ψυχολογία του βάθους, όχι εμείς.