Απέναντι στην πολιτική αυθάδεια, βαρβαρότητα και μειοδοσία, ΝΑΙ τη μειοδοσία, ανεξαρτήτως κομματικής και ιδεολογικής απόχρωσης, δεν αρκεί η λαική αμηχανία. Δεν αρκούν οι "κορώνες" και οι φλύαρες αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, εμποτισμένες συνήθως με επιπολαιότητα και βλακώδη ευπιστία, διάχυτη ιδεοληψία, ή το χειρότερο, ως απότοκο ανερμάτιστης νοοτροπίας και ανιστόρητης θέασης των πραγμάτων.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Δε θα πατούσαμε την "πεπονόφλουδα" των απατεώνων της πολιτικής, αν ως πολίτες και κυρίως ως Ελληνες, δεχόμασταν να πειθαρχήσουμε στα σήματα της...κοινωνικής και εθνικής τροχαίας.
Απαγορεύεται η στάθμευση στην ευκαιριακή ευπιστία και στις πολιτικές ψευδολογίες, στη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας πρώτιστα, στον ευτελισμό της εθνικής υπερηφάνειας.
Επιτρέπεται μόνο η διέλευση. Εμείς τι κάνουμε συνήθως; προσπαθούμε να αγκιστρωθούμε σε ό,τι μας "γυαλίζει" και μας κολακεύει. Κάνουμε εκτιμήσεις επιπόλαιες και δανειζόμαστε "κονσερβοποιημένες" αντιλήψεις ή και ατάκες, για να συνταχθούμε τελικά με την πολιτική αθλιότητα.
Και κάνουμε εκτιμήσεις γι' αυτά που δεν γνωρίζουμε, ή νομίζουμε πως γνωρίζουμε, που από τη φύση τους είναι απρόβλεπτα και αρνούμαστε την ύπαρξη του μόνου προβλεπτού, που είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε.
Ετσι, εγκλωβιστήκαμε στα μνημόνια και γίναμε "θήραμα" ξένων και εγχώριων συμφερόντων, αποδεχόμενοι στωικά και παθητικά ό,τι άλλοι λαοί έχουν αποδείξει ότι δεν ανέχονται και επέβαλλαν την κανονικότητα. Κι όχι την "κανονικότητα" που εκστομίζεται από χείλη πρωθυπουργικά, αποθεώνοντας το ψέμα και τη γελοιότητα.
Και τώρα; Τώρα, ανίκανοι να δούμε κατάματα την αλήθεια, ανεξαρτήτως των χλιαρών αντιδράσεων και των εκπεφρασμένων ομιχλωδών απόψεων στο θέμα της περιβόητης "Συμφωνίας των Πρεσπών" και των συλλαλητηρίων, που κανονικά θα έπρεπε να είχαν "βουλιάξει" όχι μόνο την Αθήνα , αλλά και τη χώρα ολάκερη, ο καθείς από εμάς συναντά αυτό που ο ίδιος προσελκύει...
Και ενίοτε ο καθείς δοκιμάζεται ως Οδυσσέας. Ολα υπαγορεύονται από τη δική μας στάση. Δεν επιτρέπεται να παγιδευόμαστε στην ελευθερία του συρμού, την πάντοτε δοτή από τον ισχυρότερο. Τούτη εδώ δεν αφαιρείται ουδέ με δόλο, μηδέ με πιστόλι στο κρόταφο.
Στο δε Σχολείο της κοινωνίας κάποιοι "εξυπνάκηδες" με τον βλαχολεβέντικο επαρχιωτισμό τους, δεν μπορούν να μας σπρώχνουν στην ανευθυνότητα. Και το Σχολείο της κοινωνίας έχει διδάξει ότι οι πολίτες δεν μπορούν να ζουν με απατηλές υποσχέσεις, με γυμνούς και μασκαρεμένους φόβους, αλλά να αναζητούν ποια είναι η αλήθεια που κρύβουν τα ψέματα.
Διότι κάθε ψέμα είναι η σκιά κάποιας αλήθειας που δεν μας αρέσει. Κι όταν ο Αριστοτέλης έλεγε ότι οι πολίτες όχι μόνο ψάχνουν να βρουν την αλήθεια, αλλά τελικά καταφέρνουν να την εντοπίσουν, δεν μπορούσε να φανταστεί τη σημερινή πραγματικότητα, όπου το πεδίο των ιδεών βρίσκεται υπό την κυριαρχία μιας "Λουμπενιντελιγκέντσιας", η οποία επιβιώνει διαιωνίζοντας το ψέμα.
Ενός πολιτικού ολοκληρωτισμού της αναισχυντίας και της ανεμπόδιστης αυθαιρεσίας - ναι χωρίς εισαγωγικά το ολοκληρωτισμός - που στη χειρότερη μορφή του αριθμοποιεί τους πολίτες και τους θεωρεί ανεγκέφαλους, που υπάρχουν για να υπηρετούν τη διεφθαρμένη εξουσία και τους έρποντες στις παρυφές της.
Είναι φανερό ότι η κοινωνική διαστρωμάτωση έχει υποστεί σοβαρές ρωγμές και κινδυνεύει με καθίζηση. Εχει απονευρωθεί η σπονδυλική στήλη της κοινωνίας. Το αποτέλεσμα; Αυτό που βιώνουμε σήμερα. Οχι απλώς την οικονομική και υπαρξιακή μας μιζέρια, αλλά τον εθνικό μας εξευτελισμό και την εθνική ΠΡΟΔΟΣΙΑ, με συνέπειες που αδυνατούμε να "συναρμολογήσουμε" περιχαρακωμένοι στο πολιτικό ψέμα και την ευπιστία μας.
και μη έχοντας σε επαρκή βαθμό ακόμη το αίσθημα της αηδίας, οδηγούμαστε με τις ωμές και αναφομοίωτες εθνοκτόνες πολιτικές, μέσα στους υπονόμους , όπου κινδυνεύει όχι μόνο η κοινωνική μας ευαισθησία, η εθνική μας υπόσταση, αλλά και η ζωή η ίδια...
Το πρόβλημα είμαστε ΕΜΕΙΣ!