Και "αρματώνοντας" τα όνειρά μας, ταξιδεύουμε μακριά από ό,τι διεκδικεί αγρύπνια και κάματο και όραση πληθωρική και πείρα. Και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο καταλήγουμε στο βούρκο, όπου γύρω μας η λάσπη είναι ακόμη ζεστή και υγρή από τους προηγούμενους που τους απορρόφησε η άγνοια και η ευπιστία.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η αδήριτη ανάγκη να πιστέψουν ότι υπάρχει "προορισμός", ότι θα έλθει η ανάκαμψη, ότι θα ανακαλύψουν κάπου μια "στέγνα", για να σταθούν σ' αυτήν, ώστε να νιώσουν ασφαλείς. Και κάτω από την πίεση του επείγοντος, τώρα και σ' ένα μείζον εθνικό μας θέμα, χωρίς καμία παρακαταθήκη ιδεαλισμού, περιμένουν τις πρακτικές λύσεις από τους πολιτικούς του τυχοδιωκτισμού, που θα δώσουν αποτελέσματα πρακτικά επίσης.
Κι έδωσαν αποτέλεσμα πρακτικό με τη...Μακεδονία! Αν αυτό δεν είναι παραλογισμός και επίμονη αναρρίχηση στην εθνική παραίσθηση, τι είναι τότε;
Οι Ελληνες παραπλανηθήκαμε από τους πολιτικούς της ανευθυνότητας, συνταξιδεύοντας άλλοτε με τις αθωότητες των ονείρων μας κι άλλοτε με τις υστερόβουλες προσωπικές μας επιδιώξεις. Παραπλανηθήκαμε και περιπλανηθήκαμε στο πουθενά, λησμονώντας ακόμη και τη γοητεία του ταξιδιού!
Η φυσιογνωμία της σημερινής Ελλάδας είναι ένα ρευστό σχήμα. Ολα είναι ασταθή, αβέβαια και απειλητικά μαζί γιατί κρύπτουν το απρόοπτο. Το μόνο σταθερό είναι η πολιτική απάτη. Και ζει ο πολίτης τη σημερινή ζωή με το αίσθημα της προσωρινότητας. Κι όσο η προσωρινότητα του εξασφαλίζει την αναμονή, δεν του αφαιρεί περισσότερα από την καθημερινότητά του και τις συνήθειές του.
Ζει την αναμονή του εγκαταλείποντας τον εαυτό του στην ασύδοτη πορεία των γεγονότων, ερήμην της θέλησής του. Εγκαταλείπει ακόμη και την προσωπική του μοίρα. Και οι κάποιοι "ψαγμένοι" νιώθουν πως ο έλεγχος της ιστορίας τους έχει ξεφύγει και είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, να τον ανακτήσουν.