 |
| Pexels / pixabay |
Όταν η χώρα βρέθηκε προ των οικονομικών αδιεξόδων της που η ίδια δημιούργησε, πολλοί ρεαλιστές περιμέναμε ότι η ιστορία αυτή θα τραβήξει σε μάκρος και πως δε θα έχουν τελειώσει όλα μέσα σε 1-2 χρόνια. Όχι πως δε θα μπορούσαν αλλά επειδή το εν Ελλάδι πολιτικό προσωπικό και οι ψηφοφόροι του δεν δύνανται.
Του Στρατή Μαζίδη
Θυμάμαι το 2011, το 2012, το 2013 κόσμο να λέει κάθε φορά ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να τραβήξει πολύ και πως σε 2-3 μήνες θα φανεί που πάει το πράγμα. Και να που, αστεία αστεία, πέρασαν κοντά δέκα χρόνια... Τίποτε δεν σταμάτησε, τίποτε δεν άλλαξε προς το καλύτερο κι ας περιμέναμε οι πλέον απαισιόδοξοι πως δεν μπορεί, σε δέκα χρόνια θα έχουμε βγει σε κάποιο ξέφωτο. Τελικά το...πράγμα πήγε πολύ μακριά. Μάλλον εκεί που ήταν εξαρχής σχεδιασμένο.
Κατάσχονται πλέον τα πάντα. Επί αριστεράς ο κόσμος άρχισε να χάνει ακόμη και το σπίτι του που λόγω της κρίσης και των μνημονίων, απέκτησε χρέη ή δεν μπορούσε πια να εξυπηρετήσει τα χρέη που δημιούργησε υπό άλλες συνθήκες.
Άλλοι πάλι πήραν τον ιμάτιόν τους και έφυγαν. Φίλοι, συγγενείς, παιδιά, γονείς ξενιτεύθηκαν και δεν επιθυμούν πια ούτε για αστείο να ξαναγυρίσουν ει μη μόνο για διακοπές.
Εν τω μεταξύ μετά από δέκα χρόνια μιας κυλιόμενης χρεοκοπίας και φτωχοποίησης όλων μας διαπιστώνουμε και τη διάλυση του κράτους. Νοσοκομεία δίχως γιατρούς και υλικά, απανωτές διακοπές ρεύματος λόγω κακής συντήρησης, σχολεία χωρίς καθηγητές.
Ταυτόχρονα έχουν μπει τα θεμέλια της εξαφάνισής μας. Η παιδεία που αλλάζει προς το χειρότερο, η ιστορία που δε διδάσκεται, η ενοχλητική άποψη που ενοχοποιείται - ποινικοποιείται - διώκεται αντί να αξιολογείται από τον καθένα, οι αρνητικές μεθοδεύσεις στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και η σταδιακή αντικατάσταση των γηγενών.
Τρομάζει κανείς και μόνο στην σκέψη του πως θα είναι τα πράγματα σε άλλα τόσα χρόνια από σήμερα...