Διαβάζουμε στα ΜΜΕ ότι ο πλέον ανεξάρτητος βουλευτής, Σπύρος Δανέλλης ζήτησε την προστασία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη ύστερα τις απειλές που δέχεται η οικογένειά του για την στάση του στην Βουλή αλλά και για την υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Του Στρατή Μαζίδη
Να ξεκαθαρίσω ότι είμαι κατά των απειλών. Η δημοκρατία, έστω και κατ' επίφαση, παρέχει ακόμη ορισμένα αποτελεσματικότερα όπλα για την αντιμετώπιση ανθρώπων των οποίων οι πολιτικές επιλογές θέτουν τις βάσεις για τη μελλοντική αμφισβήτηση της εδαφικής κυριαρχίας της χώρας.
Το να πλακώσει κανείς στο ξύλο τον ανεξάρτητο βουλευτή, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα ενώ το οποιοδήποτε συμβάν μπορεί να πυροδοτήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις των οποίων δε γνωρίζουμε την κατάληξη.
Απεναντίας θα είχε περισσότερο νόημα πχ οι ψηφοφόροι του Ηρακλείου να μην επιλέξουν για βουλευτή του Ποταμιού έναν πολιτικό γυρολόγο αλλά να ξεψαχνίσουν τους υποψηφίους. Θα είχε αξία αν από τις εθνικές εκλογές του 2000 (οι τελευταίες που έγιναν με εκλογικό βιβλιάριο) έως το Σεπτέμβριο του 2015 δεν είχαν χαθεί στην πορεία περίπου 2.000.000 ψηφοφόροι.
Η ψήφος είναι ένα περίεργο όπλο. Δε χρησιμοποιείται συχνά. Θέλει εξαιρετική σκόπευση αλλά έχει μεγάλη δύναμη.
Αν οι απογοητευμένοι από την πολιτική Ελληνες πήγαιναν στις κάλπες αντί να αδιαφορούν δίνοντας λευκή επιταγή στους βολεμένους να αποφασίζουν για το μέλλον τους, αν βασάνιζαν την ψήφο τους, αν την έριχναν με κριτήριο την επόμενη 20ετια, σήμερα δε θα βρισκόμασταν σε αυτήν την κατάσταση. Θα είχαμε εντελώς διαφορετικές ισορροπίες, θα είχαμε ενδεχομένως αποφύγει την σκλαβιά των μνημονίων και οι τύχες της χώρας δε θα συναρτούντο με βουλευτές λίγων χιλιάδων σταυρών.