 |
| Engin_Akyurt /pixabay |
Αρκετοί δημοσιογράφοι και αναλυτές σημειώνουν πως η πολιτική ένταση το τελευταίο διάστημα με την κορύφωση των ημερών οδηγούν στη διάλυση τριών κοινοβουλευτικών κομμάτων, των ΑΝΕΛ, του Ποταμιού και της Ενωσης Κεντρώων. Σημειώνουν μάλιστα επικαλούμενοι το παράδειγμα της ΠΟΛΑΝ, του ΔΗΚΚΙ, της ΔΗΜΑΡ και του ΛΑΟΣ, πως αυτή είναι η μοίρα των μικρών κομμάτων.
Του Στρατή Μαζίδη
Λάθος! Δε φταίει το μέγεθος. Φταεί ο τρόπος και το γεγονός ότι η πλειοψηφία τους αποτελεί σημαία ευκαιρίας. Επιπλέον είναι και θέμα αποφάσεων σε επίπεδο ηγεσίας. Πχ η ΠΟΛΑΝ ουδέποτε θα έμενε εκτός Βουλής το 1996 εάν ο Αντώνης Σαμαράς δεν έδινε οξυγόνο στο ΠΑΣΟΚ (που κράτησε κοντά 10 χρόνια) με την εκλογή Στεφανόπουλου. Ούτε ο Καρατζαφέρης θα εξαφανιζόταν μετά την ψήφιση του πρώτου μνημονίου και τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αν είχε μείνει σε απόσταση.
Ας επανέλθουμε όμως στη σημαία ευκαιρίας. Είναι αυτό που έχουμε ονοματίσει σε παλαιότερες παρεμβάσεις μας εδώ ως κόμματα τρόλεϊ. Επιβιβάζονται κάποιοι με προορισμό τη Βουλή. Τι ήταν οι ΑΝΕΛ; Ένα κόμμα στο οποίο βρήκαν καταφύγιο πολλοί βουλευτές της ΝΔ όταν καταψήφισαν το PSI ώστε να ξαναμπούν στη Βουλή το 2012 (πχ Μαρκόπουλος, Ιατρίδη). Στην πορεία έως το 2015 η πλειοψηφία ήταν ήδη παρελθόν.
Τι ήταν η ΔΗΜΑΡ; Ένας προορισμός απογοητευμένων πασόκων (πχ Μιχελογιαννάκης, Βουδούρης) που δεν ήθελαν να πάνε στον ακραίο ΣΥΡΙΖΑ.
Τι είναι το Ποτάμι; Ένα ποτάμι στο οποίο κολύμπησε ο καθένας. Πχ η κ. Μάρκου που μεταπήδησε εκεί από τη ΔΗΜΑΡ, ο κ. Αχμέτ όπως και ο κ. Ψαριανός ή ο κ. Δανέλλης.
Τι είναι η Ενωση Κεντρώων; Ένα προσωποπαγές κόμμα το οποίο δεν εξέλεξε βουλευτές παλαιούς συνεργάτες του κ. Λεβέντη αλλά μια ομάδα ανθρώπων που οσμίστηκε έγκαιρα τον Ιανουάριο του 2015 με το 1,8% και την έναρξη της παρουσίας του προέδρου στα ΜΜΕ ως προδιαγεγραμμένη πορεία προς το Κοινοβούλιο. Σήμερα πλέον είναι μια μπουτίκ από την οποία έχουν πάρει βουλευτές ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και οι ΑΝΕΛ.
Πρόκειται δηλαδή περισσότερα για κέντρα διερχομένων και όχι για κόμματα. Όταν δομήθηκαν είχαν τέτοια φιλοσοφία. Μπάτε όλοι μέσα μπας και βγούμε. Ετερόκλητα στοιχεία με πλήθος πολιτικών στάσεων στο παρελθόν, νομάδες της πολιτικής, που ήταν φυσικό επόμενο να αναζητήσουν την επόμενη στάση της καριέρας τους.
Απεναντίας κόμματα που δομήθηκαν με άλλη φιλοσοφία, όχι καιροσκοπική βλέπουμε ότι είναι μπετοναρισμένα όπως η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ, ή ακόμη και αυτός ο Συνασπισμός, νυν ΣΥΡΙΖΑ που όχι μόνο δε διαλύθηκε αλλά εκτινάχθηκε κι έφτασε να κυβερνά τη χώρα.
Τι έχουν τα έρημα τα μικρά κόμματα και ψοφάνε; Σίγουρα πάντως δεν ευθύνεται το μέγεθος.