Γιατί δεν έχουμε αποδεχθεί ότι η ελπίδα είναι η τροφή μιας αυταπάτης, μολονότι δεν την προσδέχεται ο λογισμός. Γιατί περισσότερο από κάθε άλλη φορά, σε τούτο τον τόπο, η προβολή της ολοκληρωμένης ατομικότητας διεκδικεί το χώρο της στο δειγματολόγιο των αξιών που ρυθμίζουν την πορεία των πραγμάτων, την πορεία του πολιτισμού.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Μόνο που η προβολή τούτη δεν πρέπει να γίνεται με αυθάδεια κι ούτε να εμπνέεται από τις αντιλήψεις που χάρασσαν κύκλο γύρω από το άτομο και το απομόνωναν από το πλήθος. Αντίθετα , πρέπει να γίνεται με την ιδέα του συγκρητισμού, όπου το εγώ θα είναι όχι μια μονάδα ανεξάρτητη ή ένα μόριο μέσα στο πλήθος του συνόλου, αλλά κάτι σαν τμήμα από την ομοειδή ψυχή.
Και ο συγκρητισμός αυτός είναι το θεμέλιο όπου μπορεί να στηριχθεί , χωρίς το φόβο των ταλαντεύσεων και της ανισορροπίας, η συλλογική ματιά των πραγμάτων, η συλλογική ευθύνη και η συλλογική στάση απέναντι στην ανευθυνότητα των "μασκοφόρων" της πολιτικής.
Χρειάζεται μια κάθαρση των λέξεων και των εννοιών, για να μη νοθεύουμε την ειλικρίνεια των προθέσεών μας. Χρειάζεται να μην ασωτεύουμε το χρόνο μας με αναλύσεις των πομφολυγωδών λέξεων των πολιτικών της κενότητας και του μηδενισμού. Χρειάζεται να απορρίψουμε τη "μηχανοποίηση" της σκέψης που επιδιώκουν οι πολιτικοί μεταπράτες των ελπίδων μας.
Οσο προσπερνούμε τα αναπάντητα ερωτήματα τεράστιας ηθικής και ψυχολογικής σημασίας που σχετίζονται με την πολιτική, τόσο και απομακρυνόμαστε από την ορθή κατεύθυνση των προσδοκιών μας και αποδεχόμαστε "υποκατάστατα" της δημοκρατίας.
Και η σχέση μας ως άτομα προς το σύνολο και την οργανωμένη του έκφραση, το κράτος, αντί να είναι μια διαρκής συνομιλία ζωής, γίνεται ένας μονόλογος κοινωνικού θανάτου ή τουλάχιστον κοινωνικής παρακμής....