Κάπου στη διαδρομή, σε τούτο τον τόπο, χάθηκαν μέτρο και λογική. Η σουρεαλιστική έμπνευση προσδιορίζει και την πρακτική της πολιτικής. Το πολιτικό και πνευματικό είναι δύο μεγέθη όχι μόνο διαφορετικά, ασύμμετρα, αλλά και πέρα για πέρα ασύμπτωτα. και μ΄ όλες τούτες τις διφορούμενες καταστάσεις, βρισκόμαστε στην επικράτεια της νοθείας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η πραγματική, η γνήσια πνευματική έγνοια ως παραγωγός δυναμισμού και διαμόρφωσης πολιτικής, μας είναι άγνωστη. Αυτό σημαίνει, απλούστατα, έλλειψη αφομοιωμένης παιδείας. Σημαίνει απομάκρυνση από την Ιστορία. Σημαίνει ότι τούτη η κοινωνία έχει συνηθίσει υπερβολικά να περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της.Υπάρχει εδραιωμένο ως καθεστώς, κάτι το αναυθεντικό, μια καπηλεία τόσο απορροφημένη που να μην γίνεται πια αισθητή.
Ετσι, το πνευματικό υπόστρωμα, αντί να αποτελεί ένα αντίβαρο στην καχεξία της πολιτικής, που έχει διαχυθεί στην κοινωνία και που της δημιουργεί ανάγκες αξεδίψαστες, έρχεται να επιτείνει , από τη βαθύτερη πια σφαίρα, την αδιέξοδη κατάσταση.
Ζούμε την πτώχευση καταμεσίς μιας υποσχόμενης αφθονίας. Οσο η αφθονία του πολιτικού ψέματος ανεβαίνει, τόσο και ο πληθωρισμός των αδιέξοδων επιτείνεται. Ο Ελληνας έμαθε να συναλλάσσεται με κάλπικες αξίες - κι απορούμε ύστερα για την κατάντια μας.
Αλλά και η προσφυγή στον υπερρεαλισμό, στη γλώσσα του, είναι διέξοδος; Αυτές οι μέθοδοι καταφυγής στο μύθο, στο φανταστικό και στο εξωφρενικό, όπως καλλιεργούνται από τους πολιτικούς της φυγής από την ευθύνη, έχουν δοκιμαστεί. Και το ταξίδι στο απίθανο, είναι ξεκίνημα χωρίς προορισμό, μια ακόμη βραχύπνοη ταλαιπωρία.
Η απώλεια του consensus, σε τούτο τον τόπο, οδήγησε στη διάλυση των κοινών ιδανικών. Στην αποψίλωση της Ιστορίας. Εχουν εκλείψει οι φωνές μέτρου και σύνεσης, Υπάρχει μια κρυφή αυταρέσκεια πίσω και από τις καταγγελίες ακόμη, κάποια διάθεση στόμφου. Με τους πολιτικούς να παραδέρνουν ανάμεσα σε επιπολαιότητες απίστευτες και βαναυσότητες ανείπωτες, στενοκεφαλιές που απομένουν δίχως γραφικότητα και εγωισμούς ανόητους.