[Δυο διεθνείς διασκέψεις την περασμένη εβδομάδα, στην Βαρσοβία και στο Μόναχο, πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες στην ομφαλοσκοπική ελλαδική δημοσιότητα, μολονότι κρίσιμες για την διαμόρφωση του γεωστρατηγικού περιβάλλοντος και της δικής μας χώρας –του κρισιμότερου απομένοντα παράγοντα για την τελική τύχη της. Το κατωτέρω άρθρο, ευρύτατα αναδημοσιευόμενου Αμερικανού σχολιαστή, παρέχει κατατοπιστική ενημέρωση για τους και παρ’ ημίν ενδιαφερομένους]
Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού
Eάν η Διάσκεψη εναντίον του Ιράν στην Βαρσοβία ήταν η εισαγωγή, η ετήσια Διάσκεψη Ασφαλείας στο Μόναχο ήταν το κύριο έργο. Και οι δυο παρήγαγαν πολλές ομιλίες, πόζες μεγαλοπρέπειας και ηθικολογίας, αλλά και πολλές εκφράσεις αμηχανίας και σκυμμένες κεφαλές.
Το μήνυμα από τις ΗΠΑ, Ισραήλ κι Σαουδική Αραβία ήταν σαφές: «Είμαστε πάντοτε ταγμένοι για την καταστροφή της Συρίας ως λειτουργικού κράτους και τον τερματισμό της αύξουσας επιρροής του Ιράν»
Η Ευρώπη, κατά πλειοψηφία, δεν ακολουθεί πια αυτή την γραμμή. Ασφαλώς δεν την ακολουθεί η Γερμανία. Η Βρετανία είναι ένα ανέλπιδο παρελθόν, που ζει σε κατάσταση αφασίας Βαθέως Κράτους -και πλύσεως χρήματος στο Σίτυ του Λονδίνου.
Οι Πολωνοί έχουν μια μόνο φροντίδα, πώς να μαχαιρώσουν τους Ρώσους.
΄Ολοι οι άλλοι κυριαρχούνταν από την σκέψη «το έχω ξαναζήσει, το έχω ξανακάνει, δεν το ξανακάνω».
Ξέρουν ότι η υποστήριξη του μύθου ότι ο πόλεμος στην Συρία ήταν ένας πόλεμος κατά του κακοποιού προέδρου ΄Ασαντ είναι αντιπαραγωγική.
Το γεωπολιτικό πεδίο μεταβάλλεται γρήγορα. Και χώρες όπως η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Ιταλία γνωρίζουν ότι η σημερινή πορεία της πολιτικής της κυβέρνησης Τραμπ απέναντι στην Ρωσία, το Ιράν και την Κίνα θα αποτελούσε γι’ αυτές συνθήκη αυτοκτονίας.
΄Ετσι παρουσιάζονται όταν προσκαλούνται, δέχονται τους διπλωμάτες μας και στην συνέχεια ξεχνούν τα περισσότερα από όσα τους είπαν. Αυτό είναι και το τι συνέβη τελικά στο Μόναχο.
Ακόμη και η ηγεσία της ΕΕ δεν έχει ψευδαισθήσεις για τους σκοπούς της αμερικανο-ισραηλινής πολιτικής στην Συρία. Και γι’ αυτό αρνήθηκε να αποκλείσει την Ρωσία και το Ιράν από την Διάσκεψη Ασφαλείας στο Μόναχο, παρά τις υπερβολικές πιέσεις της ερασιτεχνικής διπλωματίας του Πομπέο, (υπουργού των Εξωτερικών των ΗΠΑ).
Το Ξύπνημα από τη μέθη της Συρίας
Αυτές οι χώρες παλεύουν με τα μεθεόρτια πολεμικού εκτοπισμού εκατομμυρίων ανθρώπων, που η ΄Ανγκελα Μέρκελ προσκάλεσε στην Ευρώπη για τα δικά της πολιτικά σχέδια.
Το συνακόλουθο χάος απειλεί τώρα κάθε μεγάλο κέντρο πολιτικής εξουσίας στην Ευρώπη, και μπορεί να οδηγήσει σε μια νίκη των ευρωσκεπτικιστών στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο τον Μάιο.
Η πορεία σε αυτόν το δρόμο οδηγεί μόνο στο σχηματισμό, από την Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και την Τουρκία, ενός κοινού στρατοπέδου με την Ινδία για αντιπαράταξη στην οικονομική και πολιτική ισχύ της Δύσης, κατά τις επόμενες δύο δεκαετίες.
Έτσι, δεν ήταν έκπληξη να βλέπεις τον Ισραηλινό πρωθυπουργό να ανταλλάσει υποκριτικές χειραψίες, ψαρεύοντας εικόνες υποστήριξης, για να τις προβάλλει οίκαδε, στην προεκλογική εκστρατεία του.
Ούτε ήταν έκπληξη το θέαμα του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, Γιενς Στόλτενμπεργκ, να έρπει στα πόδια της Ουάσιγκτον, για την κοινή τους αποστολή, επειδή γνωρίζει ότι εκεί βρίσκεται ο μαστός της Αμάλθειας.
Αλλά ύστερα από ένα διήμερο συζητήσεων, η διάσκεψη του Μονάχου δεν παρήγαγε καμιά διακήρυξη στόχων. Στην Βαρσοβία είχε ήδη στηθεί το σκηνικό γι’ αυτό. Ο αντιπρόεδρος Πενς έπεσε στο κενό, ως υποκατάστατο του Τραμπ. Ο υπουργός των Εξωτερικών Πομπέο φαινόταν περίλυπος και μπερδεμένος με το γιατί δεν χειροκρότησε κανείς την φτηνή και άδεια ρητορική του για το πόσο φρικώδες είναι το Ιράν.
Η επιχείρηση-Συρία είχε σχεδιαστεί από τις ΗΠΑ, Ισραήλ, Σαουδαραβία και Κατάρ με τον δηλωμένο στόχο να δημιουργήσουν ένα κράτος-ναυάγιο από ακυβέρνητα φέουδα. Η Συρία επρόκειτο να διαμελισθεί, με καθέναν από τους συνεταίρους να αρπάζουν και από ένα κομμάτι της χώρας
Το Ισραήλ θα έπαιρνε μια λωρίδα απόκρουσης ανατολικά των Υψωμάτων Γκολάν. Η Τουρκία θα έπαιρνε το Ιντλίμπ, το Αφρίν και το Χαλέπι. Οι Κούρδοι όλη την περιοχή ανατολικά του Ευφράτη. Και η Ευρώπη τους αγωγούς από την Αραβική Χερσόνησο.
Στο μεταξύ το Ιράν θα είχε αποκοπεί από την Συρία και τον Λίβανο. Η Ρωσία θα είχε πεταχτεί έξω από την ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου (παράλληλα με το πραξικόπημα στην Ουκρανία) και το κέντρο της Συρίας θα ήταν ένα θερμοκήπιο τρομοκρατίας, προς εξαγωγή σε όλη την γύρω περιοχή και πιο πέρα, με στόχευση την Ρωσία και το Ιράν.
Όλα φαίνονταν πολύ ωραία στον χάρτη.
Αλλά ήταν μια επιχείρηση στημένη σε υποθέσεις και στον λανθασμένο υπολογισμό πως κανένας δεν θα τολμήσει να αντισταθεί.
Αλλά να που ήρθε η Ρωσία τον Οκτώβριο του 2015 και τα ρέστα, δυστυχώς για τους νεοσυντηρητικούς, είναι απλά εικόνα φυγής.
΄Ηταν η Ρωσία και η Κίνα, με την κίνησή τους προς την Συρία, που ανέτρεψαν τους υπολογισμούς.
Η Ευρώπη, μόλις ξεκαθάρισε ποιες θα ήταν οι ζημιές με την συνέχιση του σχεδίου, δεν είχε πλέον κίνητρα να επιμείνει. Οι μόνοι που εξακολουθούν να επιμένουν στην στρατηγική της βαλκανιοποίησης είναι αυτοί που θα έβγαιναν κερδισμένοι: Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία. Στο Μόναχο ήταν φανερό ότι ο Ρώσος υπουργός των Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρώφ ήταν ο άνθρωπος που όλοι ζητούσαν να πλησιάσουν.
Κάθε ένας έριχνε δόλωμα. Ακόμη και οι Σαουδάραβες επενδύουν την καλύτερη κολακεία τους στον Πρόεδρο Πούτιν.
Οι ΗΠΑ έχουν ακόμη ανάγκη να προβάλλουν παγκόσμια εικόνα ισχύος, σε στήριξη του δολαρίου και της άσεμνης χρηματοπιστωτικής ασωτίας του. Το Ισραήλ ατενίζει σε ένα μέλλον όπου η μυριάδα εχθρών του έχουν νικήσει και οι Σαουδάραβες πρέπει να κυριαρχήσουν στον Σουνιτικό αραβικό κόσμο για να ηγηθούν σε πόλεμο με το Ιράν.
Η Διάσκεψη της Βαρσοβίας ήταν ένας θρίαμβος υπό την έννοια ότι οι ΗΠΑ μπορούν ακόμη να διατάξουν τους συμμάχους τους σε προσοχή και αυτοί να συμμορφωθούν. Αλλά μέχρις εκεί. Επειδή στο Μόναχο ήτανε φανερό ότι η Ευρώπη δεν αγοράζει πια ότι έχουν να πουλήσουν οι ΗΠΑ για τις σχέσεις τους.
Νάνοι της εξωτερικής πολιτικής, όπως ο Πομπέο και ο Πενς, πραγματικά εκλιπαρούσαν τον καθένα να μην υπονομεύσει το τελευταίο τους σχέδιο, να κάνουν τον κόσμο ασφαλή για το Ισραήλ και να στηρίξουν το βλακώδες σχέδιο του Τραμπ για ενεργειακή κυριαρχία των ΗΠΑ.
Σφυρίζοντας στο Μόναχο
Τελικά η όλη ιστορία του Μονάχου έμοιαζε με μια ομάδα ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν για να περάσουν σφυρίζοντας έξω από το νεκροταφείο της φθαρμένης μεταπολεμικής καθεστωτικής τάξεως. Ο Τραμπ θέλει την Ευρώπη να πληρώνει για το ΝΑΤΟ, ώστε να μην το πληρώνουμε εμείς, αλλά η Ευρώπη δεν θέλει το ΝΑΤΟ με τους όρους του Τραμπ, που την βάζουν στο σκόπευτρο της αναμέτρησής του με την Ρωσία και την Κίνα για την Συνθήκη Ενδιάμεσων Πυρηνικών ΄Οπλων (INF).
Ο Πούτιν οικοδόμησε μια μορφή του οχυρού Ρωσία, που από κάθε πρακτική άποψη είναι απόρθητο, εκτός από μιαν ολοκληρωτική πυρηνική σύρραξη που δεν θέλει κανείς –εκτός ίσως τους πιο ιδεολογικά παθιασμένους στην Ουάσιγκτον και στο Ισραήλ.
Οι αντιρρησίες είπαν τα δικά τους, αλλά τα όπλα που αποκάλυψε ο Πούτιν, στην Ομιλία του για την Κατάσταση του ΄Εθνους τον περασμένο Μάρτιο, άλλαξαν το τοπίο κατά τρόπο που υποχρεώνει σε διαφορετικές τακτικές.
Αυτά τα νέα όπλα αντιπροσωπεύουν μιαν επαναστατική αλλαγή στην οπλική τεχνολογία και ταυτόχρονα είναι φτηνά μέσα αποτροπής της περαιτέρω κλιμάκωσης. Ανταποκρίνονται στον προϋπολογισμό της Ρωσίας, περιοριζόμενο από την δημογραφική και την εσωτερική πραγματικότητα.
Επισημαίνουν ότι εμείς (οι Αμερικανοί) δεν νικάμε στην τεχνολογία. ΄Ετσι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εφαρμόζουμε πολιτικές φθοράς και να αναγκάζουμε την Ρωσία και τους συμμάχους της να ξοδεύουν χρήματα για να εξισορροπούν τις δικές μας δαπάνες.
Είναι ένα παιχνίδι που αδειάζει όλους. Αλλά είναι ευκολότερο στον Πούτιν να πείσει τους Ρώσους για τον αμυντικό χαρακτήρα της στάσης του, από το να πείσουμε εμείς για την υποστήριξη στην Αλ Κάιντα και στους Τζιχαντιστές για να τους νικήσουν.
Και γι’ αυτό η Ευρώπη είναι τόσο απρόθυμη να ακολουθήσει τον Τραμπ στην κατάργηση της Συνθήκης INF, στην καθεστωτική αλλαγή στο Ιράν και ακόμη για το σχέδιό του για αραβικό ΝΑΤΟ. Είναι αυτοί από τους οποίους ζητά να είναι στην πρώτη γραμμή, να πληρώνουν και να μπαίνουν σε πόλεμο εναντίον των συμφερόντων τους.
Και αυτός είναι ο λόγος που κανένας δεν ήταν διαθέσιμος να ενταχτεί στο τελευταίο «συνασπισμό των προθύμων» στο Μόναχο, για την διαιώνιση του πολέμου στην Ασία. Θα ακολουθήσουν στα σχέδια του Τραμπ για την Βενεζουέλα, αυτό στρατηγικά δεν τους κοστίζει τίποτα .
Αλλά ακόμη και η Μέρκελ ξέρει ότι, υπό το φως των γεγονότων των τελευταίων τρεισήμισι χρόνων, η σωστή κίνηση για την Ευρώπη είναι να έρθει σε μια συμφωνία με την Ρωσία και το Ιράν, κρατώντας το κεφάλι σκυμμένο όσο οι ΗΠΑ έχουν τα μυαλά τους χαμένα.
Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού
Eάν η Διάσκεψη εναντίον του Ιράν στην Βαρσοβία ήταν η εισαγωγή, η ετήσια Διάσκεψη Ασφαλείας στο Μόναχο ήταν το κύριο έργο. Και οι δυο παρήγαγαν πολλές ομιλίες, πόζες μεγαλοπρέπειας και ηθικολογίας, αλλά και πολλές εκφράσεις αμηχανίας και σκυμμένες κεφαλές.
Το μήνυμα από τις ΗΠΑ, Ισραήλ κι Σαουδική Αραβία ήταν σαφές: «Είμαστε πάντοτε ταγμένοι για την καταστροφή της Συρίας ως λειτουργικού κράτους και τον τερματισμό της αύξουσας επιρροής του Ιράν»
Η Ευρώπη, κατά πλειοψηφία, δεν ακολουθεί πια αυτή την γραμμή. Ασφαλώς δεν την ακολουθεί η Γερμανία. Η Βρετανία είναι ένα ανέλπιδο παρελθόν, που ζει σε κατάσταση αφασίας Βαθέως Κράτους -και πλύσεως χρήματος στο Σίτυ του Λονδίνου.
Οι Πολωνοί έχουν μια μόνο φροντίδα, πώς να μαχαιρώσουν τους Ρώσους.
΄Ολοι οι άλλοι κυριαρχούνταν από την σκέψη «το έχω ξαναζήσει, το έχω ξανακάνει, δεν το ξανακάνω».
Ξέρουν ότι η υποστήριξη του μύθου ότι ο πόλεμος στην Συρία ήταν ένας πόλεμος κατά του κακοποιού προέδρου ΄Ασαντ είναι αντιπαραγωγική.
Το γεωπολιτικό πεδίο μεταβάλλεται γρήγορα. Και χώρες όπως η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Ιταλία γνωρίζουν ότι η σημερινή πορεία της πολιτικής της κυβέρνησης Τραμπ απέναντι στην Ρωσία, το Ιράν και την Κίνα θα αποτελούσε γι’ αυτές συνθήκη αυτοκτονίας.
΄Ετσι παρουσιάζονται όταν προσκαλούνται, δέχονται τους διπλωμάτες μας και στην συνέχεια ξεχνούν τα περισσότερα από όσα τους είπαν. Αυτό είναι και το τι συνέβη τελικά στο Μόναχο.
Ακόμη και η ηγεσία της ΕΕ δεν έχει ψευδαισθήσεις για τους σκοπούς της αμερικανο-ισραηλινής πολιτικής στην Συρία. Και γι’ αυτό αρνήθηκε να αποκλείσει την Ρωσία και το Ιράν από την Διάσκεψη Ασφαλείας στο Μόναχο, παρά τις υπερβολικές πιέσεις της ερασιτεχνικής διπλωματίας του Πομπέο, (υπουργού των Εξωτερικών των ΗΠΑ).
Το Ξύπνημα από τη μέθη της Συρίας
Αυτές οι χώρες παλεύουν με τα μεθεόρτια πολεμικού εκτοπισμού εκατομμυρίων ανθρώπων, που η ΄Ανγκελα Μέρκελ προσκάλεσε στην Ευρώπη για τα δικά της πολιτικά σχέδια.
Το συνακόλουθο χάος απειλεί τώρα κάθε μεγάλο κέντρο πολιτικής εξουσίας στην Ευρώπη, και μπορεί να οδηγήσει σε μια νίκη των ευρωσκεπτικιστών στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο τον Μάιο.
Η πορεία σε αυτόν το δρόμο οδηγεί μόνο στο σχηματισμό, από την Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και την Τουρκία, ενός κοινού στρατοπέδου με την Ινδία για αντιπαράταξη στην οικονομική και πολιτική ισχύ της Δύσης, κατά τις επόμενες δύο δεκαετίες.
Έτσι, δεν ήταν έκπληξη να βλέπεις τον Ισραηλινό πρωθυπουργό να ανταλλάσει υποκριτικές χειραψίες, ψαρεύοντας εικόνες υποστήριξης, για να τις προβάλλει οίκαδε, στην προεκλογική εκστρατεία του.
Ούτε ήταν έκπληξη το θέαμα του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, Γιενς Στόλτενμπεργκ, να έρπει στα πόδια της Ουάσιγκτον, για την κοινή τους αποστολή, επειδή γνωρίζει ότι εκεί βρίσκεται ο μαστός της Αμάλθειας.
Αλλά ύστερα από ένα διήμερο συζητήσεων, η διάσκεψη του Μονάχου δεν παρήγαγε καμιά διακήρυξη στόχων. Στην Βαρσοβία είχε ήδη στηθεί το σκηνικό γι’ αυτό. Ο αντιπρόεδρος Πενς έπεσε στο κενό, ως υποκατάστατο του Τραμπ. Ο υπουργός των Εξωτερικών Πομπέο φαινόταν περίλυπος και μπερδεμένος με το γιατί δεν χειροκρότησε κανείς την φτηνή και άδεια ρητορική του για το πόσο φρικώδες είναι το Ιράν.
Η επιχείρηση-Συρία είχε σχεδιαστεί από τις ΗΠΑ, Ισραήλ, Σαουδαραβία και Κατάρ με τον δηλωμένο στόχο να δημιουργήσουν ένα κράτος-ναυάγιο από ακυβέρνητα φέουδα. Η Συρία επρόκειτο να διαμελισθεί, με καθέναν από τους συνεταίρους να αρπάζουν και από ένα κομμάτι της χώρας
Το Ισραήλ θα έπαιρνε μια λωρίδα απόκρουσης ανατολικά των Υψωμάτων Γκολάν. Η Τουρκία θα έπαιρνε το Ιντλίμπ, το Αφρίν και το Χαλέπι. Οι Κούρδοι όλη την περιοχή ανατολικά του Ευφράτη. Και η Ευρώπη τους αγωγούς από την Αραβική Χερσόνησο.
Στο μεταξύ το Ιράν θα είχε αποκοπεί από την Συρία και τον Λίβανο. Η Ρωσία θα είχε πεταχτεί έξω από την ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου (παράλληλα με το πραξικόπημα στην Ουκρανία) και το κέντρο της Συρίας θα ήταν ένα θερμοκήπιο τρομοκρατίας, προς εξαγωγή σε όλη την γύρω περιοχή και πιο πέρα, με στόχευση την Ρωσία και το Ιράν.
Όλα φαίνονταν πολύ ωραία στον χάρτη.
Αλλά ήταν μια επιχείρηση στημένη σε υποθέσεις και στον λανθασμένο υπολογισμό πως κανένας δεν θα τολμήσει να αντισταθεί.
Αλλά να που ήρθε η Ρωσία τον Οκτώβριο του 2015 και τα ρέστα, δυστυχώς για τους νεοσυντηρητικούς, είναι απλά εικόνα φυγής.
΄Ηταν η Ρωσία και η Κίνα, με την κίνησή τους προς την Συρία, που ανέτρεψαν τους υπολογισμούς.
Η Ευρώπη, μόλις ξεκαθάρισε ποιες θα ήταν οι ζημιές με την συνέχιση του σχεδίου, δεν είχε πλέον κίνητρα να επιμείνει. Οι μόνοι που εξακολουθούν να επιμένουν στην στρατηγική της βαλκανιοποίησης είναι αυτοί που θα έβγαιναν κερδισμένοι: Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία. Στο Μόναχο ήταν φανερό ότι ο Ρώσος υπουργός των Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρώφ ήταν ο άνθρωπος που όλοι ζητούσαν να πλησιάσουν.
Κάθε ένας έριχνε δόλωμα. Ακόμη και οι Σαουδάραβες επενδύουν την καλύτερη κολακεία τους στον Πρόεδρο Πούτιν.
Οι ΗΠΑ έχουν ακόμη ανάγκη να προβάλλουν παγκόσμια εικόνα ισχύος, σε στήριξη του δολαρίου και της άσεμνης χρηματοπιστωτικής ασωτίας του. Το Ισραήλ ατενίζει σε ένα μέλλον όπου η μυριάδα εχθρών του έχουν νικήσει και οι Σαουδάραβες πρέπει να κυριαρχήσουν στον Σουνιτικό αραβικό κόσμο για να ηγηθούν σε πόλεμο με το Ιράν.
Η Διάσκεψη της Βαρσοβίας ήταν ένας θρίαμβος υπό την έννοια ότι οι ΗΠΑ μπορούν ακόμη να διατάξουν τους συμμάχους τους σε προσοχή και αυτοί να συμμορφωθούν. Αλλά μέχρις εκεί. Επειδή στο Μόναχο ήτανε φανερό ότι η Ευρώπη δεν αγοράζει πια ότι έχουν να πουλήσουν οι ΗΠΑ για τις σχέσεις τους.
Νάνοι της εξωτερικής πολιτικής, όπως ο Πομπέο και ο Πενς, πραγματικά εκλιπαρούσαν τον καθένα να μην υπονομεύσει το τελευταίο τους σχέδιο, να κάνουν τον κόσμο ασφαλή για το Ισραήλ και να στηρίξουν το βλακώδες σχέδιο του Τραμπ για ενεργειακή κυριαρχία των ΗΠΑ.
Σφυρίζοντας στο Μόναχο
Τελικά η όλη ιστορία του Μονάχου έμοιαζε με μια ομάδα ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν για να περάσουν σφυρίζοντας έξω από το νεκροταφείο της φθαρμένης μεταπολεμικής καθεστωτικής τάξεως. Ο Τραμπ θέλει την Ευρώπη να πληρώνει για το ΝΑΤΟ, ώστε να μην το πληρώνουμε εμείς, αλλά η Ευρώπη δεν θέλει το ΝΑΤΟ με τους όρους του Τραμπ, που την βάζουν στο σκόπευτρο της αναμέτρησής του με την Ρωσία και την Κίνα για την Συνθήκη Ενδιάμεσων Πυρηνικών ΄Οπλων (INF).
Ο Πούτιν οικοδόμησε μια μορφή του οχυρού Ρωσία, που από κάθε πρακτική άποψη είναι απόρθητο, εκτός από μιαν ολοκληρωτική πυρηνική σύρραξη που δεν θέλει κανείς –εκτός ίσως τους πιο ιδεολογικά παθιασμένους στην Ουάσιγκτον και στο Ισραήλ.
Οι αντιρρησίες είπαν τα δικά τους, αλλά τα όπλα που αποκάλυψε ο Πούτιν, στην Ομιλία του για την Κατάσταση του ΄Εθνους τον περασμένο Μάρτιο, άλλαξαν το τοπίο κατά τρόπο που υποχρεώνει σε διαφορετικές τακτικές.
Αυτά τα νέα όπλα αντιπροσωπεύουν μιαν επαναστατική αλλαγή στην οπλική τεχνολογία και ταυτόχρονα είναι φτηνά μέσα αποτροπής της περαιτέρω κλιμάκωσης. Ανταποκρίνονται στον προϋπολογισμό της Ρωσίας, περιοριζόμενο από την δημογραφική και την εσωτερική πραγματικότητα.
Επισημαίνουν ότι εμείς (οι Αμερικανοί) δεν νικάμε στην τεχνολογία. ΄Ετσι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εφαρμόζουμε πολιτικές φθοράς και να αναγκάζουμε την Ρωσία και τους συμμάχους της να ξοδεύουν χρήματα για να εξισορροπούν τις δικές μας δαπάνες.
Είναι ένα παιχνίδι που αδειάζει όλους. Αλλά είναι ευκολότερο στον Πούτιν να πείσει τους Ρώσους για τον αμυντικό χαρακτήρα της στάσης του, από το να πείσουμε εμείς για την υποστήριξη στην Αλ Κάιντα και στους Τζιχαντιστές για να τους νικήσουν.
Και γι’ αυτό η Ευρώπη είναι τόσο απρόθυμη να ακολουθήσει τον Τραμπ στην κατάργηση της Συνθήκης INF, στην καθεστωτική αλλαγή στο Ιράν και ακόμη για το σχέδιό του για αραβικό ΝΑΤΟ. Είναι αυτοί από τους οποίους ζητά να είναι στην πρώτη γραμμή, να πληρώνουν και να μπαίνουν σε πόλεμο εναντίον των συμφερόντων τους.
Και αυτός είναι ο λόγος που κανένας δεν ήταν διαθέσιμος να ενταχτεί στο τελευταίο «συνασπισμό των προθύμων» στο Μόναχο, για την διαιώνιση του πολέμου στην Ασία. Θα ακολουθήσουν στα σχέδια του Τραμπ για την Βενεζουέλα, αυτό στρατηγικά δεν τους κοστίζει τίποτα .
Αλλά ακόμη και η Μέρκελ ξέρει ότι, υπό το φως των γεγονότων των τελευταίων τρεισήμισι χρόνων, η σωστή κίνηση για την Ευρώπη είναι να έρθει σε μια συμφωνία με την Ρωσία και το Ιράν, κρατώντας το κεφάλι σκυμμένο όσο οι ΗΠΑ έχουν τα μυαλά τους χαμένα.