Η γεωπολιτική "κατάρα" της πατρίδας μας και η αποσταθεροποίηση που κλιμακώνεται στη Βαλκανική

Είμαστε σε μια ιστορική εποχή, που δεν έχουμε την πολυτέλεια να προσεγγίζουμε τις εξελίξεις με τρόπο μυθιστορηματικό. Άλλωστε μια σειρά από καινούριες έννοιες που έχουν εισβάλει στη ζωή και στη ρητορική μας, αντιστοιχίζονται με διεργασίες σκληρές και αμείλικτες, στις οποίες οι εμπλεκόμενοι πρωταγωνιστές, υλοποιούν σχέδια και δεν συγγράφουν νουβέλες...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

μέλους της ΠΓ της ΔΗ.ΠΟ.Σ ''ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ''
Από: ellinikoforoum.blogspot.com

Από την άλλη μεριά, οι σχεδιασμοί στη Γεωπολιτική έχουν μια αλυσιδωτή σχέση με τον παρελθόντα εαυτό τους, και σε κάθε περίπτωση επιδιώκεται να προσαρμόζονται σε στρατηγικές στοχεύσεις μακράς πνοής, στο περιβάλλον ενός δυναμικά μεταβαλλόμενου κόσμου.

Η γεωπολιτική ενότητα ‘’Βαλκάνια – ΝΑ Μεσόγειος – Μ. Ανατολή’’, είναι ένα περιβάλλον που βρίσκεται σε γεωστρατηγική υπερδιέργερση, ΚΑΙ εξ αιτίας της αυτοτελούς συνύπαρξης παραγόντων που του προσδίδουν συγκρουσιακή φυσιογνωμία, αλλά ΚΥΡΙΩΣ εξ αιτίας της ίδιας του της υπόστασης, ως χώρος επί του οποίου ξεδιπλώνεται μια κορυφαία σύγκρουση στρατηγικών, με πολλούς πρωταγωνιστές… με ιδιαιτέρως σύνθετο εύρος επιδιώξεων… και με ιδιαιτέρως ασαφή τα χαρακτηριστικά που θα κυριαρχήσουν στην εικόνα που θα αποπνέει την επόμενη μέρα.

Η πατρίδα μας τοποθετείται στο επίκεντρο αυτής της σύγκρουσης, λόγω της γεωγραφικής της θέσης. 

Τοποθετείται όμως με τους χειρότερους δυνατούς όρους, εξ αιτίας συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών, που ακυρώνουν το συγκριτικό γεωπολιτικό της πλεονέκτημα, και από προνομιακό εργαλείο το υποβαθμίζουν συστηματικά σε... γεωπολιτική ‘’κατάρα’’ που επαφίεται να την χειριστούν, άτολμοι, φοβικοί, δουλοπρεπείς και παντελώς απαράδεκτοι πολιτικοί ηγέτες.

Η επικαιροποιημένη στρατηγική των ΗΠΑ

Η γεωπολιτική ενότητα ‘’Βαλκάνια – ΝΑ Μεσόγειος – Μ. Ανατολή’’, είναι το περιβάλλον στο οποίο οι ΗΠΑ μορφοποιούν την αναθεωρημένη τους γεωστρατηγική περπατησιά. 
Έχοντας πλήρη επίγνωση των ‘’πολυπολικών χαρακτηριστικών’’ του σύγχρονου κόσμου, οι ΗΠΑ επιχειρούν να επαναπροσδιορίσουν τον ηγεμονικό τους ρόλο, και να τον ανατροφοδοτήσουν με γεωστρατηγικό καύσιμο, ενεργοποιώντας μια πολυεπίπεδη νέου τύπου τακτική.

Κυρίαρχο χαρακτηριστικό αυτής της τακτικής, είναι ο πολυμορφισμός στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται ‘’φίλους’’ και αντιπάλους.

Απέναντι στην Κίνα που είναι αντικειμενικά το αντίπαλο και με ραγδαίους ρυθμούς ανερχόμενο δέος, η Αμερικανική στρατηγική φαίνεται πως εφαρμόζει την τακτική του Δράμαλη. Την τακτική της ‘’καμένης Γης’’ δηλαδή, μέσα από την οποία επιχειρεί να αποδομήσει τα γεωστρατηγικά πατήματα του Κινεζικού επεκτατισμού.

Επιλογές επομένως που θα αποσταθεροποιήσουν τις διόδους πρόσβασης στην Ευρώπη, είναι επιλογές απολύτως σύμφυτες με την κυρίαρχη Αμερικανική στρατηγική. Και η γεωπολιτική ενότητα ‘’Βαλκάνια – ΝΑ Μεσόγειος – Μ. Ανατολή’’ είναι ο δίαυλος εισοδισμού της Κινεζικής πολιορκητικής μηχανής στην Ευρώπη. Και η Βαλκανική, είναι η πρωτεύουσα ‘’πύλη’’ του.

Μια παρατεταμένη περίοδος αποσταθεροποίησης στη Βαλκανική, είναι σημαντική επένδυση στο χρόνο. 

Και αυτό που κατάφεραν οι Αμερικανοί με εργαλείο ΚΑΙ την Συμφωνία των Πρεσπών, είναι να διατηρούν σε καθεστώς ‘’απόψυξης’’ όλους τους πρωτογενείς παράγοντες αποσταθεροποίησης, και μάλιστα διαθέσιμους σε ‘’πρώτη ζήτηση’’.

Απέναντι στη Ρωσία, η λυκοφιλική σχέση όλα δείχνουν πως θα συντηρηθεί. Και όσο οι ανταγωνισμοί θα κλιμακώνονται, τόσο ο μεταξύ τους φόβος θα φυλάει τα μεταξύ τους έρμα.

Επομένως, η μονομερής αποχώρηση των ΗΠΑ από την ιστορική διμερή συνθήκη για τα πυρηνικά όπλα μέσου βεληνεκούς (Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty, INF), δεν ήταν μια απερίσκεπτη ενέργεια, ούτε μια άγονη πολεμοκάπηλη επιλογή όπως σπεύδουν να την χαρακτηρίσουν διάφορες επιφανειακές αναλύσεις.

Ήταν μια κίνηση με στρατηγική βαρύτητα, που προσβλέπει ΚΑΙ στο ροκάνισμα της Ρωσικής οικονομίας αλλά ΚΑΙ στην επιβολής μιας κατάστασης ισορροπίας του τρόμου, προκειμένου να καθίσταται ευκολότερη η διαχείριση των στρατηγικών προκλήσεων.

Με επίκεντρο επίσης την γεωπολιτική ενότητα ‘’Βαλκάνια – ΝΑ Μεσόγειος – Μ. Ανατολή’’, οι ΗΠΑ ξεδιπλώνουν και μια ‘’απροσδόκητη’’ νέα τακτική έναντι των παραδοσιακών τους συμμάχων. Η επιδίωξη είναι να τους γονατίσουν οριστικά μέσα από μια απρόσμενη για τους ίδιους εκφυλιστική διαδικασία κατασπατάλησης δυνάμεων και διαχείρισης αντιθέσεων οι οποίες υπό προϋποθέσεις μπορούν να καταστούν ακόμη και συγκρουσιακές.

Η αποσταθεροποίηση της περιοχής, και η βουλιμική ενσωμάτωση όλων σε ένα ασταθές περιβάλλον με σκοπό την αναδιανομή της πίτας, θα φέρει πολύ άσχημες μέρες για τους παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ στο πλαίσιο της ΝΑΤΟικής συμμαχίας.

Τα ακαθόριστα βήματα με τα οποία προσπαθεί να προσεγγίσει η Γερμανία τις εξελίξεις στο Κόσοβο, σε συνάρτηση με την συνολική διαλυτική της αντίληψη για τη Βαλκανική, μαρτυρούν κενό στρατηγικής, και εμφανή ροπή προς το στρατηγικό λάθος.

Η στρατηγική βαρύτητα της εκφυλιστικής τακτικής ως εργαλείο ικανό να ροκανίσει τις ηγεμονικές τάσεις του διαφαινόμενου Γαλλογερμανικού άξονα, αποτυπώνεται στην φροντισμένη προσπάθεια των ΗΠΑ, να καθυποτάξουν την Μακεδονία και τη Θράκη, προκειμένου να αφαιμάξουν την Ευρωπαϊκή οικονομία προσφέροντας ενεργειακή επάρκεια. Πρόκειται επομένως για ένα σχέδιο, του οποίου το αποτύπωμα δεν είναι μονάχα εμπορικό.

Για τις λοιπές ‘’εργασίες’’ αποσταθεροποίησης, οι χρωματιστές επαναστάσεις και το μεταναστευτικό, θα έχουν τη δική τους καταλυτική επίδραση.

Στην ίδια γεωπολιτική ενότητα, επιχειρεί να κλειδώσει θέσεις και η Ρωσία. 

Και το επιχειρεί αξιοποιώντας αντιθέσεις τις οποίες έτσι κι αλλιώς αναπαράγει η τακτική διαχείριση των Αμερικανών.

Προφανώς είναι υποχρεωμένη να το κάνει. ΚΑΙ γιατί προσβλέπει και η ίδια σε συγκεκριμένα γεωστρατηγικά ωφελήματα, όσο θα διατηρείται από τους Αμερικανούς η συγκεκριμένη εκφυλιστική τακτική έναντι των παραδοσιακών της συμμάχων, αλλά ΚΑΙ γιατί η διαφορά ανάμεσα στην βραχυχρόνια πίστωση χρόνου και στη μακροχρόνια εξισορρόπηση που μοιραία θα επέλθει μετά την συγκρουσιακή εποχή, είναι διακριτή και τα αποτελέσματα της πιθανολογούμενης γεωστρατηγικής αναδιάταξης, δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα.

Με δυο λόγια η συνολική και πολλαπλή αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής, η οποία βρίσκεται σε φάση διαρκούς μετάλλαξης αλλά και επέκτασης μετά την Αραβική Άνοιξη, εκλαμβάνεται πρωτίστως από τους Αμερικανούς και δευτερευόντως από τους Ρώσους, ως θερμοκοιτίδα ωρίμανσης καινούριων δεδομένων, καινούριων ρόλων για το σύνολο των εμπλεκομένων αλλά και καινούριων δυναμικών συνεργασιών και προσεγγίσεων.

Αυτός είναι και ο λόγος που επιθυμούν να είναι και οι δυό, παρούσες αλλά και ελεγχόμενα απούσες από τη βαριά συγκρουσιακή ατζέντα της ευρύτερης περιοχής.

Και προφανώς αυτός είναι και ο λόγος που ΚΑΙ οι δυο επιχειρούν ένα στρατηγικό συμμάζεμα στο εγγύς γεωπολιτικό τους περιβάλλον. Οι ΗΠΑ με τη στρατηγική τους επιλογή να μετατρέψουν σε φασονάδικο βαρέως τύπου το σύνολο της Λατινικής Αμερικής, και η Ρωσία με τον έλεγχο των Βορείων θαλάσσιων διαδρόμων.

Ενώ την ίδια στιγμή επίσης και οι δύο επιχειρούν, με στρατηγικές περιφερειακές συμφωνίες, και με την αξιοποίηση περιφερειακών δορυφόρων, να διατηρήσουν ισορροπία στον έλεγχο των  εξελίξεων. Ιράν, Αίγυπτος, Ισραήλ αλλά και Τουρκία, συμπληρώνουν το παζλ σε αυτό το περίεργο σκηνικό.

Η επιθετικά αναθεωρητική στρατηγική της Τουρκίας επομένως... 

Δεν μπορεί να αξιολογηθεί έξω από το συγκεκριμένο περιβάλλον, και κυρίως επιβάλλεται να αποτιμάται δυναμικά αφού δυναμικά εξελικτική είναι και η μετάλλαξη της πραγματικής της φυσιογνωμίας.

Στην παρούσα ιστορική συγκυρία, η Τουρκία δεν διαχειρίζεται απλά με μαχητικό τρόπο τις υποθέσεις που αξιολογεί ως σημαντικές. Η Τουρκία ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη, επιχειρεί να οικοδομήσει ένα νέο IMPERIUM εφάμιλλο των γεωστρατηγικών της φιλοδοξιών για τον 21ο αιώνα.

Προειδοποιούσαμε ήδη από το 2014, πως τα επιθετικά ξεσπάσματα της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής δεν μπορούν και δεν πρέπει να αποσυνδέονται από τη συνολικότερη νέο-οθωμανική γεωστρατηγική της αντίληψη. Και πως το ζήτημα – κλειδί στη διαχείριση των εξελίξεων, ήταν να τεθεί η χώρα σε κατάσταση ύψιστης ετοιμότητας, στη βάση όμως μιας σαφώς προσδιορισμένης εθνικής ατζέντας, που θα είναι «επιθετική» ως προς το περιεχόμενο και τη φιλοσοφία της, με την έννοια ότι όφειλε να έχει συγκεκριμένη γεωστρατηγική στόχευση και όχι να συνεχίζει να παραμένει παρακολούθημα της Τουρκικής επιθετικής ατζέντας.

Στο πλαίσιο μιας τέτοιας αντίληψης, η  Ελλάδα όφειλε να έχει επίγνωση, όχι έναντι ποίου είναι αμυνόμενη (όπως επιχειρούν να της υπαγορεύσουν για να την καταστήσουν έρμαιο των εξελίξεων), αλλά στη βάση ποιών επιδιώξεων οφείλει να καταστεί επιτιθέμενη, διπλωματικά, επιχειρησιακά, αλλά και συνολικά στους χειρισμούς και τις πρωτοβουλίες της, μέσα στη σύγχρονη γεωπολιτική σκακιέρα…

Όλα τα παραπάνω είναι πράγματα που ΔΕΝ έγιναν. Και στη Γεωπολιτική, ο ζωτικός χώρος που εγκαταλείπεται, καταλαμβάνεται αστραπιαία από όσους διεκδικούν θέσεις και ρόλο σ αυτόν.

Η ‘’ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ’’ επομένως, δεν προέκυψε ως γλαφυρό αφήγημα της Τουρκικής Εξωτερικής πολιτικής. Είναι η πεμπτουσία της στρατηγικής μιας ισχυρής περιφερειακής δύναμης, που διεκδικεί αυξημένο ρόλο όχι μονάχα στον ευρύτερο περιφερειακό σχεδιασμό, αλλά στοχεύει πολύ μακρύτερα.

Επιδιώκει να αναδειχτεί σε ισχυρή ναυτική δύναμη στον πλανήτη, και στο πλαίσιο αυτής ακριβώς της επιδίωξης, στοχεύει στην τροποποίηση του καθεστώτος κυριότητας στο Αιγαίο κατά τρόπο και σε έκταση που θα υλοποιεί τον παραπάνω στρατηγικό της σχεδιασμό.

Επομένως η επιβολή ατζέντας διαμελισμού, παραμένει ύψιστη Τουρκική προτεραιότητα, η οποία προφανώς και δεν υποστέλλεται από προσωρινά εμπόδια και δυσκολίες.

Το Συριακό και η εμπλοκή της σε αυτό είναι ένα τέτοιο εμπόδιο. Όπως επίσης και η ρευστότητα που παραμένει στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ κλπ.

Ο δυναμισμός στον τρόπο άσκησης μιας ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής ωστόσο, παραμένει ένας ισχυρός παράγοντας ανάσχεσης των εμποδίων, στα χέρια της ηγεσίας μιας χώρας που μπορεί να εναλλάσσει ακόμη και τους όρους που συνδιαλέγεται και οικοδομεί στρατηγικές συμμαχίες.

Αυτό είναι το παζλ...

Και αυτές είναι οι παράμετροι και οι δυναμικές που το συνθέτουν. Έντονα αποσταθεροποιητικό... Σε ένα περιβάλλον εξόχως συγκρουσιακό... Με την ευρύτερη περιοχή να έχει περιέλθει αμετάκλητα στην περιδίνηση ανατροπών που θα επανακαθορίσουν ΚΑΙ τη φυσιογνωμία της αλλά ΚΑΙ αναδομημένες εξαρτησιακές δομές της.

Η πατρίδα μας, ΔΕΝ αξιοποίησε το αυξημένο γεωπολιτικό της βάρος, για να τροποποιήσει τους όρους και κυρίως για να οχυρώσει την ακεραιότητά της... Τον αυτοδύναμο ρόλο της... Κατακτώντας παράλληλα μια διαφορετική θέση στο γεωπολιτικό στερέωμα της περιοχής, ως υπολογίσιμη δύναμη με δικαίωμα λόγου και δυνατότητα να είναι υπολογίσιμος από τους πάντες.

Παραδόθηκε σε ένα τριπλό γεωπολιτικό ολίσθημα...  Αυτοπαγιδεύτηκε στις ολέθριες συνέπειές του... Και καταγίνεται με ερμηνευτικές παρεμβάσεις οι οποίες απλώς πιστοποιούν την φοβική αντίληψη του πολιτικού προσωπικού που την οδήγησε σε στρατηγική ήττα.

• Η συμφωνία των Πρεσπών...
• Οι ετεροβαρείς διμερείς και πολυμερείς στρατηγικές συμφωνίες που την αλυσοδένοουν. Και...
• Τα περίφημα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης που ροκανίζουν σταδιακά τα κυριαρχικά της δικαιώματα...

Συνιστούν μια καινούρια κατάσταση, και αναγορεύουν τη χώρα μας ως την κατ εξοχήν χαμένη, πριν ακόμη μορφοποιηθούν οι κυοφορούμενες γεωπολιτικές ανατροπές.

Τροφοδοτούν όμως ταυτόχρονα και μια άκρως επικίνδυνη λογική, που όλα δείχνουν πως είναι μια στρατευμένη λογική, μέσα από την οποία επιχειρείται να απαλλαγούν από τις ιστορικές ευθύνες τους ΚΑΙ οι συνένοχοι που περιμένουν στον προθάλαμο της εξουσίας, και οι οποίοι με τη στάση τους, ουσιαστικά αβαντάρισαν επιλογές μειοδοσίας.

Είναι η λογική που παραπέμπει στο ''ο γέγονε''... Η λογική που επί της ουσίας μας καλεί να διαχειριστούμε την ήττα, θεωρώντας την μη αναστρέψιμη... Είναι η λογική που προτείνει μια υπερδοσολογία ζητιανιάς έναντι των ισχυρών, προκειμένου να συντηρηθούν όπως - όπως τα προσχήματα...

Είναι η λογική όμως που ως κοινωνία οφείλουμε να απορρίψουμε. 

Και οφείλουμε να την απορρίψουμε, γιατί οι παρτίδες στη Γεωπολιτική δεν χάνονται παρά μονάχα αν συμβιβαστείς με την ήττα και πετάξεις λευκή πετσέτα...

Οφείλουμε να την απορρίψουμε γιατί ακόμη και τώρα, η ανατρεπτική συμπεριφορά μιας χώρας, μπορεί να εκτρέψει την ομαλότητα στις προσδοκίες των ισχυρών, και να διεκδικήσει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΡΟΛΟ στην επόμενη μέρα.

Η ανατρεπτική συμπεριφορά μιας χώρας, που θα αιφνιδιάσει όσους την θεωρούν δεδομένη, θα την καταστήσει από την επόμενη κιόλας στιγμή, υπολογίσιμο γεωπολιτικό μέγεθος, αλλά αυτό είναι μια εξέλιξη που προϋποθέτει ανατροπές.

• Ανατροπές στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται την χώρα οι πολιτικοί της ταγοί...
• Ανατροπές στην αντίληψη για το πραγματικό πλαίσιο των γεωστρατηγικών της δυνατοτήτων...
• Ανατροπή στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται οι πάντες το ρόλο και τη θέση της στο εγγύς γεωπολιτικό περιβάλλον...
• Ανατροπή στον τρόπο με τον οποίο αποτιμάται το πραγματικό γεωπολιτικό της πλεονέκτημα...
• Ανατροπή στις αντιλήψεις που ακύρωσαν τις εθνικές κόκκινες γραμμές...

Ανατροπή στην προσαρμοστικότητα σε κατευθυνόμενα ιδεολογήματα και νεολογισμούς, και διαμόρφωση μιας στρατηγικής εθνικής επιβίωσης που προϋποθέτει...

1. Μηδενική ανοχή σε αποδομητικές - αποσυνθετικές ρητορικές και διεργασίες που αναπαράγονται στο περιβάλλον ενός στρεβλά νοούμενο δικαιωματισμού, που αντιστρατεύεται την εθνική ασφάλεια και την ακεραιότητα της χώρας.
2. Μηδενική ανοχή σε παραβιάσεις διεθνών συνθηκών, επομένως και σε κάθε ροκάνισμα που έχει επιχειρηθεί και περιορίζει θεμελιωμένα εθνικά δικαιώματα, όπου αυτά έχουν αποτυπωθεί ως τέτοια...
3. Μηδενική ανοχή σε περιστολή κυριαρχικών δικαιωμάτων, που επιβάλλονται στο πλαίσιο της συμμετοχής της χώρας σε διεθνείς οργανισμούς και ενοποιήσεις...
4. Επανεξέταση του συνόλου των εξωσυμβατικών υπαναχωρήσεων που έχουν συντελεστεί, πρωτίστως στη Μακεδονία και τη Θράκη... 
5. Πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση είναι η μονομερής καταγγελία της Συμφωνίας της Μαδρίτης, και ξεκάθαρη προειδοποίηση αποχώρησης από τη Συνθήκη Σέγκεν, αν δεν υπάρξουν σαφείς και άμεσα υλοποιήσιμες δεσμεύσεις που θα αποσυμφορήσουν πλήρως τη χώρα, από τις δραματικές επιπτώσεις του Μεταναστευτικού...
6. Έμπρακτη αμφισβήτηση της ισχύος των διμερών και πολυμερών στρατηγικών συνεργασιών, όπου και όταν αυτές συνδυάζονται με μη διαφύλαξη ή πολύ περισσότερο με περιστολή κυριαρχικών δικαιωμάτων...
7. Υιοθέτηση νέας στρατηγικής αντίληψης ΚΑΙ στα ενεργειακά ΚΑΙ στη διαχείριση του Κυπριακού, με μια εθνική πολιτική που θα διαμηνύει πως υπαγορεύεται, αποδέχεται και υλοποιεί, επιλογές που υπηρετούν πρωτίστως τα συμφέροντα του Ελληνισμού και το αδιαφιλονόκητο της υπόστασής του...
8. Στρατηγική μεταστροφή της Εξωτερικής πολιτικής με την υιοθέτηση ενεργητικής ''επιθετικής'' διπλωματίας, ικανής να επιβάλει ατζέντα και όχι να μετατρέπεται σε άβουλο διαχειριστικό παρακολούθημα της ατζέντας τρίτων, επισφραγίζοντας απλά στρατηγικές και εθνικές ήττες...

Είναι προφανές πως για όλα τα παραπάνω, δεν υπάρχουν περιθώρια ολιγωρίας, αφού κάθε παιχνίδι με το χρόνο δημιουργεί καινούρια δυσκολοξεπέραστα τετελεσμένα για την πατρίδα μας, τα οποία τείνουν να καταστούν και μη αναστρέψιμα.

Αυτός ο λαός, δεν έχει καμία απολύτως υποχρέωση να συμβιβαστεί με την φωνές που τον καλούν να αποδεχτεί τη μοίρα του και τη στρατηγική ήττα στην οποία επιχειρούν να στραγγαλίσουν την πατρίδα του, ξένοι πάτρωνες και πρόθυμοι της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Η μοναδική υποχρέωση που έχει, είναι να απαιτήσει πολιτικές ανακοπής αυτής της πορείας, και αυτή η υποχρέωση είναι ιστορική...

Θα επανέλθουμε...