Ο άνθρωπος δεν είναι μόνον ζώον πολιτικόν, είναι συνάμα και ο θεός της μοίρας του. Και σε κάθε στιγμή του κοινωνικού βίου και σε κάθε σταθμό της εξελικτικής πορείας του βίου αυτού, έχει τη δυνατότητα να κατευθύνει και να ελέγχει την πορεία τούτη και να της δίνει τροπή συμφωνότερη με το ιδεώδες της υλικής και της ηθικής του ευημερίας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Δεν είναι αυτό άρνηση των εξωτερικών, των αντικειμενικών όρων της ιστορικής εξέλιξης, αλλά γόνιμη εκμετάλλευσή τους προς όφελος της κοινωνίας, της πολιτικής και του πολιτισμού, δηλαδή της ανθρώπινης προόδου προς τα ιδεώδη που αποτελούν τους ακραίους σταθμούς των επιδιώξεών του.
Ο παραμερισμός ή υποτίμηση της ανθρώπινης θέλησης στην επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας και της εξέλιξής της ανήκει στη νηπιακή ηλικία της ματεριαλιστικής κοινωνιολογίας.
Και υπάρχουν πολλά παραδείγματα της αποφασιστικής επιρροής των ατόμων στην κατεύθυνση των κοινωνιών και των πολιτικών καθεστώτων, που είναι αρκούντως πειστικά για να εξουδετερώσουν κάθε ίχνος κοινωνιολογικού φαταλισμού.
Σε τούτο τούτο τον τόπο δεν έχουμε πλήρως συνειδητοποιήσει ότι η κοινωνία είμαστε εμείς. Και παράλληλα ότι η ατομική θέληση έχει την ικανότητα, συμμορφούμενη προς τη γενική κατεύθυνση της εξέλιξης, να εκμεταλλευτεί γόνιμα τους προωθητικούς της παράγοντες και να επισπεύσει και συνάμα να εμβαθύνει τις δυνατότητες, ώστε να αποφευχθούν κοινωνικές καταστροφές και εθνικές περιπέτειες...