 |
| 12019 / pixabay |
Πολλές φορές αναρωτήθηκα στη ζωή μου γιατί κάποιοι είναι πιο τυχεροί από κάποιους άλλους. Για ποιο λόγο πχ κάποιος γεννιέται και παλεύει να επιβιώσει μέχρι το τέλος της ζωής του ενώ ένας άλλος ανήκει σε βασιλική οικογένεια ώστε να μη χρειάζεται να ανησυχεί για τίποτε το ουσιαστικό. Για ποιο λόγο κάποιοι έχουν να φάνε, ενώ κάποιοι άλλοι όχι δίχως να έχουν προσπαθήσει για το παραμικρό στη ζωή τους.
Του Στρατή Μαζίδη
Η...δοξαστική και για την ποδιά της, Μυρσίνη Λοΐζου πιθανότατα θα ήταν παντελώς άγνωστη αν δεν ήταν κόρη του γνωστού συνθέτη. Ούτε θα έπινε τσίπουρα στο πρωθυπουργικό μέγαρο, που βρήκε επιτέλους μια χρησιμότητα σε αυτόν τον κόσμο, ούτε θα ήταν υποψήφια ευρωβουλευτής με το ΣΥΡΙΖΑ.
Τι έχει κάνει όμως η ίδια στη ζωή της; Με βάση μια συνέντευξη που διαβάσαμε όχι και πολλά διότι δεν το είχε ανάγκη. Κι όμως για λίγο έχασε το όνειρο, μια ζωή χαρισάμενη με σούπερ μισθό στις Βρυξέλλες για 5 χρόνια. Αλλά ας όψεται η τιμητική (δηλαδή άνευ εισφορών στο κράτος) σύνταξη η οποία συνέχισε να εισπράττεται επί μακρόν. Η κ. Λοΐζου έγραψε ένα κατεβατό ως απάντηση στα δημοσιεύματα όπου μέσα εκεί πάλι μας μίλησε για φασισμό, άκρα κτλ. Τι σχέση έχει ο φασισμός με το να πεθάνει πχ ο γονέας μου και εγώ να παίρνω τη σύνταξή του διότι δε δήλωσα το θάνατό του; Μάλλον δικός μου φασισμός θα ήταν σε βάρος των άλλων.
Στο τέλος όμως η κ. Λοΐζου απέσυρε την υποψηφιότητά της. Άρα κάτι δεν πάει καλά. Αλλιώς δεν είχε κανένα λόγο να το κάνει. Φυσικά μετά από όλα αυτά τίθεται και ένα άλλο ερώτημα. Με ποια κριτήρια της ζητήθηκε να είναι υποψήφια; Με ποιες περγαμηνές; Τις οξύτατες και προσβλητικές αναρτήσεις της; Τι συμβολίζει η υποψηφιότητά της όπως και πολλών άλλων που εντάσσονται στα ευρωψηφοδέλτια χωρίς ιδιαίτερο υπόβαθρο. Επιπλέον αναρωτιέται κανείς πόσο πολύ εξετάζουν τους υποψηφίους στα κόμματα.
Η Ευρωβουλή έχει μετατραπεί σε χώρο βολέματος, αποστρατείας, εξασφάλισης κ.ο.κ.. Μας διαφεύγει όμως ότι αυτοί που εκλέγονται αποτελούν την προμετωπίδα της χώρας στον τόπο λήψης των σημαντικών αποφάσεων. Αποτελούν τρόπον τινά τον καθρέπτη μας. Μας αρέσει άραγε το είδωλο που βλέπουμε;