Ο Τσίπρας δεν μπορεί να πείσει για το «έργο» του ως τώρα, ούτε για το «όραμά» του από δω και μπρός. Δεν μπορεί να πείσει κανένα! Ούτε τους δικούς του!
Γι’ αυτό κατασκεύασε ένα «μπαμπούλα» – για την ακρίβεια δύο «μπαμπούλες»:
Την «ακροδεξιά» και τον «νεοφιλελευθερισμό»!
Πρόκειται για την τελευταία προσπάθεια να επιβάλουν το μόνο στο οποίο είναι ικανοί: Ιδεολογική τρομοκρατία!
Κι αυτό ακριβώς είναι το χτικιό που πρέπει να πολεμήσουμε.
Πρώτη παρατήρηση: Η Αριστερά πάντα έτσι λειτουργούσε. Πάντα επιβάλλοντας ιδεολογική τρομοκρατία. Πάντα απαξιώνοντας με το χειρότερο τρόπο όλες τις διαφορετικές απόψεις. Όλες!
Όχι μόνο των αντιπάλων της - αλλά και μέσα στις ίδιες τις γραμμές της!
Όσοι δικοί της διαφωνούσαν με την (εκάστοτε) γραμμή καταγγέλλονταν επίσημα ως «οπορτουνιστές», «αναθεωρητές», «προδότες» ή «αποστάτες» της ιδεολογίας τους, και – όχι σπάνια – ως «πράκτορες της Ασφάλειας» ή και «μίσθαρνα όργανα του εχθρού»!
Όλοι οι ιστορικοί γραμματείς του ΚΚΕ– μέχρι το Χαρίλαο Φλωράκη - και πολλά ηγετικά στελέχη του, κατά καιρούς καταδικάστηκαν από το ίδιο το Κόμμα και διαγράφηκαν:
--Ο Γιάννης Κορδάτος (πρώτος Γραμματέας του ΚΚΕ), διαγράφηκε ως «ιστορικός της μπουρζουαζίας» και «οικονομολόγος στις πρώτες γραμμές της αντεπανάστασης».
--Ο Παντελής Πουλιόπουλος, επόμενος Γραμματέας του ΚΚΕ, επίσης διαγράφηκε ως «Λικβινταριστής» (δηλαδή «διαλυτικό στοιχείο»).
--Ο Θωμάς Αποστολίδης, Γραμματέας του ΣΕΚΕ (από το οποίο προέκυψε το ΚΚΕ) και αργότερα ανώτατο ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ. Μαζί με τα άλλα ηγετικά στελέχη τότε, τον Κορδάτο και το Σταυρίδη, διαφώνησανμε τη θέση της Γ’ Διεθνούς για «Ανεξάρτητη Μακεδονία Θράκη». Διαγράφηκε για «αντικομματική στάση».
--Ο Γιώργος Κωνσταντινίδης ή Ασημίδης, συμμαθητής του Νίκου Ζαχαριάδη, στην Ανώτατη Σοβιετική Σχολή Κομματικών Στελεχών KUTV – ή «Κούτβε», όπως την έλεγαν τότε. Το 1931 η Κομμουνιστική Διεθνής τον διόρισε μαζί με τους Ζαχαριάδη και Μιχαηλίδη στην ηγεσία του ΚΚΕ. Λίγο αργότερα ο Ασημίδης διαφώνησε με τον Ζαχαριάδη (επίσης για το Μακεδονικό, αλλά και επειδή προωθούσε συμμαχία με τους Βενιζελικούς) και διαγράφηκε ως «Οππορτουνιστής», δηλαδή «καιροσκόπος» - κατηγορία βαριά στην κομμουνιστική γλώσσα.
Στα Δεκεμβριανά τον συνέλαβε και τον εκτέλεσε ο ΟΠΛΑτου ΚΚΕ!
--Γιώργος Σιάντος, ανώτατο καθοδηγητικό στέλεχος του ΚΚΕ από πολύ νωρίς. Στη διάρκεια της Κατοχής αντικατέστησε στην ηγεσία τον ίδιο το Ζαχαριάδη, ο οποίος είχε κρατούνταν από τους Γερμανούς στο Νταχάου. Σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής ο Σιάντος ήταν ο πραγματικός ηγέτης του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Μετά την απελευθέρωση και επιστροφή του Ζαχαριάδη παραγκωνίστηκε κι έπεσε σε «δυσμένεια». Το 1947 πέθανε από ασθένεια. Μετά θάνατον ο Ζαχαριάδης τον κατηγόρησε ως… «πράκτορας της Intelligence Service», δηλαδή της βρετανικής Αντικατασκοπίας! Δηλαδή προδότη!
Δέκα χρόνια αργότερα – και μετά την απομάκρυνση Ζαχαριάδη - το ΚΚΕ αποκατέστησε τη μνήμη του.
--Νίκος Πλουμπίδης, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, πριν τον Πόλεμο ακόμα, πρωτοστατεί στα μεγάλα αντί-κατοχικά Συλλαλητήρια, κατά της «πολιτικής επιστράτευσης» (τον Φεβρουάριο του 1943) και κατά της Προσάρτησης της Μακεδονίας στη Βουλγαρία (τον Ιούλιο του 1943). Ο Πλουμπίδης παρέμενε ενεργός στην Ελλάδα μετά τη λήξη του εμφυλίου, επικεφαλής του παράνομου Μηχανισμού και υπεύθυνος των «ασυρμάτων» του ΚΚΕ – που τότε θεωρούνται υπόθεση «κατασκοπείας». Για την υπόθεση των «ασυρμάτων» συλλαμβάνεται, δικάζεται και εκτελείται ο Νίκος Μπελογιάννης. Για την ίδια υπόθεση, το 1952 συλλαμβάνεται και ο Νίκος Πλουμπίδης από τις Ελληνικές αρχές. Ήταν πλέον ετοιμοθάνατος από προχωρημένη φυματίωση. Δικάζεται, καταδικάζεται και τον Αύγουστο του 1954 εκτελείται!
Στο μεταξύ όμως, το ΚΚΕ τον έχει καταγγείλει ήδη πριν τη σύλληψή του ακόμα ως «χαφιέ της Ασφέλειας»!
Ο Πλουμπίδης αντιμετωπίζει τη σύλληψη και την καταδίκη του, θεωρούμενος από τους συντρόφους του «χαφιές της Ασφάλειας»!
Και μετά την εκτέλεσή του ακόμα, το ΚΚΕ θεωρεί ότι η εκτέλεση ήταν «εικονική» και ο ίδιος είχε φυγαδευτεί στην Αμερική όπου ζούσε πάμπλουτος!!!
Το 1958, μετά την απομάκρυνση Ζαχαριάδη, το ΚΚΕ αποκατέστησε τη μνήμη του.
--Ο Μάρκος Βαφειάδης, επίσης ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, επί κεφαλής του Δημοκρατικού Στρατού στην πρώτη φάση του Εμφυλίου. Ο Βαφειάδης έρχεται σε σύγκρουση με το Ζαχαριάδη και στα τέλη του 1948 στέλνει δύο επιστολές στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ), όπου καταγγέλλει την στρατηγική Ζαχαριάδη, αλλά τελικά και τον ίδιο το Ζαχαριάδη, ως «πράκτορα του εχθρού μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ»!
Ο Βαφειάδης καθαιρείται αμέσως από την ηγεσία του ΔΣΕ και διαγράφεται από το ΚΚΕ ως «οπορτουνιστής» αρχικά - και ως «ανισόρροπος» αργότερα.
--Και ο Νίκος Ζαχαριάδης τελικά διαγράφεται από το ΚΚΕ το 1956, μετά την «αποσταλινοποίηση» του ΚΚΣΕ στη Ρωσία. Στο μεταξύ πολλά ηγετικά στελέχη τον έχουν καταγγείλει, εμμέσως ή ευθέως, ως κύριο υπεύθυνο της ήττας στον Εμφύλιο.
Ο Βαφειάδης τον είχε ήδη καταγγείλει ως «πράκτορα του εχθρού». Αργότερα ένα άλλο καθοδηγητικό στέλεχος του ΚΚΕ, ο Βασίλης Νεφελούδης τον κατήγγειλε ως «πράκτορα με βαθμό ταγματάρχη των Σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών»! «Πρακτορολογίας» το ανάγνωσμα πρόσχομεν…
Το 1956 λοιπόν, ο Ζαχαριάδης καθαιρείται από Γραμματέας του ΚΚΕ, με τη σχετικά ήπια κατηγορία του «σεχταριστή». Την επόμενη χρονιά, όμως, στην 7η Ολομέλεια του ΚΚΕ, προχωρούν στην πλήρη διαγραφή του από το ΚΚΕ, κατηγορώντας τον ευθέως, ως «αντικομματικό, φραξιονιστικό, αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο».
Ακόμα του φορτώνουν και εγκλήματα (την εκτέλεση μαχητών του ΔΣΕ) καθώς και τη λανθασμένη γραμμή για «Ανεξάρτητη Μακεδονία Θράκη» του 1949.
Του τα χρεώνουν όλα!
Ο Ζαχαριάδης ζει στην ΕΣΣΔ, σε ήπιες συνθήκες εξορίας ως το 1962, όταν μεταβαίνει μυστικά στη Μόσχα, επισκέπτεται την Ελληνική Πρεσβεία εκεί και ζητάει να επιστρέψει στην Ελλάδα και να δικαστεί, αναλαμβάνοντας την πλήρη ευθύνη για την πολιτική του ΚΚΕ στη διάρκεια του Εμφυλίου.
Τότε λέγεται ότι προσφέρθηκε να παραδεχθεί τα σφάλματά του δημόσια και να ζητήσει συγγνώμη, ελπίζοντας ότι δεν θα τον εκτελούσαν πλέον.
Προτιμούσε να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του σε Ελληνική φυλακή, παρά στη σοβιετική εξορία.
Οι σοβιετικές αρχές όμως το πληροφορούνται και τον στέλνουν ακόμα μακρύτερα, στο Σοργκούτ της Σιβηρίας, όπου βρίσκεται υπό 24ωρη «επιτήρηση», και κάνει αλλεπάλληλες απεργίες πείνας για να τον απελευθερώσουν. Τελικά στέλνει και επίσημη επιστολή στις αρχές, όπου απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει μια προκαθορισμένη ημερομηνία, αν δεν την αφήσουν να φύγει.
Οι Σοβιετικές αρχές δεν τον αφήνουν και την ημερομηνία που είχε προαναγγείλει, την 1η Αυγούστου 1973, αυτοκτονεί!
Το ΚΚΕ αποκατέστησε επισήμως τη μνήμη του τον Ιούλιο του 2011.
--Ακόμα και ο Κώστας Κολιγιάννης, που αντικατέστησε πραξικοπηματικά τον Ζαχαριάδη του 1057, κι αυτός παραμερίστηκε επίσης πραξικοπηματικά από την ηγεσία του ΚΚΕ το 1972. Και δεντου επέτρεψαν οι σύντροφοί του να επιστρέψει μετά το 1974 στην Ελλάδα. Όπου γύρισε μόνο μετά θάνατον, για να ταφεί.
Οι μόνοι ηγέτες του ΚΚΕ που είχαν «καλό τέλος» ή «καλά στερνά», ήταν μετά το 1974, δηλαδή μετά την αποκατάσταση της «αστικής δημοκρατίας» στην Ελλάδα, που τόσο πολέμησαν οι ίδιοι.
Και μη φανταστείτε, πως αυτή η παθογένεια είναι μόνο «ελληνικό φαινόμενο»!
Οι Αριστεροί όταν βρίσκονται στην εξουσία – και όχι μόνο οι Κομμουνιστές – δεν ανέχονται διαφωνίες.
Ο Στάλιν συνέλαβε και εκτέλεσε το μεγαλύτερο μέρος των ηγετικών στελεχών του ΚΚΣΕ.
Κι ύστερα τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Στάλιν συνέλαβε και εκτέλεσε την αφρόκρεμα του Σοβιετικού στρατού, με την κατηγορία ότι βρίσκονταν σε συνεννόηση «να τα βρουν με τους Γερμανούς». Οι κατηγορίες αυττές δεν αποδείχθηκαν ποτέ! Όμως, ύστερα από δύο χρόνια πήγε ο ίδιος ο Στάλιν και τα βρήκε με τους Γερμανούς (Σύμφωνο Ρίμεντροπ-Μολότοφ, 23 Αυγούστου του 1939)!
Και μη φανταστείτε πως αυτά όλα συνέβαιναν μόνο από τους Κομμουνιστές και μόνο κατά το παρελθόν.
Ήδη σήμερα ο ηγέτης ενός από τα μεγαλύτερα αριστερά κόμματα στην Ευρώπη, ο Γάλλος Ζαν-Λυκ Μελανσόν, καταγγέλλει δημόσια τον Τσίπρα ως «μια από τις πιο ελεεινές μορφές της Ευρωπαϊκής Πολιτικής ζωής»!
Και ο Πάμπλο Ιγγλέσιας, ο Ισπανός ηγέτης του Αριστερού «Ποδέμος», θεωρεί τον Τσίπρα «παράδειγμα προς αποφυγήν»!
Αν λοιπόν οι Αριστεροί είναι εχθρικοί προς κάθε διαφωνία και αδίστακτοι προς κάθε διαφωνούνται, ακόμα και μέσα στις γραμμές τους, τι περιμένετε να κάνουν απέναντι στους ιδεολογικούς αντιπάλους τους;
Να είναι διατεθειμένοι για… «εποικοδομητικό διάλογο» μαζί τους;
Ούτε κατά διάνοιαν! Τα «ακροδεξιός και «νεοφιλελεύθερος» είναι τα λιγότερα που περιμένουμε να ακούσουμε από δαύτους.
Αλήθεια, τι σημαίνει «ακροδεξιά» για τους σημερινούς Αριστερούς;
Και τι σημαίνει «νεοφιλελευθερισμός»;
--Τη Μάργκαρετ Θάτσερ, τη θεωρούσαν «ακροδεξιά» και «νεοφιλελεύθερη». Η Θάτσερ θεωρείται σήμερα μια από τις καλύτερες Πρωθυπουργούς της Βρετανίας ever, ακόμα και από τους Εργατικούς στην Αγγλία.
--Τον Σοσιαλδημοκράτη Καγκελάριο της Δυτικής Γερμανίας Χέλμουτ Σμίτ, τον θεωρούσαν «πράκτορα των Αμερικανών» (γιατί εγκατέστησε τους πυραύλους Πέρσινγκ και Κρούζ στη χώρα του), ενώ τον Χριστιανοδημοκράτη Καγκελάριο Χέλμουτ Κόλ, τον θεωρούσαν «ακραίο εθνικιστή» (γιατί πέτυχε την επανένωση της Γερμανίας).
Και τους δύο αυτούς τους νοσταλγούν σήμερα όλοι οι Γερμανοί - αριστεροί και δεξιοί.
--Τον Αμερικανό Πρόεδρο Ροναλντ Ρέηγκαν, οι δικοί μας Αριστεροί (κι όχι μόνο του ΚΚΕ), τον θεωρούσαν «πολεμοκάπηλο», «υστερικό αντικομμουνιστή» και «νεοφιλελεύθερο». Σήμερα στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο, ο Ρέηγκαν θεωρείται ένας από τους καλύτερους Αμερικανούς προέδρους που πέρασαν ποτέ! Κι αυτό το υποστηρίζουν δημόσια, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι...
--Αλλά μη πάτε μακριά: Θυμηθείτε τι έλεγαν για τον αείμνηστο Πρόεδρο της Κύπρου, Τάσο Παπαδόπουλο οι εδώ «προοδευτικοί» - ιδιαίτερα όταν απέρριψε το Σχέδιο Ανάν.
Όσοι διαφωνούν με την «κυβερνώσα Αριστερά» είναι πάντα: «κακοί», «απάνθρωποι», «ακραίοι», «εθνικιστές» και «επικίνδυνοι».
Είτε είναι δικοί τους είτε είναι απέναντι τους.
Όταν ανέβαινε ο ΣΥΡΙΖΑ, οι αντίπαλοί του ήταν… «Τσολάκογλου» και «Γερμανοτσολιάδες». Θυμάστε;
Τώρα που καταρρέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού φίλησε όλες τις «κατουρημένες ποδιές» που μπορούσε κι αφού υποθήκευσε τα πάντα και ξεπούλησε ό,τι πρόλαβε, οι αντίπαλοί τους είναι, λέει… «ακροδεξιοί» και «νεοφιλελεύθεροι»!
Τους πραγματικούς ακροδεξιούς βέβαια, ακόμα και τους νεοναζί, όπου μπορεί να τους βοηθήσει, το κάνει.
Η ΧΑ επί κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου παραπέμφθηκε σε δίκη και τα στελέχη της μπήκαν στη φυλακή. Ενώ επί ΣΥΡΙΖΑ η ΧΑ δεν δικάστηκε ποτέ, τα στελέχη της κυκλοφορούν ελεύθερα, κι όπου μπορεί συνεργάζεται και ψηφίζει μαζί τους.
Και δεν θα έστεκε ούτε μια μέρα στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν τον στήριζαν οι ΑΝΕΛ – δηλαδή ένα «ακροδεξιό» κόμμα!
Η Αριστερά πιστεύει ότι έχει το «μονοπώλιο της αλήθειας» και δεν ανέχεται καμία διαφωνία. Όσους διαφωνούν μαζί της, τους απαξιώνει!
Εκτός κι αν δέχονται να παίξουν το ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου». Αλλά κάπως έτσι, απαξιώθηκε εντελώς και η ίδια!
Μην τους απολογείστε. Για τίποτε! Μην κάνετε «εκκλήσεις διαλόγου» μαζί τους. Δεν αντέχουν στο διάλογο.
Όταν μάθουν να κάνουν διάλογο, θα διαλυθούν!
Ως τότε, όμως, πρέπει να ηττηθούν: απόλυτα, τελεσίδικα και συντριπτικά.
Για το καλό της χώρας, για το καλό της δημοκρατίας. Και για το δικό τους καλό ακόμα.
Γιατί θα πάψουν να ζουν υπό το καθεστώς της δικής τους ιδεολογικής τρομοκρατίας. Η ιδεολογική τρομοκρατία της Αριστεράς είναι αληθινό χτικιό!
Πρέπει να το πολεμήσουμε ως το τέλος. Και να το συντρίψουμε οριστικά!