 |
| Free-Photos / pixabay |
Η είσοδος ή η παροχή στήριξης σε πολιτικούς όπου υπάρχουν βασικές ιδεολογικές διαφορές δεν είναι κάτι το καινούριο. Ωστόσο σε παλαιότερα χρόνια υπήρχαν κάποιες προδιαγραφές. Πχ ο Αντώνης Τρίτσης ήταν γενικότερα συμπαθής και όταν αποφάσισε να κατέβει για Δήμαρχος Αθηναίων, η κίνηση του Κώστα Μητσοτάκη να τον στηρίξει, αποδείχθηκε ευφυέστατη και επιτυχημένη.
Του Στρατή Μαζίδη
Είχαμε κι άλλες τράμπες στην πορεία, όχι τόσο επιτυχημένες, όπως η εισπήδηση του π. υπουργού παιδείας Κοντογιαννόπουλου στο σημιτικό ΠΑΣΟΚ, ή η παρουσία της Μαρίας Δαμανάκη, του Στέφανου Μάνου και του Ανδρέα Ανδριανόπουλου.
Επί Κυριάκου Μητσοτάκη αλλά και Αντώνη Σαμαρά έχει γίνει ένα πλατύ άνοιγμα στη ΝΔ. Το επιχείρημα είναι η διεύρυνση του ακροατηρίου. Πέρασαν στη Νέα Δημοκρατία άνθρωποι που τη χλεύαζαν όπως πχ ο Αδωνις Γεωργιάδης. Εισήλθε όμως και κόσμος με εντελώς διαφορετικό ιδεολογικό στίγμα όπως η Κατερίνα Μάρκου η οποία είχε εισηγηθεί να μην επιτρέπεται η υιοθεσία σε ομόφυλα ζευγάρια αλλά ψήφισε ναι.
Προσχώρησε ο Πέτρος Τατσόπουλος. Τώρα εντάσσεται στο ευρωψηφοδέλτιο ο Δημήτρης Καιρίδης ο οποίος υποστηρίζει ότι είμαστε παιδιά οθωμανών, τεχνητο έθνος όπως οι Μακεντόνσκι καθώς επίσης ότι η Ποντιακή Γενοκτονία είναι ένας μύθος.
Επίσης σε μια σειρά θεμάτων όπου η Νέα Δημοκρατία θεωρητικά εκπροσωπεί ένα συγκεκριμένο ακροατήριο, η θέση της υπήρξε θολή. Περισσότερο έμοιαζε, αν όχι να ασφυκτιά, τουλάχιστον να ντρέπεται για τις θέσεις της.
Αυτό έχει αρχίσει να γίνεται πλέον κατανοητό στους ψηφοφόρους της. Δεν είναι τυχαίο ότι στις μετρήσεις παρά την καταστροφή δεν ξεπερνά το 30%. Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να επεκτείνεται προς τα έξω αλλά έχει αρχίσει να αδειάζει στο κέντρο της. Ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι πρακτικά δεν έχει μεγάλες διαφορές από το ΣΥΡΙΖΑ.