Και δεν μπορούμε πλέον να το αποσιωπούμε…
Είχαν προηγηθεί κι άλλα τέτοια «κρούσματα» – πολύ λιγότερο αιματηρά – σε εκκλησίες των Φιλιππίνων.
Κι όλα «πανηγυρίστηκαν» απροκάλυπτα από τα διεθνή δίκτυα του ΙΣΙΣ.
Ενώ και στη Γαλλία είχαν υπάρξει από τα μέσα Φεβρουαρίου αντίστοιχα χτυπήματα βανδαλισμού σε εκκλησίες, πριν από την πυρκαγιά στο περίφημο ναό της Νότρ Ντάμ.
Όλους αυτούς τους βανδαλισμούς-εμπρησμούς σε γαλλικούς ναούς (πάνω από 15 συνολικά, εντός δύο μηνών) τους πληροφορηθήκαμε διεθνώς μετά τη φωτιά στη Νότρ Ντάμ.
Και ενώ η περίπτωση της Νότρ Νταμ επισήμως κι από την πρώτη στιγμή αποδόθηκε επισήμως σε «ατύχημα» ή «αβλεψία», ο εργολάβος που είχε αναλάβει τις εργασίες ανακαίνισης αποκάλυψε ότι μέσα στο χώρο του ναού, είχε στήσει μόνο «σκαλωσιές». Δεν είχε βάλει ηλεκτρικές εγκαταστάσεις, δεν είχε εγκαταστήσει αναβατόρια, δεν υπήρχαν από την πλευρά του καθόλου ηλεκτρικά καλώδια και δεν μπορεί να υπήρξε «βραχυκύκλωμα» σε ένα εργοτάξιο χωρίς εγκαταστάσεις ηλεκτρικού ρεύματος…
Και ένα 24ωρο μετά την πυρκαγιά στον κεντρικότερο χριστιανικό μνημείο της Γαλλίας, συνελήφθη στις ΗΠΑ άνδρας με… δύο μπετόνια βενζίνη, να μπαίνει, απογευματινή ώρα, μέσα στον Καθολικό καθεδρικό ναό του Αγίου Πατρικίου, στη Νέα Υόρκη!
Κάποια απ’ αυτά μπορεί να είναι και «απλές συμπτώσεις». Αλλά όλα μαζί αποκλείεται να είναι «σύμπτωση».
Κάποια απ’ αυτά αποδίδονται σε «αντίποινα» για την αιματηρή σφαγή 50 μουσουλμάνων στη Νέα Ζηλανδία πριν ένα μήνα περίπου.
Αλλά τα χτυπήματα κατά χριστιανικών εκκλησιών σε διάφορα μέρη του κόσμου είχαν ξεκινήσει πριν ακόμα από το χτύπημα κατά μουσουλμάνων στη Νέα Ζηλανδία - που υπήρξε αποτρόπαιο ασφαλώς, το καταδίκασαν οι πάντες, αλλά ήταν μεμονωμένο έγκλημα ενός τρελού. Δεν είχε ούτε «προηγούμενο» ούτε «συνέχεια»…
Ενώ τα τυφλά πολύνεκρα χτυπήματα των ισλαμιστών είναι αλλεπάλληλα. Και τώρα κλιμακώνονται σε χριστιανικές εκκλησίες! Σε όλο τον κόσμο, πλέον…
Μερικοί ανιστόρητοι στη Δύση – αριστερής προέλευσης, κυρίως – προσπαθούν να το παίξουν «ουδέτεροι», επικαλούμενοι τις… Σταυροφορίες του Μεσαίωνα, ως «δικαιολογητικό» για τις σημερινές τρομοκρατικές ενέργειες φανατικών ισλαμιστών!
Αυτά είναι ανοησίες! Ούτε οι μετριοπαθείς μουσουλμάνοι ανά τον κόσμο δεν τα λένε…
Και εντελώς ανιστόρητα βέβαια…
Μερικοί «δυτικοί» έχουν πλήρως προσχωρήσει στην προπαγάνδα των ισλαμοφασιστών.
Η αλήθεια είναι ότι οι Σταυροφορίες της Χριστιανικής Δύσης (από τις οποίες υπέφερε και το Χριστιανικό Βυζάντιο) ήταν στοχευμένες κυρίως στην Ιερουσαλήμ και έγιναν κυρίως το 11ο και το 12ο μ.Χ. αιώνα…
Αντίθετα η ισλαμική επέκταση σε βάρος των Χριστιανών, ξετυλίχθηκε από τον 7ο αιώνα μέχρι και τον 16ο– εννιά ολόκληρους αιώνες - και έφτασε:
- ως τη μισή Γαλλία στα δυτικά (μέσω Βορείου Αφρικής και Ιβηρικής Χερσονήσου)
- έφτασε μέχρι τη Σικελία και τη Νότιο Ιταλία στα νότια,
- και έφτασε μέχρι τη Βιέννη δύο φορές μάλιστα στην κεντρική Ευρώπη, μέσω Βαλκανίων.
Επί χίλια χρόνια περίπου οι Χριστιανικοί λαοί της Δύσης έδιναν αμυντικές μάχες για να αναχαιτίσουν τις στρατιές των μουσουλμάνων κατακτητών. Οι Σταυροφορίες υπήρξαν ένα σύντομο διάλειμμα «αντιπερισπασμού».
Αφού κατέκτησαν ολόκληρη τη - Χριστιανική ως τότε - Βόρειο Αφρική, οι Μουσουλμάνοι κατέκτησαν ολόκληρη την Ιβηρική Χερσόνησο, πέρασαν τα Πυρηναία, και ξεχύθηκαν στη Γαλλία προελαύνοντας προ βορράν.
Τα φραγκικά βασίλεια υπό την αρχηγία του Κάρολου Μαρτέλ τους σταμάτησαν στο Πουατιέ, το 732 μ.Χ.!
Δεκατέσσερα μόλις χρόνια πριν (718) η Κωνσταντινούπολη είχε σταματήσει την επέκταση των Αράβων στην Ευρώπη από ανατολάς, υπό το νέο Αυτοκράτορα Λέοντα Γ΄ τον Ίσαυρο.
Η νίκη του Κάρολου Μαρτέλ στο Πουατιέ εγκαινίασε την Καρολίγγεια Δυναστεία στη Φραγκική Ευρώπη, αντικαθιστώντας τους Μεροβίγειους ηγεμόνες του πρώϊμου Μεσαίωνα.
Ο εγγονός του Μαρτέλ, Καρλομάγνος, υπήρξε ο πρώτος Βασιλεύς που ένωσε – έστω και προσωρινά – όλους τους Φράγκους της Ευρώπης και πήρε (από τον τότε Πάπα) τον τίτλο του «Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» (800 μ.Χ.)
Η Ευρώπη ενώνεται για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση της αρχαίας Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, για να αντιμετωπίσει τους προελαύνοντες Άραβες.
Στη συνέχεια η Ισπανία και η Πορτογαλία συγκροτούνται ως ξεχωριστά έθνη εν πολλοίς μέσα από τους αγώνες τους για να διώξουν τους Μαυριτανούς μουσουλμάνους από την Ιβηρική. Ο μακροχρόνιος αυτός απελευθερωτικός αγώνας κρατάει 5 αιώνες περίπου (και έμεινε στην Ιστορία ως Reconquistas) και ολοκληρώθηκε μόλις το 1492!
Στο μεταξύ η Βυζαντινή Αυτοκρατορία πολεμά συνεχώς κατά των Αράβων για να αποκρούσει τη διείσδυσή τους στη Μικρά Ασία.
Με αποκορύφωμα τις επιτυχίες του στρατηγού (και μετέπειτα Αυτοκράτορα) Ιωάννη Τσιμισκή, ο οποίος κατάφερε να καταλάβει προσωρινά τη Δαμασκό και τη Βαγδάτη (και να ανακαταλάβει την Κρήτη), στα μέσα του 10ου αιώνα, επί Μακεδονικής Δυναστείας στο Βυζάντιο.
Οι Μουσουλμάνοι κατάφεραν να διεισδύσουν μόλις στα τέλη του 11ου αιώνα στη Μικρά Ασία (ενώ έλεγχαν ακόμα όλη την Ιβηρική και τη Σικελία). Επί δυναστείας Κομνηνών αναχαιτίστηκαν για άλλον ένα αιώνα περίπου - και μόνον όταν το Βυζάντιο καταλήφθηκε προσωρινά από τους Σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας (1204-1261), το Βυζάντιο έπαψε να είναι ισχυρό «ανάχωμα» στην μουσουλμανική επέκταση προς δυσμάς. Οι Σταυροφορίες έκαναν μεγαλύτερο κακό στο «Βυζαντινό προπύργιο» κατά των μουσουλμάνων - παρά στα ίδια τα μουσουλμανικά βασίλεια της Μέσης Ανατολής.
Στη συνέχεια και μετά την Άλωση των Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς (1453) οι μουσουλμάνοι κατακτητές κατέλαβαν τα Βαλκάνια, έφτασαν ως το Δούναβη και πολιόρκησαν τη Βιέννη (1529).
Εκεί ανακόπηκε η προέλασή τους, αλλά επέστρεψαν ενάμιση αιώνα αργότερα, στην προσπάθεια να σαρώσουν όλη την κεντρική Ευρώπη(1683). Εκεί ανακόπηκαν για δεύτερη φορά και συνετρίβησαν από την επέλαση του επίλεκτου Πολωνικού ιππικού υπό τον ηγεμόνα Γιαν Σομπιέσκι.
Ένα αιώνα νωρίτερα οι ενωμένοι στόλοι των Ευρωπαίων Χριστιανών ανακόπτουν την θαλάσσια επέκταση των Οθωμανών με τη νικηφόρα ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571).
Και στο μεταξύ διάφορες συμμαχίες Χριστιανικών βασιλείων αγωνίζονται να αποκρούσουν επιθέσεις μουσουλμάνων (Σαρακηνών Αράβων αρχικά και Οθωμανών αργότερα) στη Νότιο Ιταλία και τη Σικελία.
Ολόκληρη η μεσαιωνική ιστορία της Ευρώπης, απ’ άκρης σ’ άκρη, είναι πόλεμοι κατά της μουσουλμανικής επέκτασης.
Είτε οι Ρώσοι αντιμετωπίζουν τη «Χρυσή Ορδή» των Μογγόλων, είτε ο Ρουμάνος ηγεμόνας Βλαδίμηρος αντιμετωπίζει (με ιδιαίτερη σκληρότητα) τους Οθωμανούς, είτε Πολωνοί και Αυστριακοί Αψβούργοι τους Τούρκους μπροστά στη Βιέννη, είτε οι Ιταλικές πόλεις-κράτη τους Σαρακηνούς αρχικά και τους Οθωμανούς αργότερα, είτε ο Ελ Σίντ στην Ισπανία νικάει τους Μαυριτανούς ακόμα και «νεκρός», είτε η ίδια η Μάλτα οχυρωμένη από το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη απέκρουσε την επίθεση του Οθωμανικού ναυτικού το 1561 και κυρίως το 1565 - ολόκληρη η Ευρώπη διαμόρφωσε την πρώτη ιστορική της ταυτότητα, σε πολέμους άμυνας κατά της ισλαμικής εισβολής.
Κι αυτός είναι ένας λόγος που όταν η ξεσπά η Ελληνική Επανάσταση το 1821, η κοινή γνώμη της Ευρώπης στρέφεται προς τους επαναστατημένους Έλληνες, παρά το γεγονός ότι οι επίσημες κυβερνήσεις της εποχής είναι εντελώς αντίθετες με τα κινήματα εθνικής χειραφέτησης τότε (Ιερά Συμμαχία).
Η χριστιανική πολιτιστική ταυτότητα είναι πολύ ισχυρό κοινό υπόβαθρο για τους λαούς της Ευρώπης. Και η ταυτότητα αυτή σφυρηλατήθηκε σε αγώνες πολλών αιώνων κατά του πολεμικού-επεκτατικού Ισλάμ.
Όταν στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας έγινε προσπάθεια να συγκροτηθεί το ενιαίο Σύνταγμα της Ενωμένης Ευρώπης, υπήρξε σύγκλιση απόψεων να περιληφθεί ένα Προοίμιο, στο οποίο να αναφέρεται πως κοινή πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης είναι: το Αρχαιοελληνικό πνεύμα, το Ρωμαϊκό Δίκαιο και η Χριστιανική παράδοση.
Ενώ όλοι σχεδόν συμφώνησαν σε αυτό, το Προοίμιο δεν εγκρίθηκε τελικά, γιατί μια χώρα, η Γαλλία και κάποιοι αριστερόστροφοι – κυρίως Πράσινοι και Σοσιαλδημοκράτες - σε διάφορες επί μέρους χώρες, έθεσαν βέτο!
Τελικά, χωρίς τέτοιο «Προοίμιο» η τελική «Συμφωνία της Λισαβόνας» μοιάζει περισσότερο με ένα εξαντλητικό κανονιστικό κώδικα δικαίου, παρά με ένα Σύνταγμα που εμπνέει τους πολίτες του.
Τώρα όμως, τα τυφλά χτυπήματα της περιόδου 2014-16 με εκατοντάδες νεκρούς σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις, αλλά και η τωρινή εκστρατεία επιθέσεων που άρχισε κατά χριστιανικών ναών σε όλο τον κόσμο, αφυπνίζει τη Χριστιανική Ευρώπη.
Άπαντες αναγνωρίζουμε ότι στις δυτικές μας δημοκρατίες χωράνε όλοι. Και οι αλλόδοξοι και οι άθεοι. Αλλά οι αξίες και οι αρχές πάνω στις οποίες συγκροτήθηκαν οι κοινωνίες μας – τα μεγάλα επιτεύγματα, αλλά και τα μεγάλα σφάλματα των κοινωνιών μας – δεν παραγράφονται!
Είναι αυτά που σμίλεψε η Ιστορία μας.
Χωρίς αυτά, είμαστε λαοί χωρίς ταυτότητες.
Δηλαδή είμαστε ετερογενείς πληθυσμοί – χωρίς καμιάν ενότητα.
Όταν είδαμε να καίγεται η Νότρ Ντάμ, νιώσαμε, εκατομμύρια Ευρωπαίοι, να καίγεται ένα μέρος της κοινής πολιτιστικής μας ταυτότητας.
Όταν βλέπουμε να δολοφονούνται Χριστιανοί ανήμερα το Πάσχα στη μακρινή Σρι Λάνκα, νιώθουμε να χτυπιέται η Χριστιανική ταυτότητα, ακόμα κι αν η Σρι Λάνκα είναι πολύ μακριά από την Ευρώπη, ακόμα κι αν δεν είμαστε όλοι Καθολικοί και δεν συνεορτάζουμε το Πάσχα.
Κι όσοι θέλουν να εγκατασταθούν στην Ευρώπη – νόμιμα, όχι μέσα από παράνομη «εισβολή» - πρέπει να σέβονται την ταυτότητα της Ευρώπης.
Όπως οι Ευρωπαίοι – ή οποιοιδήποτε, προερχόμενοι από οποιαδήποτε κοινωνία – σέβονται τις αρχές, τις αξίες και τους νόμους της χώρας στην οποία εγκαθίστανται.
Δεν θα προσαρμοστούμε εμείς σε αυτούς.
Εκείνοι θα προσαρμοστούν σε ό,τι βρήκαν εδώ…
Όποιος νοιάζεται, τάχα, για την Ενωμένη Ευρώπη, αλλά δεν νοιάζεται για την κοινή πολιτιστική ταυτότητα της Ευρώπης είναι είτε υποκριτής, είτε ψεύτης.
Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι.
Γιατί είτε θα μείνουμε όρθιοι, όλοι μαζί ως Ευρωπαίοι, είτε θα σαρωθούμε από μια ύπουλη εισβολή – που έχει ήδη αρχίσει.
Ελπίζω να μη χρειαστεί άλλο αίμα αθώων, για να το εμπεδώσουμε μια και καλή.
ΥΓ. Η Χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης– και της Δύσης γενικότερα – βάλλεται όχι πια μόνο από φανατικούς ισλαμιστές. Βάλλεται και από την λεγόμενη «Πολιτική ορθότητα». Που υπερασπίζεται τις… «έμφυλες ταυτότητες» των Transexuals, αλλά αδιαφορεί για την ιστορικά διαμορφωμένη ταυτότητα των λαών της Δύσης. Που χαλάει τον κόσμο για το πώς θα αποκαλούνται οι trans, αλλά αδιαφορεί, αν οι απλοί πολίτες δέχονται δολοφονικές επιθέσεις στις εκκλησίες τους.
Εν όψει ευρωεκλογών σε ένα μήνα περίπου, το ζήτημα της Χριστιανικής ταυτότητας της Ευρώπης, που βάλλεται πλέον εντός κι εκτός, θα πρέπει να τεθεί ανοικτά και καθαρά. Από τις καθεστωτικές-mainstream πολιτικές δυνάμεις. Αλλιώς θα το οικειοποιηθούν οι ακραίες δυνάμεις του περιθωρίου. Που θα πάψουν ίσως να είναι «περιθωριακές».
Αλλά δεν θα πάψουν να είναι ακραίες…