[Του
κατωτέρω άρθρου, -πολύ σημαντικού για
την Εκκλησία, τους λαούς και τα έθνη
του Ορθόδοξου Χριστιανικού κόσμου-
συντάκτης είναι ο ελληνικής καταγωγής
Αμερικανός πρώην πρεσβευτής, και πρώην
σύμβουλος της Επιτροπής Εξωτερικών
Υποθέσεων του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος
στο Κογκρέσο διεθνολόγος Ιάκωβος Γ.
Γιατράς, του οποίου οι αναλύσεις
δημοσιεύονται σε πολλά έγκυρα όργανα
της αδέσμευτης διεθνούς ενημέρωσης.
Είναι άριστος γνώστης των πραγμάτων
της ελληνικής ομογένειας και των
προβλημάτων της Εκκλησίας της, (που
κυρίως οφείλονται σε καταγγελλόμενες
παρεμβάσεις του Φαναρίου) και τροφοδοτούν
δημοσιεύματα σκανδαλισμού των πιστών
στον ομογενειακό Τύπο (π.χ.: www.Kalami.US.
24-1-19).
Οι αμετάφραστες
υπογραμμισμένες κοκκινόχρωμες φράσεις
του άρθρου στην αγγλική εισάγουν –με
ένα κλικ- σε παράλληλο κατατοπιστικό
δημοσίευμα]
Ανάδειξη:
Μιχαήλ Στυλιανού
Η
σημασία της εκλογικής νίκης του
Βολοντίμιρ Ζελένσκι στις προεδρικές
εκλογές της Ουκρανίας δεν έγκειται στο
ότι κέρδισε το προεδρικό αξίωμα, αλλά
στο ότι ο απερχόμενος Πέτρο Ποροσένκο
υπέστη τέτοια δεινή ήττα. Η νευρικότητα
των Δυτικών πατρόνων του και του ειδικού
Αμερικανού αντιπροσώπου στο Κίεβο,
Κουρτ Βόλκερ, για την απώλεια του πιστού
τους υπηρέτη είναι εξόφθαλμη.
Για παράδειγμα το Ατλαντικό
Συμβούλιο ζήτησε αμέσως «τεχνική βοήθεια
για να βοηθήσει τον Ζελένσκι στην
μεταβατική διαδικασία, να τον συνδέσει
με Δυτικούς εμπειρογνώμονες και να
αρχίσει ένας διάλογος.» Μετάφραση: Να
βεβαιωθούμε ότι ο νέος φύλαρχος θα
κρατήσει τους Ινδιάνους στον καταυλισμό
τους…Με
το ίδιο πνεύμα, ο Ποροσένκο και η
κοινοβουλευτική παρέα του κινήθηκαν
γρήγορα για να εξασφαλίσουν τον άμεσο
περιορισμό της ελευθερίας κινήσεων
του νέου Προέδρου. Αμέσως μετά την
ψηφοφορία κατατέθηκε στην ουκρανική
Βουλή νομοσχέδιο για την μεταφορά
προεδρικών εξουσιών στο Κοινοβούλιο
(δηλαδή στον πρωθυπουργό), νομοσχέδιο
που αφαιρεί από τον Πρόεδρο τις εξουσίες
να διορίζει υπουργούς, να προκηρύσσει
πρόωρες εκλογές ή να θίξει την υφιστάμενη
καθιέρωση της Ουκρανικής ως της μοναδικής
επίσημης γλώσσας.
Το νεοσύστατο Λαϊκό
Κόμμα» του Ζελένσκι δεν διαθέτει
βουλευτές και όπως ήταν προβλεπόμενο,
καμιά, στην δημοκρατική Δύση, κυβέρνηση
ή Οργανισμός Προστασίας της Δημοκρατίας
δεν βρήκε μια λέξη καταγγελίας γι΄αυτήν
την κατάφωρη επιχείρηση ευνουχισμού
της λαϊκής βούλησης στην Ουκρανία.. Τι
χαζεύετε εδώ κόσμε, δεν υπάρχει τίποτα
περίεργο –γυρίστε πίσω, στην αποκατάσταση
της δημοκρατίας στην Βενεζουέλα…
Βέβαια
και χωρίς την υπονομευτική δράση της
παλαιάς φρουράς, ήταν πάντως αμφίβολο
αν ο Ζελένσκι θα μπορούσε να κάνει
πολλά. Και κατά την διάρκεια της
προεκλογικής εκστρατείας πολλοί έβλεπαν
αναλογίες με τον άλλο «παρείσακτο», τον
Ντόναλντ Τραμπ και την απροσδόκητη νίκη
του το 2016. Όποιες και αν ήταν οι προθέσεις
του Τραμπ να «αποξηράνει τον βούρκο»
και να καθιερώσει μια πολιτική του
«Πρώτα η Αμερική», αυτές κατέληξαν στο
μηδέν μπροστά σε ένα ενωμένο, δικομματικό
κατεστημένο . Σε σύγκριση, ο βούρκος του
Κιέβου που αντιμετωπίζει ο Ζελένσκι. ,
είναι χειρότερος από αυτόν που υπέταξε
τον Τραμπ στην Ουάσιγκτον . Στην
πραγματικότητα θα ήταν δίκαιο να λεχθεί
ότι του Κιέβου ο βούρκος είναι σε μεγάλο
βαθμό μια λειτουργία του άλλου..
Οποιεσδήποτε οι προθέσεις του
και οι προσωπικές ικανότητες, που
παραμένουν αδοκίμαστες, ο Ζελένσκι
προορίζεται να είναι ο τελευταίος
αποτυχημένος πρόεδρος ενός αποτυχημένου
κράτους.
Παρά
ταύτα, ένα πεδίο στο οποίο μπορούμε να
περιμένουμε κάποιαν βελτίωση είναι η
κρίση στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία
πέρυσι βυθίστηκε σε ένα απαίσιο σχίσμα
για την Ουκρανία. ΄Όπως έχει επισημανθεί
και στο παρελθόν, ενώ πολλοί, κυρίως
φορείς κοσμικής εμπάθειας, που σαρκάζουν
γενικά την «θρησκεία» και τείνουν να
υποτιμούν την σημασία των πνευματικών
ζητημάτων σε σχέση με την κοινωνία και
την πολιτική, υπάρχουν κάποια μέρη στον
κόσμο όπου αυτά τα ζητήματα αντιμετωπίζονται
με πολλή σοβαρότητα.
Παραδόξως,
αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε τμήματα της
ανατολικής και της κεντρικής Ευρώπης,
που έως πρόσφατα κυβερνούνταν από
φανατικούς αθέους. Φαίνεται μάλιστα
ότι η καταπιεσμένη παράδοση και η
αποτυχία των κομμουνιστικών καθεστώτων
αποτέλεσαν, σε μέγα μέρος αυτής της
περιοχής, έναν παράγοντα αναζωογόνησης
του Χριστιανισμού, σαν μιας ισχυρής
κοινωνικής δύναμης, στις πλείστες
περιπτώσεις συνδεδεμένης με την εθνική
ταυτότητα -αντίθετα με το θλιβερό
φαινόμενο της προοδευτικά
από-πνευματοποιούμενης (και η ηθικά
αυτό-καταστρεφόμενης) Δυτικής Ευρώπης
και Βόρειας Αμερικής.
Χωρίς
να επαναλαμβάνουμε εδώ όλες τις
λεπτομέρειες, ο Ποροσένκο επιχείρησε
να δημιουργήσει την δική του «Ορθόδοξη
Εκκλησία της Ουκρανίας» σαν στήριγμα
για την επανεκλογή του, με την ενθουσιώδη
και όπως αναφέρεται χρηματική (and
reportedly
monetary)
επέμβαση του
Αμερικανικού Υπουργείου των Εξωτερικών
the
US
State
Department
και του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως
Βαρθολομαίου, με τα ενθουσιώδη
χειροκροτήματα του διεθνούς λόμπυ των
LGBT
( Λεσβίων, Ομοφυλοφίλων, Διπλού φύλου
και Μεταλλαγμένων)
the
global
LGBT
lobby
(που έχει και αυτό μεταβληθεί σε όπλο
κατά του Χριστιανισμού από Δυτικές
κυβερνήσεις και το Δίκτυο Σόρος ,
((itself weaponized
against
Christianity
by
western
governments
and
the
Soros
network).
Υπό
την πατρωνία του Ποροσένκο και του
Παστριάρχη Βαρθολομαίου
στην Κωνσταντινούπολη, το «Συμβούλιο
Ληστών» “Robber
Council”
του Κιέβου επιχείρησε στις 15 Δεκεμβρίου
2018 να μεταμορφώσει ένα συνονθύλευμα
σχισματικών σε μια νέα «αυτοκέφαλη»
ουκρανική εκκλησία, αν και στην
πραγματικότητα το νέο παράνομο ίδρυμα
θα ήταν πλήρως υποτελές στην
Κωνσταντινούπολη, με λιγότερη ανεξαρτησία
από αυτή που απολάμβανε από την Κανονική
Ορθόδοξη Ουκρανική Εκκλησία
(UOC).
Ο
Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, Προκαθήμενος
της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, της
οποίας η Ουκρανική Εκκλησία είναι
ανεξάρτητο τμήμα, αντέδρασε διακόπτοντας
την κοινωνία με το Φανάρι.
Ενώ
ο Ζελένσκι συναντήθηκε για τους τύπους
με τον υποτιθέμενο προκαθήμενο της
θεατρικής εκκλησίας –όπως και με τον
Ιεράρχη της Κανονικής Εκκλησίας,
Μητροπολίτη Ονούφριο- για προφανείς
λόγους δεν πρόκειται να εμπλακεί σοβαρά
στο παιχνίδι του προκατόχου του. Αυτό
το σχέδιο φαίνεται να ναυαγεί πιο γρήγορα
από όσο θα μπορούσε κανείς να ελπίζει.
Ούτε
μια αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία δεν
ανταποκρίθηκε θετικά στο κάλεσμα του
Φαναρίου να αναγνωρίσει την νέα οντότητα.
΄Ισως
ακόμη σημαντικότερο: πρόσφατα οι
Πατριάρχες Αλεξανδρείας, Αντιοχείας
και Ιερουσαλήμ συγκεντρώθηκαν στην
Κύπρο, με τον Αρχιεπίσκοπο της νήσου,
για να συζητήσουν, όπως ανακοινώθηκε,
τα προβλήματα των Χριστιανών της περιοχής
Ευτυχώς, φαίνεται ότι έλυσαν μια διαφορά
μεταξύ Αντιόχειας και Ιερουσαλήμ,
άσχετης με τον ουκρανικό κυκεώνα, αλλά
όλα δείχνουν ότι η Ουκρανία ήταν ο
πραγματικός λόγος της σύναξης –με
ενδεικτική την απουσία του Βαρθολομαίου.
Στο
μέτρο που η διακοπή κοινωνίας Μόσχας
και Κωνσταντινούπολης απειλεί να
καταστεί βαθύ ρήγμα σε εθνικές διαστάσεις,
μεταξύ “Greeks”
από την μια πλευρά και Ρώσων ή «Σλάβων»
γενικότερα από την άλλη,
το κονκλάβιο των εκκλησιών της ελληνικής
παράδοσης φαίνεται να απέτρεψε αυτόν
τον κίνδυνο. Η Εκκλησία της Αλβανίας,
επίσης κυρίως Ελληνική, επέκρινε έντονα
την Κωνσταντινούπολη.
Ας
ελπίσουμε ότι σύντομα θα δούμε μια
πρωτοβουλία να προσφέρει στον Πατριάρχη
Βαρθολομαίο έναν εύσχημο τρόπο επιστροφής
από το παραπάτημα στην Ουκρανία. Είναι
λυπηρό ότι ως τώρα δεν δείχνει πρόθεση
να το κάνει (, he
as
yet
shows
no
sign
of
doing
so),
παρά το γεγονός ότι οι Ουκρανοί σχισματικοί
που πήρε υπό την σκέπη του τού έχουν
δώσει (having
given
him)
πλήθος αφορμές (ample
grounds)
να τους αποκηρύξει.
Ανάμεσα
στις σθεναρότερες εστίες αντίστασης
κατά των σχισματικών σχεδίων του Κιέβου,
της Ουάσιγκτον, του Φαναρίου και του
δικτύου Soros/LGBT
(Λεσβίων, Ομοφυλοφίλων, Διπλού Φύλου
και Μεταλλαγμένων) ήταν η Σερβική
Εκκλησία Serbian
Orthodox
Church,
βασιζόμενη στην βάσει αρχών απόρριψη
των αντίθετων προς την παράδοση και
νέο-παπικών ισχυρισμών. Η αποφασιστική
στάση της Σερβικής Εκκλησίας στα συμβάντα
της Ουκρανίας ανταποκρίνεται επίσης
και στις εσωτερικές απειλές που
αντιμετωπίζει η Σερβία από σχισματικές
ομάδες με πολιτική υποκίνηση (politically
motivated
schismatic
groups)
που θα μπορούσαν να αποτελέσουν
δελεαστικούς στόχους για τον πατριάρχη
Βαρθολομαίο και τους Δυτικούς υποστηρικτές
του.
Σε
αυτούς τους στόχους περιλαμβάνεται η
«Ορθόδοξη Εκκλησία της Μακεδονίας», η
οποία ισχυρίζεται πως είναι ανεξάρτητη
από την Εκκλησία της Σερβίας, αλλά δεν
αναγνωρίζεται από καμιάν άλλη Εκκλησία.
Στην πρόσφατα μετονομασθείσα «Δημοκρατία
της Βόρειας Μακεδονίας», μαριονέτα του
ΝΑΤΟ , οι κρατικές αρχές έχουν στοχοποιήσει,
με κάθε είδους καταπίεση, τον κανονικό
Αρχιεπίσκοπο της αυτόνομης εκκλησίας
της Αχρίδας. Παράλληλα επιχειρείται η
δημιουργία μιας χωριστής «Ορθόδοξης
Εκκλησίας του Μαυροβουνίου». Υπάρχει
σχετικά βέβαια στην μνήμη πολλών το
προηγούμενο ίδρυσης, το 1942, ενός
υποκατάστατου (ερζάτς) εκκλησίας, της
« Κροατικής Ορθόδοξης Εκκλησίας»,
“Croatian
Orthodox
Church”,
υπο
το συνεργαζόμενο με την γερμανική κατοχή
καθεστώς του δικτάτορα ΄Αντε Πάβελιτς
των Ουστάσι, «εκκλησίας» που προοριζόταν
να χρησιμοποιηθεί σαν προκάλυμμα για
την γενοκτονία των Ορθοδόξων Σέρβων,
στο λεγόμενο τότε «Ανεξάρτητο Κράτος
της Κροατίας».
΄Ετσι
το προβλεπόμενο ναυάγιο του προγράμματος
Ποροσένκο- Ουάσιγκτον- Βαρθολομαίου
στην Ουκρανία αποτελεί μια νίκη και
για την Σερβική Εκκλησία ιδιαίτερα, όσο
και για το σύνολο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Και οι Ιερωμένοι και οι πιστοί αυτής
της Εκκλησίας είναι άξιοι εγκωμίων.
Είναι
δυστυχώς αναγκαίο να σημειωθεί , ότι οι
ίδιοι Ιεράρχες ( τους οποίους η
Ορθοδοξία δεν θεωρεί αλάθητους) παρέλειψαν
να επανορθώσουν μιαν βαρύτατη αδικία
εις βάρος του Επισκόπου Αρτεμίου της
επαρχίας
Raška
και Prizren,
που περιλαμβάνει το Κόσσοβο-Μετόχια, ο
οποίος το 2010 υποβιβάστηκε στην ιδιότητα
του μοναχού, από την ιεραρχία του
Βελιγραδίου, με προσχηματικές κατηγορίες,
κατόπιν ισχυρών πιέσεων της Δυτικής
συμμαχίας. Ο αποσχηματισμός του
ακολούθησε επίσκεψη και συμμετοχή σε
συσκέψεις στο Κόσσοβο του Διοικητή
Συμμαχικών Δυνάμεων στην περιοχή της
Μεσογείου , ναυάρχου Μαρκ Φιτζέραλντ
και τον χαρακτηρισμό του Αρτεμίου ως
«μη συνεργάσιμου επισκόπου» και της
Σερβικής Εκκλησίας ως «απειλής ασφαλείας».
Συνοπτικά,
ο επίσκοπος Αρτέμιος υπήρξε θύμα των
ίδιων επιθετικών, αντι-χριστιανικών
Δυτικών δυνάμεων, που τώρα προσπαθούν
να χρησιμοποιήσουν το ουκρανικό σχίσμα
ως πολιτικό και ηθικό πλήγμα κατά της
Ορθοδοξίας, καταλήγει ο αρθρογράφος,
καλώντας την Ιερά Σύνοδο της Σερβικής
Εκκλησίας να επανορθώσει την αδικία
που του έγινε.