 |
| Foundry / pixabay |
Απαισιόδοξοι και αισιόδοξοι της κοινωνίας τούτης δεν αποφεύγουμε το "μούτζωμα". Κι όσοι κατά καιρούς προσπάθησαν να μας πείσουν για την έσχατη βεβαιότητα του τίποτα, και να του δώσουν ένα είδος πρωτο-υπαρξιακού θάρρους για να το αντιμετωπίσουμε, απέτυχαν ή τράπηκαν σε φυγή απογοητευμένοι.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πως η σημερινή κοινωνία δεν μπορεί να βρεί σωτηρία στα σχήματα, τις ανερμάτιστες πολιτικές υποσχέσεις, τις θεωρίες και τις ξεπερασμένες αξίες. Γιατί, όλα αυτά, δεν είναι παρά ένα δράμα, μια θεατρική παράσταση, που δεν οδηγεί σε μια ειδική κάθαρση των συναισθημάτων μας που βασίζεται στην πίστη για πραγματική και θεμελιακή αλλαγή του τρόπου που σκεπτόμαστε. Απαιτείται μια κάθαρση λέξεων και εννοιών που να βασίζεται στην εμπειρική αλήθεια και στην απτή πραγματικότητα.
Οι θεωρίες και τα παχυλά λόγια δεν αποτελούν πια ούτε συζητήσιμη υπόθεση. Είναι ένας, ίσως, όμορφος μύθος ή παραμύθι, που στηρίζεται σε αθέμελες ή και πονηρές σκέψεις, σε αβάσιμες προβολές των ψυχικών μας πόθων.
Ο "ήχος των ωρών της περισυλλογής και της σιωπής" δεν αντηχεί σε τούτη τη κοινωνία. Επικρατούν οι κραυγές, τα εφφέ, οι σουρεαλιστικές εκφράσεις της πολιτικής, που αντί να μας σοκάρουν και να προκαλούν τη λογική μας, μας "γοητεύουν" και μας μετατρέπουν σε άβουλους θεατές, σε πρόθυμους χειροκροτητές της πολιτικής θρασύτητας.
Η διαδικασία της σκέψης καταργεί το μηδέν. Και το μηδέν, χωρίς τη διαδικασία της σκέψης σε μια κοινωνία, υπογραμμίζει την έλλειψη της ανθρώπινης παρουσίας, τη συγκλονιστική ανθρώπινη περιπέτεια. Με τη διαδικασία της σκέψης, κι όχι της αφομοίωσης όσων οι πολιτικάντηδες μας προσφέρουν επενδύοντας στη λογική του υπογαστρίου, ο κόσμος που ενίοτε είναι σκοτάδι περνάει στη λάμψη του φωτός.
Γίνεται λόγος και μαρτυρία με τη δραματική της έξαρση, γίνεται όνειρο και προσδοκία, γίνεται μια άλλη εμπειρία στην πολυεδρικότητα της κοινωνικής ζωής.
Σε τούτη την κοινωνία η σύγκρουση ανάμεσα στο εφικτό και στο αφηρημένο δεν μπορεί να γίνεται με λεξιογογραφικές παραστάσεις. Ετσι, οδηγούμαστε σ' ένα "αμφίβολο μεταίχμιο". Χρειάζεται η υπερτονική έκφραση της βουληματικής σκέψης, για να απαθανατίσει την σχηματοποίηση και μορφοποίηση των πολλαπλών φάσεων της ανθρώπινης ύπαρξης στο πλαίσιο της κοινωνίας.
Η ενεργητική κραυγή της σκέψης ορίζει τις προυποθέσεις για ξεκάθαρη συμμετοχή σε μια ανατρεπτική των πραγμάτων προβληματική. Η διαδικασία της σκέψης καθορίζει ένα χώρο μέσα στον οποίο προβάλλονται οι ενοποιητικές αρχές. Πολιτικές, πνευματικές, αισθητικές παραστάσεις συνέχονται διαγραμματικά.