Αν υπάρχει ένα μεγάλο θέμα σήμερα, αυτό είναι της ανησυχίας για τούτο τον τόπο, που κομίζει η πολιτική ασάφεια και που εκδηλώνεται μέσα από διαφορά πολιτικά "τερτίπια". Κι ας μην απορεί κανένας αν κάθε πολιτική ενέργεια αντικρύζει την πραγματικότητα χωρίς προοπτική, παρρησία κι ευθύτητα, έξω από επιφανειακότητες και προκαταλήψεις.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και κάθε φορά το αμφιλεγόμενο εγχώριο πολιτικό σύστημα, μπροστά στο χάος που προκαλούν οι ασύνετες και συχνά οι κατευθυνόμενες πολιτικές, καταφεύγει σε πρόχειρες "λύσεις απελπισίας", τις οποίες και παρουσιάζει ως αναπότρεπτη αποτυχία ή μια επιτυχία επίπονη, αναλόγως των περιστάσεων και της πολιτικής συγκυρίας.
Το "ακραίο" τούτο πολιτικό παιχνίδι του πολιτικού συστήματος, που διαπράττει κατά σύστημα μωρίες, με ταυτόχρονη κακοποίηση της αλήθειας, οδηγεί σε εθνικές περιπέτειες, πολύ περισσότερο όταν και τα εθνικά μας θέματα αντιμετωπίζονται με κραυγάζουσα επιπολαιότητα.
Κι όσο κανένας παρακολουθεί τις εκδηλώσεις είτε της πολιτικής επιπολαιότητας, είτε της πολιτικής σκοπιμότητας, τόσο δυσπιστεί για τις έστω επανορθωτικές δυνατότητες της πολιτικής, γιατί όσο διαρρέει ο χρόνος τόσο και μεγαλώνει ο πίνακας κινδύνων , που δείχνει ότι, σε πολλούς τομείς, έχουμε φτάσει σε κρίσιμο σημείο.
Προς το παρόν, έχουμε μια ανεπανόρθωτη φθορά του νευρικού μας συστήματος, που επιτείνεται με όσα ακούμε και βλέπουμε κατά την προεκλογική περίοδο. Κι εκείνος που στοχάζεται χωρίς δεσμεύσεις, που να σημαίνουν συμβιβασμούς και αυταπάτες, αυτός δεν μπορεί να μην στέκεται βαθύτατα αλαφιασμένος μπροστά στην προοπτική του μέλλοντος.
Σε τούτο τον τόπο, τον "εχθρό" τον τοποθετούσαμε ανέκαθεν έξω από εμάς, ποτέ μέσα μας. Θα συνειδητοποιούσαμε άρτια τον κίνδυνο αν καταλαβαίναμε μια για πάντα πως ο "εχθρός" είναι μέσα μας. Κι ότι η μηχανική αισσιοδοξία , υποβοηθημένη από τους δημοκόπους της πολιτικής της ασάφειας, δεν μας εξασφαλίζει τη λύση των προβλημάτων μας.
Οι θεαματικές πολιτικές χειρονομίες και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα δεν προσφέρουν εντυπωσιακά επιτεύγματα για τον τόπο, μόνο τυφλώνουν τις κοινωνικές ομάδες, μεταμφιέζοντας σε διάφορες, ουσιαστικά βραχυπρόθεσμες διεκδικήσεις μιαν αγωνία που είναι βαθύτερη, απώτερη.
Με μυθικές και αφηγηματικές αποτυπώσεις δεν ασκείται πολιτική. Η έσχατη αλήθεια είναι καταλυτική, όσο κι αν την αποφεύγουμε.
Μήπως όμως υπάρχει μια υπερβολή σ' όλα τα παραπάνω; Να ένα ερώτημα που το επιβάλλει η στοιχειώδης καλή πίστη. Η κοινωνία τούτη, η υπόδικη, πρέπει να αποκτήσει μεγαλύτερη επίγνωση της ολκής των αδιεξόδων και να μην αρκείται στα κάθε λογής υποκατάστατα της πολιτικής μυθοπλασίας.
Γιατί όσο οι παλαιότεροι, από αδράνεια της ηλικίας ή φοβία απώλειας των κεκτημένων σωπαίνουν, και οι νεότεροι συμβιβάζονται με τα νέα δεδομένα, πάλι σ' ένα κλίμα διλημμάτων και φοβίας, τόσο η εγχώρια πολιτική δεν θα έχει ξεκάθαρη μορφή και η κοινωνία δεν θα έχει συνειδητή κατεύθυνση.