Μας χρειάζεται σήμερα εξόν από την αυταπάτη της "σταθερότητας" και της "αναγκαιότητας" να αποφασίσουμε μεταξύ διλημμάτων πως να ψηφίσουμε, όπως μας καλλιεργούν την άποψη τα κομματικά επιτελεία, μας χρειάζεται κι ένας καινούργιος μύθος. Γιατί εκτός από το μύθο της κομματικής μηχανής, που μας επιβλήθηκε, πρέπει να δημιουργήσουμε τον καινούργιο μύθο του ελεύθερου ανθρώπου.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ο παλαιός έχει φθαρεί, έχει ξεφτίσει και έχει παραχωρήσει τη θέση του στο μύθο του δούλου των όποιων κομματικων σκοπιμοτήτων.
Οι άνθρωποι της σημερινής εποχής ξεστράτισαν τόσο από την ανηφοριά προς την υπερβολή του ανθρώπου, που πήραν τη καθοδική πορεία προς την υποτίμηση της ανθρώπινης ουσίας. Η έκπτωση τούτη του χαρακτήρα του Ελληνα, που σιγά-σιγά παραχώρησε τα ζωτικά του συστατικά στο μηχανοποιημένο κράτος και στη τυποποιημένη κομματική λογική, ξεκινάει από μια κρίση του νοητικού στοιχείου, κρίση της αξιολογικής ικανότητας.
Η κρίση του νοητικού στοιχείου, η χαλάρωση των πνευματικών αντανακλαστικών και της ευθυκρισίας, η αδράνεια των πρωτοβουλιών, η νάρκη της φαντασίας του πολίτη, δημιούργησαν το άβουλο άτομο που εύκολα παραδίσεται σε διλήμματα και εύκολα πειθαρχείται στη γραφειοκρατική μηχανοποίηση της κρατικής εξουσίας και της κομματικής σκοπιμότητας.
Από τη στιγμή τούτη, η πολιτική κι όσοι την εκπροσωπούν ως υποψήφιοι στις εκλογικές αναμετρήσεις, που θα έπρεπε να έχει αφετηρία και στόχο της μια κοινωνία ελευθέρων ατόμων, γίνεται μια πολιτική περιορισμένη και σε κάποιες περιπτώσεις ολοκληρωτική.
Ξεκινάει από μερικές επιβιώσεις ελευθερίας για να πετύχει ένα ομοειδές ανώνυμο και τυποποιημένο σύνολο, όπου η ατομική βούληση καλείται να αφοπλιστεί ή να εξοπλιστεί με τα ένστικτα της ομαδικής συνείδησης, που όταν δεν είναι συναγόμενο ελεύθερης κατάφασης για την επίτευξη ορισμένων σκοπών κοινωνικής ευημερίας, καταντά να είναι ένα τυφλό όργανο στα χέρια ανεξέλγκτων "δεσποτών" της κομματοκρατίας με κατευθύσεις που διαφεύγουν τον αδιάκοπο έλεγχο των ατομικών συνειδήσεων.
Γιατί οι ατομικές αυτές συνειδήσεις είναι τότε υποταγμένες στο μύθο της ομαδικότητας και της σταθερότητας του καθώς μας έχει εθίσει η κομματική πονηρία, με αποτέλεσμα να ταυτιστούν με την πραγματικότητα της σύγχρονης δουλείας.
Και ανεξάρτητα των κομματικών "πυροτεχνημάτων" και της "ωραιοποίησης" των εικονιζόμενων υποψηφίων για τις περιφέρειες και τους δήμους, χρειάζεται η κριτική ικανότητα του κάθε ψηφοφόρου, για να μη βρεθεί μετά την εκλογή του ενός ή του άλλου υποψηφίου, ως αποτέλεσμα μιας επιπόλαιης ή ακόμη και "βολικής" απόφασης, να στέκει αποκαρδιωμένος θεατής μπροστά στην άθλια επιλογή του.
Οι πράξεις μας είναι γόνιμες όταν παντρεύονται τις ελπίδες της κοινωνίας και τεκνοποιούν την πραγμάτωσή τους...
Διαφορετικά μιλάμε για εκούσιο ακρωτηριασμό της θέλησής μας να πάμε μπροστά.
Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε! Το άτομο, ως ένα απλό μόριο που συνθέτει τη δύναμη της μάζας, είναι άχρηστο σαν άτομο. Υπακούει και ενεργεί. Μα θα πρέπει κάποτε, και σύντομα, να ξανακερδίσει τη συνείδησή του. Τότε η συμβολή του στην όποια εκλογική διαδικασία θα είναι περίσσευμα του νου και της καρδιάς...
Τώρα, κι όσο κανείς βλέπει τον χάρτη των υποψηφίων με ό,τι αυτοί εκπροσωπούν είτε ως γόνοι είτε ως προιόντα του κομματικού σωλήνα, είναι μόνο δαπάνη δυνάμεως με τον νου ακίνητο και την καρδιά ασφαλισμένη.