Θανάσης Κ.
- Μια κρίση που, πρώτον, μπορεί να προκαλέσει την αφορμή – μετά την εκτόνωσή της – για «διαπραγμάτευση» Τουρκίας-Ελλάδας με στόχο τον διαμοιρασμό των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων (και των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης της Ελληνικής ΑΟΖ), που χρόνια τώρα εποφθαλμιά η Τουρκία.
- Μια κρίση που, δεύτερον, θα μπορούσε να «συνδυαστεί» με την προεκλογική περίοδο στην Ελλάδα και να αλλάξει τα εκλογικά δεδομένα.
Τα τελευταία 24ωρα όλα αυτά ήλθαν ξανά στην επικαιρότητα.
Με σενάρια να κυκλοφορούν, ότι μπορούμε να δούμε έκτακτη σύνοδο συμβουλίου αρχηγών, όχι απλώς για «ενημέρωση», αλλά και για λήψη «εκτάκτων μέτρων». Όπως αναβολή εκλογών και δημιουργία κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» κλπ.
Όλα αυτά θα διευκόλυναν μόνο το ΣΥΡΙΖΑ, καθώς σε συνθήκες εθνικής κρίσης και επικείμενου «θερμού επεισοδίου», θα αμβλυνόταν η οξύτατη αντί-ΣΥΡΙΖΑ διάθεση του εκλογικού σώματος. Και θα ανέβαιναν κάπως τα ποσοστά του (με παράλληλη συρρίκνωση των μικρότερων κομμάτων).
Αυτά τα σενάρια δεν είναι καθόλου πιθανά! Παρουσιάζουν και συνταγματικές δυσκολίες. Αλλά κυρίως είναι πια πολύ παρακινδυνευμένα.
Είναι παρακινδυνευμένα, μεταξύ άλλων γιατί δημιουργούν την αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «έστησε θερμό επεισόδιο» για να αναβάλει τις εκλογές που χάνει πανηγυρικά! Κι έτσι αντί να κερδίσει πόντους στο εκλογικό σώμα, κινδυνεύει να χάσει ακόμα περισσότερους, λόγω «ανευθυνότητας» και «πρωτοφανούς τυχοδιωκτισμού».
Σημασία δεν έχει αν αληθεύουν οι εκάστοτε «θεωρίες συνομωσίας». Σημασία έχει ότι το ευρύ κοινό τις πιστεύει συνήθως, κι αυτή τη φορά θα βλάψουν το κόμμα του Τσίπρα.
Άρα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να τις αποφύγει – όχι να σπεύσει να τις «εκμεταλλευτεί».
Υπάρχουν όμως, τρία κρίσιμα ορόσημα:
- Πρώτον, η επόμενη Κυριακή, όταν θα γίνουν οι κρίσιμες επαναληπτικές εκλογές στο δήμο Κωνσταντινούπολης, όπου ο Ερντογάν είχε χάσει! Κι επειδή η ήττα του στην Πόλη είχε τεράστια συμβολική και ουσιαστική βαρύτητα, ακύρωσε το αποτέλεσμα και πέτυχε επανάληψη της ψηφοφορίας. Το αποτέλεσμα της επόμενης Κυριακής, μπορεί να είναι κρίσιμο για ολόκληρη την Τουρκία.
--Αν κερδίσει παίρνει κάποιες «ανάσες», ώστε να ασχοληθεί με την οικονομία του που βουλιάζει. Στροφή της οικονομικής του πολιτικής για να αποφύγει τη χρεοκοπία είναι δύσκολο να κάνει, αν έχει ήδη χάσει οριστικά την Κωνσταντινούπολη.
--Αν χάσει ξανά, τότε αυτό μπορεί να είναι η – απροσδόκητη – «αρχή του τέλους» για το καθεστώς του. Αφού έχει ήδη χάσει και τα περισσότερα μεγάλα αστικά κέντρα.
Σε κάθε περίπτωση η Τουρκία θα βυθιστεί σε παρατεταμένη εσωστρέφεια, εν όψει και οξύτατης οικονομικής κρίσης.
- Δεύτερον, την παραπάνω Κυριακή, 30 Ιουνίου, λήγει και το τελεσίγραφο των ΗΠΑ να ακυρώσει η Τουρκία των παραλαβή των ρωσικών πυραύλων S-400!
Αυτό θα κλονίσει συνολικά τη γεωπολιτική θέση της Τουρκίας. Θα πρόκειται για αληθινή «υπαρξιακή» κρίση.
Την Τουρκία οι ΗΠΑ δεν θέλουν να τη χάσουν από μέλος του ΝΑΤΟ! Όμως δεν πρόκειται και να συνεχίσουν να δέχονται τον Ερντογάν, να κάνει όλο και πιο θεαματικά «ανοίγματα» προς Ρωσία και Ιράν.
Ούτε και η ίδια η Τουρκία αντέχει αυτή την αβεβαιότητα. Ένα κομμάτι της θέλει να παραμείνει στέρεα ΝΑΤΟϊκό, ένα άλλο θέλει να απομακρυνθεί από τη Δύση. Και μια τέτοια σύγκρουση μέσα στην Τουρκία θα την αποσταθεροποιήσει χωρίς προηγούμενο! Μπορεί να προκαλέσει ακόμα και εμφύλιο.
* Τέλος τρίτη κρίσιμη ημερομηνία είναι η 7η Ιουλίου όταν γίνονται στην Ελλάδα οι πιο κρίσιμες εκλογές της τελευταίας τεσσαρακονταετίας!
Γιατί θα τιμωρηθεί σκληρά το κόμμα που έκανε μείζονες εθνικές παραχωρήσεις στο Μακεδονικό, με τη στήριξη των ξένων. Και θα σηματοδοτηθεί, το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, όπου ανεξαρτήτως του ποιος κυβερνούσε, στη χώρα ηγεμόνευαν οι αριστερές ιδεοληψίες! Τώρα όλα αυτά συνετρίβησαν μετά από μια τετραετή διακυβέρνηση από την «Πρώτη Φορά Αριστερά»!
Καθεμία, λοιπόν, από τις τρεις επόμενες Κυριακές, θα συμβούν πράγματα στην περιοχή μας που θα επηρεάσουν τις εξελίξεις καθοριστικά πολύ πέρα από μας.
Εμείς να θυμόμαστε στο μεταξύ τα εξής πέντε πράγματα:
- Πρώτον, η Ενωμένη Ευρώπη δεν μπορεί να κάνει τίποτε το ουσιαστικό. Καλά κάνουμε και ζητάμε κυρώσεις κατά της Τουρκίας (κυρίως η Κύπρος ζητάει), αλλά το «πάγωμα της ενταξιακής διαδικασίας» για την Άγκυρα, έχει ήδη επισυμβεί. Απλώς θα επισημοποιηθεί. Ήδη το προεξοφλούν οι πάντες και κανενός το αυτί δεν ιδρώνει.
- Δεύτερον, το ΝΑΤΟ ως «συμμαχία» επίσης μην περιμένετε να κάνει πολλά πράγματα. Από τη φύση του δεν μπορεί παρά να… «εύχεται να ξεπεραστεί η κρίση»!
Φυσικά είναι πολύ σημαντικό για μας, η Ελλάδα να είναι στέρεα μέσα και στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, ενώ η Τουρκία μένει απ’ έξω από την ΕΕ και προκαλεί σοβαρά προβλήματα στο ΝΑΤΟ.
Το υπογραμμίζω γιατί κάποιοι ηλίθιοι ήθελαν, μέχρι πριν λίγα χρόνια να βγαίναμε και από την Ευρώπη (ρισκάροντας το grexit) αλλά ταυτόχρονα να βγαίναμε ΚΑΙ από το ΝΑΤΟ (είναι ακόμα… «διακηρυγμένη θέση» του ΣΥΡΙΖΑ…)
Από μόνη της η ένταξη της Ελλάδας δεν μας λύνει κανένα πρόβλημα. Το να φεύγαμε θα ήταν ολέθριο, αλλά το ότι παραμένουμε δεν είναι σωτήριο.
- Τρίτον, οι ΗΠΑ μπορούν να αντιδράσουν – πέρα από το τι θα κάνει το ΝΑΤΟ- με τρόπο πρωτοφανή. Μην το αποκλείεται καθόλου.
Γιατί η σημερινή πολιτική Τραμπ, δίνει προτεραιότητα σε ισχυρές διμερείς ή πολυμερείς σχέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και άλλες «φιλικές χώρες».
Ο τετραπλός άξονας Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ-Αίγυπτος μπορεί να ανέβει στις προτεραιότητες της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, σε σχέση με μια «πλαδαρή» Ενωμένη Ευρώπη και μια επίσης «πλαδαρή» συμμαχία των ΗΠΑ με την Ευρώπη, όπου οι σύμμαχοι δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, όπως έχουν κατηγορήσει τους Ευρωπαίους όλοι οι προηγούμενοι Αμερικανοί Πρόεδροι (αλλά μόνον ο Τραμπ τους το έθεσε ρητά και τους το είπε κατάμουτρα).
Δεν χρειάζεται λοιπόν η Ουάσιγκτον ούτε να «εγκαταλείψει» τους Ευρωπαίους, ούτε να τσακώνεται μαζί τους, ούτε να «παρακαλά» την Τουρκία.
Απλά μπορεί στηρίξει στην περιοχή μας ένα τετραμερή άξονα που θα παρακάμπτει την Τουρκία. Και θα περιφρουρεί τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Δύσης, με όσους είναι «πρόθυμοι» να συμμετάσχουν.
- Έτσι, ο αγώνας κατά του ισλαμικού φονταμενταλισμού παίρνει άλλες διαστάσεις, αφού θα συμμετέχουν ευθέως η Αίγυπτος με το κοσμικό καθεστώς Σίσι (ο οποίος θα ελέγξει οσονούπω και τη Λιβύη) και το Ισραήλ.
- Ταυτόχρονα, το Κουρδικό παίρνει άλλες διαστάσεις, ως «μοχλός πίεσης» της «ανεξέλεγκτης» Τουρκίας, αλλά και «εξισορρόπησης» της Ρωσικής διείσδυσης στην Συρία.
- Θυμίζω ότι το Ισραήλ μετά από 52 χρόνια κατοχής προσάρτησε πριν λίγες βδομάδες τα κατεχόμενα υψώματα του Γκολάν, χωρίς σχεδόν κανείς να αντιδράσει.
- Θυμίζω ακόμα ότι επισήμως το Αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών μιλάει πια για αλλαγές του χάρτη στη Μέση Ανατολή κι επίσης κανείς δεν αντιδρά. Μοιάζει σαν όλοι να το περιμένουν.
- Ακόμα, η Ρωσία μοιάζει περισσότερο σαν να θέλει η ίδια να διασώσει τρία πράγματα: Τον έλεγχό της στην Ανατολική Ουκρανία, την επιρροή της στη Συρία και τις σχέσεις της με τον Ιράν. Δεν την ενδιαφέρει ιδιαίτερα η Τουρκία ούτε να εμποδίσει την επάνοδο των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή.
- Αλλά και η ενίσχυση της θέσης των Ευρωπαίων στους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου – με αποκλεισμό ή σαφή περιορισμό των φιλοδοξιών της Τουρκίας – είναι κάτι που ενδιαφέρει και τους Αμερικανούς (θέλουν απεξάρτηση της Ευρώπης από το «μονοπώλιο» του Ρωσικού Αερίου), αλλά ενδιαφέρει και τους Ευρωπαίους (θέλουν επιτέλους να αποκτήσουν «ενεργειακά ασφάλεια», να μην είναι μόνιμα στο έλεος ξένων προμηθευτών). Εδώ ο τετραπλός άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου καλύπτει τους πάντες!
- Επίσης, πολλοί Ευρωπαίοι εταίροι είναι πιθανό να «προτιμήσουν» κι αυτοί μια ισχυρή διμερή αμυντική σχέση με τις ΗΠΑ παρά τη… «γραφειοκρατική φλυαρία» του ΝΑΤΟ. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που έχουν το φόβο της Ρωσίας δίπλα τους.
Έτσι οι Αμερικανοί δεν χρειάζεται να διώξουν την Τουρκία από το ΝΑΤΟ, αρκεί να την παρακάμψουν.
Όπως δεν χρειάζεται να διαλύσουν το ΝΑΤΟ, αρκεί να το παρακάμψουν κι αυτό (αφού η ίδια η Τουρκία το διαλύει και οι υπόλοιποι βορειο-ευρωπαίοι εταίροι δεν το στηρίζουν σοβαρά).
Αν όλα αυτά αρχίζουν να ξετυλίγονται και χώρες όπως η Ιταλία θα δείξουν σίγουρα μεγάλο ενδιαφέρον.
Και όσοι Ευρωπαίοι δεν θέλουν να σαρωθούν από μελλοντικά κύματα λαθρομεταναστών, θα έχουν κάπου να «ακουμπήσουν» και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Οι «ενδιαφερόμενοι για μια τέτοια πολιτική «προβολής ισχύος» της Δύσης συνολικά στη Μέση Ανατολή (και όχι μόνο) είναι πολλοί περισσότεροι απ’ όσο φανταζόμαστε - και για πολύ περισσότερους λόγους.
Ο τετραπλός άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ, μπορεί να είναι το «πρόπλασμα».
Και η κρίση με την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο, η «αφορμή».
Βλέπετε αυτό που «ψήνεται», καιρό τώρα, στην περιοχή μας (ανεξαρτήτως της σύμπτωσης με τις εκλογές στην Ελλάδα), έχει διαστάσεις και «προεκτάσεις» που μας ξεπερνούν κατά πολύ, όπως ξεπερνούν κατά πολύ και τα ελληνοτουρκικά.
Για πρώτη φορά, μπορούμε να δημιουργήσουμε ευνοϊκές συμμαχίες για τα εθνικά μας συμφέροντα!
(Πράγμα που προϋποθέτει βέβαια, ότι δεν είμαστε εθνομηδενιστές!)
Κι αυτό μπορεί να συμβεί σήμερα, γιατί κάποιοι έθεσαν τις βάσεις για τον τετραπλό άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου, επί κυβέρνησης Σαμαρά.
- Όταν ένα μέρος του ελληνικού διπλωματικού κατεστημένου, δεν ήθελε πολλά-πολλά με το Ισραήλ.
- Όταν ένα άλλο μέρος του ελληνικού και ατλαντικού κατεστημένου τότε (επί Ομπάμα) δεν ήθελε πολλά-πολλά ούτε με τον Αίγυπτο του στρατηγού Σίσι (ο οποίος είχε μόλις ανατρέψει τον ακραίο ισλαμιστή Μόσι).
- Όταν ένα άλλο μέρος του ελληνικού κατεστημένου δεν πίστευε καν στην ΑΟΖ και θεωρούσαν τα αποθέματα υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου ως … «ιστορίες για αγρίους»!
- Όταν ένα άλλο μέρος τους Ελληνικού και ευρωπαϊκού κατεστημένου πίστευαν ότι το φυσικό αέριο «δεν έχει καμία αξία πια», γιατί στο μέλλον θα κινηθούμε «υποχρεωτικά» προς τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ), λόγω «κλιματικής αλλαγής» (αυτά που λέει και ο… «φωστήρ» Βαρουφάκης σήμερα).
Ευτυχώς κάποιοι τότε εδώ είδαν πέρα απ’ όλα αυτά κι άρχισαν να στήνουν τον τετραπλό άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου.
Που σήμερα γίνεται ιδιαίτερα επίκαιρος για πολλούς και σημαντικός για ακόμα περισσότερους.
ΥΓ.1 όπως βλέπετε, η ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ δεν έχει καμία άμεση σχέση με όλες αυτές τις μείζονες εξελίξεις. Αυτά τρέχουν κι αυτά κρίνονται στην περιοχή μας. Όχι αν τα Σκόπια θα έμπαιναν ή όχι στο ΝΑΤΟ.
Κάναμε μια μείζονα εθνική υποχώρηση, χωρίς καμιά σημασία για τις μείζονες γεωπολιτικές εξελίξεις.
ΥΓ.2 όπως βλέπετε, οι χώρες που θα παίξουν ρόλο διεθνώς, που θα εγγυηθούν την ασφάλεια και την ανάπτυξη της μείζονος περιοχής μας, θα είναι οι χώρες με ισχυρή αναφορά στο εθνικό τους συμφέρον, στις εθνικές τους προτεραιότητες και στην «προβολή ισχύος» - σε συνδυασμό με τα ευρύτερα γεωπολιτικά συμφέροντα της Δύσης.
Οι εθνομηδενιστές δεν έχουν χώρο, δεν έχουν ρόλο και είναι αναπόφευκτο να περιθωριοποιηθούν.
Μαζί τους θα περιθωριοποιηθούν και οι χώρες που δεν θα καταφέρουν να τους παραμερίσουν εντελώς.