Ακούω συζητήσεις περί «εξωτερικής πολιτικής» και εθνικών θεμάτων και με πιάνει θλίψη (προς ναυτία, ακριβέστερα...). Είναι αληθινό κατάντημα, μια χώρα σαν την Ελλάδα, να αντιμετωπίζει τέτοιες απειλές και να συζητάει τέτοιες αηδίες.
Θανάσης Κ.
* Λέει για παράδειγμα ο υπουργός Άμυνας (και πρώην Α/ΓΕΕΘΑ):
Αν χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε τους Τούρκους, η Ελλάδα θα είναι μόνη της!
Τι κάνει, δηλαδή; Σπέρνει την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία!
Αντί να στείλει μήνυμα αποφασιστικότητας, που θα λειτουργούσε αποτρεπτικά στην «απέναντι πλευρά» - κι έτσι θα διασφάλιζε την Ειρήνη - στέλνει αντίθετα μήνυμα ηττοπάθειας στους ίδιους τους Έλληνες! Κι αυτό λειτουργεί πια ενθαρρυντικά για την επιθετικότητα της Τουρκίας!
Είναι σαν να λέει στους Τούρκους: οι Έλληνες έχουν τρομοκρατηθεί, είναι έτοιμοι να πετάξουν «άσπρη πετσέτα», φοβερίστε τους λίγο ακόμα και θα υποχωρήσουν χωρίς να πέσει τουφεκιά.
Γιατί αυτό ακριβώς θέλουν οι Τούρκοι: to win by fright not by fight.
Δηλαδή να κερδίσουν τους Έλληνες, χωρίς να διακινδυνεύσουν σύγκρουση μαζί τους! Να τους εξαναγκάσουν να υποχωρήσουν χωρίς να πολεμήσουν.
Θα μου πείτε, εντάξει, σπέρνει την ηττοπάθεια, αλλά ταυτόχρονα λέει την «αλήθεια» - έτσι δεν είναι;
Απάντηση: Το ξέραμε ότι θα είμαστε μόνοι μας, αν χρειαστεί να «αντιμετωπίσουμε» την Τουρκία!
Εμείς δεν είχαμε καμιά ψευδαίσθηση σχετικώς. Εκτός κι αν είχε ο ίδιος.
Δεν το λέει για να μας αποκαλύψει κάτι που, τάχα, «δεν ξέραμε».
(Είναι σαν να αναλαμβάνει ένας γιατρός ένα βαριά άρρωστο και το πρώτο πράγμα που του λέει, είναι: τι τα θες, όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα!
«Αλήθεια» είναι κι αυτό! Αλλά δεν λέγεται και δεν είναι αυτό το πρόβλημα εκείνη τη στιγμή…)
Τι μας λέει ο υπουργός, μ’ άλλα λόγια: καθίστε στ’ αυγά σας, δεν σας παίρνει!
Δηλαδή είναι σαν να «προετοιμάζει» υποχώρηση.
Αλλά η δουλειά του ΔΕΝ είναι αυτή!
Η δουλειά του είναι να στείλει μήνυμα αποτροπής απέναντι, στον αντίπαλο.
Και να ετοιμάσει τον ελληνικό λαό, ώστε η «αποτροπή» αυτή να είναι αξιόπιστη.
Γιατί αν δεν είναι αξιόπιστη, τότε είναι πρόσκληση στον αντίπαλο να κάνει και το επόμενο βήμα.
Δουλειά του επίσης, είναι να φροντίσει ώστε οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας – κυρίως αυτές που θα μπορούσαν να εμπλακούν σε επεισόδιο ολίγων ωρών, γιατί περί αυτού μιλάμε – να είναι έτοιμες να κάνουν το καθήκον τους, δηλαδή αυτό για το οποίο τις πληρώνουμε.
Κι αυτό σημαίνει ότι έχουν επιχειρησιακή ετοιμότητα και φρόνημα.
Αυτό είναι η δουλειά του! Το κάνει;
Το δεύτερο, τουλάχιστον – το φρόνημα – ΔΕΝ το κάνει.
Δεν λέει και όλη την αλήθεια.
Γιατί όταν συζητάμε μήπως γίνει κάτι, μήπως χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε κάποια στιγμή τους Τούρκους, ΔΕΝ μιλάμε για πλήρη πολεμική σύγκρουση.
Αυτή, για διαφορετικούς λόγους, δεν θα την αντέχαμε ούτε εμείς, αλλά ούτε και η Τουρκία.
Μιλάμε για ένα ή μερικά «θερμά επεισόδια» συνολικής διάρκεια ολίγων ωρών…
Γι’ αυτό μιλάμε. Να εξηγούμαστε…
Κάθε περαιτέρω «κλιμάκωση», υπάρχουν πολύ ισχυρές δυνάμεις με πολύ ισχυρά συμφέροντα να την αποτρέψουν! Και να τη σταματήσουν…
Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες - τεχνικού, οικονομικού και διπλωματικού χαρακτήρα – αλλά πλήρης πολεμική εμπλοκή Ελλάδας-Τουρκίας δεν πρόκειται να γίνει! (Και αν γινόταν, θα παρέσυρε σε εμπλοκή και άλλων «ενδιαφερομένων» – κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που θα σπεύσουν να τη σταματήσουν!).
Πράγμα που σημαίνει, ότι αυτό που μας είπε ο κ. υπουργός είναι ταυτολογία:
Σε ένα περιορισμένο «θερμό επεισόδιο» έτσι κι αλλιώς θα είμαστε «μόνοι μας»!
Θα είναι «στιγμιαίο» - ή περίπου - και θα «εμπλακούν» μόνοι όσοι συμβαίνει να βρίσκονται στο πεδίο.
Δεν μας είπε κάτι καινούργιο.
Σε τέτοια «σενάρια» δεν κερδίζουν όσοι έχουν συνολική υπεροπλία παντού!
Κερδίζουν όσοι έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων εκείνη τη στιγμή επί του συγκεκριμένου πεδίου.
Και «κέρδος» είναι, όταν λήξει το επεισόδιο, να έχεις εσύ «το πάνω χέρι», ή τουλάχιστον να μην αφήσεις να το έχει ο άλλος.
- Αν σου καταλάβουν μια νησίδα, να τους έχεις εξουδετερώσει.
- Αν σου ρίξουν δύο αεροσκάφη, να έχεις κι εσύ ρίξει δύο (ή τρία) δικά τους.
- Αν σου έχουν βουλιάξει ένα πλοίο να τους έχεις κι εσύ βουλιάξει ένα πλοίο.
Γι’ αυτόν που υφίσταται την πρόκληση, «κέρδος» είναι να έχει επιβάλει τουλάχιστον τις ίδιες απώλειες σε αυτόν που αποτολμά την πρόκληση.
Ώστε όταν μεσολαβήσουν «τρίτοι» για να σταματήσει η κλιμάκωση και πάμε μετά σε «διαπραγματεύσεις», να διατηρηθεί σε χοντρικές γραμμές το τωρινό «στατους κβο». Κι έτσι να αποκρουστεί το «αναθεωρητικό σχέδιο» της άλλης πλευράς (που είναι «αναθεωρητική» ακριβώς γιατί θέλει να αλλάξει υπέρ της το «στατους κβο»).
Θα μπορούσαμε να την πάμε πιο πέρα τη συζήτηση.
Να μιλήσουμε για «ισοδύναμα τετελεσμένα» κλπ.
Αλλά αυτά σημαίνουν ότι υπάρχουν κι άλλα βήματα κλιμάκωσης (πριν φτάσει- και χωρίς να φτάσει τελικά –σε πλήρη πολεμική σύγκρουση).
Στην πραγματικότητα όλη η «τέχνη» (και η «επιστήμη») της Αποτροπής, προϋποθέτει πολλές ενδιάμεσες βαθμίδες κλιμάκωσης πριν την πλήρη εμπλοκή.
Αλλά εδώ δεν μιλάμε καν γι’ αυτό. (Ούτε μπορούμε τέτοια πράγματα να τα συζητάμε δημόσια, ιδιαίτερα τέτοιες στιγμές…)
Εδώ μιλάμε για το σχετικά απλό πρώτο - και μοναδικό- «βήμα»: Ένα θερμό επεισόδιο που τελειώνει σε λίγες ώρες.
Και το αντικείμενο της συζήτησης είναι, αν μπορούμε να κερδίσουμε – μετά από αλλεπάλληλες προκλήσεις – ένα θερμό επεισόδιο.
Ε λοιπόν, μπορούμε! Τουλάχιστον αυτό.
Διατηρούμε, υποτίθεται, πλήρεις ένοπλες δυνάμεις, διατηρούμε στρατό μεγαλύτερο αναλογικά σε σύγκριση με τους περισσότερους συμμάχους μας, ακριβώς για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς, τουλάχιστον ένα «θερμό επεισόδιο».
(Στην πραγματικότητα, για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κι άλλες βαθμίδες κλιμάκωσης – αλλά ας μείνουμε στο «θερμό επεισόδιο» αυτή τη στιγμή).
Δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεται κανείς, αλλά αν οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν ούτε κι ένα θερμό επεισόδιο, τότε το συμπέρασμα είναι να τις… διαλύσουμε!
Γιατί ακριβώς τις πληρώνουμε; Ε; Αυτό θέλουν να μας πουν;
Γιατί δε το λένε ευθέως;
Ύστερα μερικοί θέτουν το δίλημμα: Μα να κάνουμε Πόλεμο;
Αυτό είναι πάντα το λάθος δίλημμα! Τον Πόλεμο κανείς στα συγκαλά του δεν τον θέλει!
Το ερώτημα, όμως, είναι άλλο:
Τι είμαστε διατεθειμένοι να «θυσιάσουμε» για να αποφύγουμε τον πόλεμο;
- Θα παραιτηθούμε από τα δικαιώματα επί της ΑΟΖ, για παράδειγμα;
- Θα παραιτηθούμε από τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο;
- Θα δεχθούμε ότι τα νησιά μας στο Ανατολικό Αιγαίο θα βρίσκονται μέσα στον κυριαρχικό χώρο (θαλάσσιο και εναέριο) της… Τουρκίας;
- Θα δεχόμασταν ποτέ να τεθεί και θέμα «αυτονομίας» της Δυτικής Θράκης (με παράλληλη πλήρη ανατροπή της Συνθήκης της Λωζάνης);
Αυτά δεν είναι «θεωρητικά»;
Τα ζητήματα αυτά τα θέτει ήδη – και επισήμως - η Τουρκία!
Τι απ’ αυτά είμαστε διατεθειμένοι να δεχθούμε;
Όπως πάνε να μας «πείσουν» κάποιοι… όλα!
Γιατί, αν κάτι απ’ αυτά δεν το δεχόμαστε, τότε θα πρέπει να βάλουμε και κάπου ένα «όριο».
Οπότε θα μας ξαναθέσουν το κρίσιμο ερώτημα:
Μα θα κάνετε Πόλεμο; Κι αν είναι να βάλουμε κάπου το «όριο», γιατί δεν το βάζουμε εξ αρχής;
Τι σημαίνει «βάζω όριο» στον επεκτατισμό ενός προκλητικού γείτονα;
Του δίνω να καταλάβει, ότι, αν επιμένει – και πολύ περισσότερο αν κλιμακώνει – θα έχει ο ίδιος και κόστος και ρίσκο!
Κόστος και ρίσκο, που πιθανότατα δεν μπορεί να το «αντέξει»!
- Αν η Τουρκία κλιμακώνοντας προκαλέσει ένα «επεισόδιο» και δεν το κερδίσει κατά κράτος, τότε θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση - και εσωτερικά.
Κι αυτό – ιδιαίτερα το τελευταίο – μπορεί να τη «συνετίσει», ώστε να μην το τολμήσει. Κι ίσως είναι το μόνο που μπορεί να τη συνετίσει...
- Αν αντίθετα, η Τουρκία κερδίσει σε βάρος μας φοβερίζοντάς μας, τότε το καθεστώς Ερντογάν θα κερδίσει πολλαπλά – και εσωτερικά!
Κι όσο δείχνουμε εμείς ότι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε πίσω (για να αποφύγουμε τον… Πόλεμο, δηλαδή το «θερμό επεισόδιο»), τόσο αποθρασύνεται ο Ερντογάν! Ο οποίος έχει τώρα μεγάλη ανάγκη μιαν εξωτερική «επιτυχία» την ώρα που κορυφώνεται πια, η εσωτερική του «αμφισβήτηση».
Μ’ άλλα λόγια, με αυτά που συζητούνται σήμερα μέσα στην Ελλάδα στέλνουμε μηνύματα που μόνον αποθρασύνουν τον Ερντογάν!
Και σε αυτό συμμετέχουν δυστυχώς, πέρα από τους γνωστούς επαγγελματίες «εθνομηδενιστές», πέρα από τα «μέτωπα λογικής» και το… κακό συναπάντημα, ακόμα και άνθρωποι που σταδιοδρόμησαν, υποτίθεται, να «φυλάσσουν Θερμοπύλες»!
Και τώρα στα γεράματα μετατράπηκαν σε «κύμβαλα αλαλάζοντα» του Κατευνασμού, που ενθαρρύνει ΠΑΝΤΑ την επιθετικότητα του γείτονα.
(Εύχομαι να κάνω λάθος για τις προθέσεις του ανθρώπου. Αλλά για το πώς εκλαμβάνονται οι δηλώσεις του, ΔΕΝ κάνω λάθος…)
ΥΓ.1 Όσοι από σας παραμένετε παγιδευμένοι στο βλακώδες δίλημμα: «Ειρήνη η Πόλεμος», να θυμάστε ότι το Σεπτέμβριο του 1938, ο βρετανός Πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλαιν πήγε στο Μόναχο για να «διασφαλίσει την Ειρήνη». Μετά την Συμφωνία του Μονάχου που υπογράφηκε τότε, (και διαμέλισε την Τσεχοσλοβακία) ο Τσάμπερλαιν γύρισε πανηγυρίζοντας ότι «εξασφάλισε την Ειρήνη για μια γενιά»!
Μαζί του πανηγύριζε τότε και όλο το πολιτικό-διπλωματικό κατεστημένο της Δύσης, για τη «μεγάλη νίκη της Ειρήνης και την οριστική απομάκρυνση ενός νέου Πολέμου από την Ευρώπη»
Έντεκα μήνες αργότερα ξέσπαγε ο πιο καταστρεπτικός Πόλεμος που έχει υπάρξει στην ανθρώπινη Ιστορία!
Και η διαβόητη «Συμφωνία του Μονάχου», που υποτίθεται θα τον απέτρεπε, πέρασε στην Ιστορία ως μια επαίσχυντη συνθήκη «Κατευνασμού», που αντί να αποτρέψει ενεθάρρυνε ένα επιθετικό εχθρό. Κι επέσπευσε τον Πόλεμο από χειρότερες θέσεις για τα θύματά του.
Από τότε θεωρείται πως το δίλημμα «Ειρήνη ή Πόλεμο», τελικά φέρνει τον Πόλεμο στο… όνομα της Ειρήνης!
ΥΓ.2 Τότε, ο μόνος που αντιτάχθηκε στη Συνθήκη του Μονάχου, ήταν ένας παλαίμαχος βρετανός πολιτικός, ονόματι Ουίνστων Τσόρτσιλ. Τον κατηγόρησαν όλοι ως «παλαιομοδίτη», «ξεπερασμένο», «πολεμοκάπηλο», «ανίκανο να καταλάβει τα μηνύματα των καιρών» κλπ. κλπ.
Ενάμιση χρόνο αργότερα του ανέθεταν την ηγεσία, για να διαχειριστεί μια… πανωλεθρία! Και αποδείχθηκε ο «πατέρας της Νίκης» κατά του Άξονα.
ΥΓ.3 Οι αρχαίοι Ρωμαίοι είχαν το αξεπέραστο δόγμα:
Μ’ άλλα λόγια, με αυτά που συζητούνται σήμερα μέσα στην Ελλάδα στέλνουμε μηνύματα που μόνον αποθρασύνουν τον Ερντογάν!
Και σε αυτό συμμετέχουν δυστυχώς, πέρα από τους γνωστούς επαγγελματίες «εθνομηδενιστές», πέρα από τα «μέτωπα λογικής» και το… κακό συναπάντημα, ακόμα και άνθρωποι που σταδιοδρόμησαν, υποτίθεται, να «φυλάσσουν Θερμοπύλες»!
Και τώρα στα γεράματα μετατράπηκαν σε «κύμβαλα αλαλάζοντα» του Κατευνασμού, που ενθαρρύνει ΠΑΝΤΑ την επιθετικότητα του γείτονα.
(Εύχομαι να κάνω λάθος για τις προθέσεις του ανθρώπου. Αλλά για το πώς εκλαμβάνονται οι δηλώσεις του, ΔΕΝ κάνω λάθος…)
ΥΓ.1 Όσοι από σας παραμένετε παγιδευμένοι στο βλακώδες δίλημμα: «Ειρήνη η Πόλεμος», να θυμάστε ότι το Σεπτέμβριο του 1938, ο βρετανός Πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλαιν πήγε στο Μόναχο για να «διασφαλίσει την Ειρήνη». Μετά την Συμφωνία του Μονάχου που υπογράφηκε τότε, (και διαμέλισε την Τσεχοσλοβακία) ο Τσάμπερλαιν γύρισε πανηγυρίζοντας ότι «εξασφάλισε την Ειρήνη για μια γενιά»!
Μαζί του πανηγύριζε τότε και όλο το πολιτικό-διπλωματικό κατεστημένο της Δύσης, για τη «μεγάλη νίκη της Ειρήνης και την οριστική απομάκρυνση ενός νέου Πολέμου από την Ευρώπη»
Έντεκα μήνες αργότερα ξέσπαγε ο πιο καταστρεπτικός Πόλεμος που έχει υπάρξει στην ανθρώπινη Ιστορία!
Και η διαβόητη «Συμφωνία του Μονάχου», που υποτίθεται θα τον απέτρεπε, πέρασε στην Ιστορία ως μια επαίσχυντη συνθήκη «Κατευνασμού», που αντί να αποτρέψει ενεθάρρυνε ένα επιθετικό εχθρό. Κι επέσπευσε τον Πόλεμο από χειρότερες θέσεις για τα θύματά του.
Από τότε θεωρείται πως το δίλημμα «Ειρήνη ή Πόλεμο», τελικά φέρνει τον Πόλεμο στο… όνομα της Ειρήνης!
ΥΓ.2 Τότε, ο μόνος που αντιτάχθηκε στη Συνθήκη του Μονάχου, ήταν ένας παλαίμαχος βρετανός πολιτικός, ονόματι Ουίνστων Τσόρτσιλ. Τον κατηγόρησαν όλοι ως «παλαιομοδίτη», «ξεπερασμένο», «πολεμοκάπηλο», «ανίκανο να καταλάβει τα μηνύματα των καιρών» κλπ. κλπ.
Ενάμιση χρόνο αργότερα του ανέθεταν την ηγεσία, για να διαχειριστεί μια… πανωλεθρία! Και αποδείχθηκε ο «πατέρας της Νίκης» κατά του Άξονα.
ΥΓ.3 Οι αρχαίοι Ρωμαίοι είχαν το αξεπέραστο δόγμα:
Ci vis Pacem, para Bellum.
Δηλαδή: Αν επιθυμείς την Ειρήνη, ετοιμάσου για Πόλεμο.
Ή έστω δείξε ετοιμότητα ότι μπορείς να σταματήσεις επεκτατικό γείτονα ακόμα και με χρήση βίας. Έστω και με «θερμό επεισόδιο».
Μόνο έτσι θα υπηρετήσεις και θα σώσεις την περιπόθητη Ειρήνη!
ΥΓ.4 Με τους πιο σύγχρονους όρους το πραγματικό δίλημμα δεν είναι «Ειρήνη ή Πόλεμος».
Είναι: Κατευνασμός ή Αποτροπή!
Όπου ο Κατευνασμός οδηγεί πάντα σε Πόλεμο.
Με τους πιο αρχέγονους όρους, όταν αντιμετωπίζεις επιθετικό γείτονα το πρόβλημα επίσης δεν είναι «Ειρήνη ή Πόλεμος».
Είναι: Αντίσταση ή Υποταγή!
Είτε με το πιο σύγχρονους όρους σκεφτόμαστε είτε με τους πιο αρχέγονους νιώθουμε, στο ίδιο πράγμα καταλήγουμε. Αρκεί να έχουμε φρόνημα Ελευθερίας!
Κι αυτό αρχίζει να λείπει επικίνδυνα.
ΥΓ.5 Για να μη λέμε πολλά: Όταν στέλνετε το μήνυμα ότι είμαστε «φοβισμένοι» κι έτοιμοι να υποχωρήσουμε, τότε φέρνετε πιο κοντά και τα θερμά επεισόδια και την τελική υποταγή της χώρας!
Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποιήσαμε γι’ αυτό…