 |
| ivanovgood / pixabay |
Και δεν αναφέρομαι στην "πραγματικότητα" που εκδιπλώνεται από τις αναρτήσεις εδώ στο facebook και στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα, όπου προβάλλεται μια εικόνα "ευημερίας" με φωτογραφίες από παραλίες και ταξίδια και γεύματα λουκούλειας γεύσης, με κοινότοπα μηνύματα παρότρυνσης των χρηστών για "αισοδοξία" και χαρά της ζωής ή με ατάκες και απόψεις δανεικών σκέψεων...
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ούτε αναφέρομαι στην "πραγματικότητα" εκείνης της μέριδας της κοινωνίας, των παντός τρόπου "βολεμένων" και με την όποια οικονομική επιφάνεια, που πληρώνουν εισιτήριο 1,500 ευρώ για να "απολαύσουν" στην Μύκονο συγκεκριμένο τραγουδιστή, του οποίου οι φωνητικές χορδές βρίσκονται σε ανελεή πόλεμο με τη στοιχειώδη τονικότητα και η σκηνική του παρουσία θυμίζει "βλαχομπαρόκ" και υπερβαίνει κάθε κανόνα στοιχειώδους αισθητικής.
Ούτε αναφέρομαι στους "αισιόδοξους", οι οποίοι εσχάτως, ανακάλυψαν την ηγετική φυσιογνωμία του Κυριάκου Μητσοτάκη και την προοπτική των μεταρρυθμίσεων περί "επιτελικού κράτους" και εξόδου της κοινωνίας από τη ληθαργική της κατάσταση. Και αίφνης κάθε ενέργεια, έστω λεκτική, της νεότευκτης κυβέρνησης, όπως γινόταν άλλωστε και με τους πρώτους μήνες της αλλοπρόσαλλης κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, περιβάλλει ως κατάνυξη του "απρόσιτου", του "ανέγκιχτου", ενός υπέρκοσμου μεταφυσικού οραματισμού...
Αναφέρομαι στην πραγματικότητα των πολλών τούτου του τόπου, που είναι ταυτισμένη με την αθλιότητα της αλήθειας μας. Και με βάση τα σχήματα των λειτουργικών διαδικασιών της κοινωνίας, η πραγματικότητα αυτή δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Γιατί μέσα στο άλγος αυτής της πραγματικότητας ζει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.
Είναι η πραγματικότητα μέσα στην οποία κινούνται και συνωθούνται ολόκληρες οροσειρές πολιτικών λέξεων χωρίς αντίκρυσμα. Όπου "στριμώχνεται" η κοινωνική αγωνία για την αντιμετώπιση της αδυσώπητης καθημερινότητας. Είναι η πραγματικότητα που καταγράφει την απωθητική λαγνεία άλογης ασέλγειας στο σώμα της κοινωνίας από τους πολιτικούς της ευκαιριακής λογικής και του κομματικού καιροσκοπισμού, των οποίων η κολασμένη συνείδηση επιμένει να ενοχοποιεί ακόμη και την ευπιστία των πολιτών.
Είναι η πραγματικότητα του θεάματος που "φιλοτεχνείται" από τους εκάστοτε επιβήτορες της εξουσίας, φυσικά με τη...δημοκρατική αποδοχή τους από το κοινωνικό σώμα. Ενός θεάματος που έχει εθιστεί αισθητικά ο πολίτης. Οι δε πολιτικές φωνές με τη διατεταγμένη αποστολή τους, έχοντας αποδείξει την απήχησή τους σωρεύοντας κοινωνική αφέλεια, επιβραβεύονται με υψηλόβαθμες κυβερνητικές θέσεις.
Έτσι βλέπουμε γελοίες πολιτικές φιγούρες σε υπουργικούς θώκους...
Έτσι, εξαιτίας της κώφωσης της κοινωνίας, οι φωνές που μπορούν να αποτελέσουν την εμπροσθοφυλακή των λύσεων για το κοινωνικό σύνολο, οδηγούνται στην αφυδάτωση. Η ίδια η κοινωνία, όλοι εμείς, κλωτσοπατάμε αυτές τις "φωνές" και τις σπρώχνουμε σ' ένα λάκκο ταφής, ιχνογραφώντας ταυτόχρονα οι ίδιοι μια γενική παρακμή, αναζητώντας ωστόσο το στήσιμο μιας "ακμής".
Αυτό είναι το παράδοξο. Πίσω απ' αυτόν τον κοινωνικό πρωτογονισμό με την αγοραία τραχύτητα ενίοτε, διαφαίνεται η κοινωνική ανάγκη για εξέρευση προοπτικής. Μόνο που αυτή η ανάγκη εκφράζεται με άχαρη ρώμη και αρκετό παραλογισμό σε συνδυασμό με το σύνδρομο της ανασφάλειας και του ραγιαδισμού, που δεν επιτρέπουν τελικά το λυτρωτικό γέλιο της κοινωνίας.
Έτσι διαμορφώθηκε η αθλιότητα της αλήθειας μας. Έτσι εγκλωβιστήκαμε στη λογική της πολιτικής αοριστίας, με τις διάφορες αναλογίες βλακείας και αυθαιρεσίας. Έτσι αντιμετωπίζουμε τις όποιες φωνές διαφορετικότητας ως γραφικότητα και "γκρίνια", ως πρόωρη αντίδραση, και εν προκειμένω για μια νέα κυβέρνηση, κάτι σαν πρόωρη εκσπερμάτιση!..