Μπορεί νικητές και ηττημένοι της πρόσφατης εκλογικής αναμέτρησης να "ψάχνονται" ακόμη, αν πράγματι ψάχνονται, για τα αίτια του εκλογικού αποτελέσματος, αλλά σίγουρα θα βρεθούν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης αν συνειδητοποιήσουν ότι δεν εξουσιάζονται οι νεκροί και οι αγέννητοι του έθνους...
Του Στέλιου Συρμόγλου
Τούτη η κοινωνία έζησε πολλά τα τελευταία χρόνια. Κυβερνήσεις να ακροβατούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με σωρεία εσφαλμένων χειρισμών, υποτελών αντιδράσεων, με συγκαλύψεις πολιτικών αμαρτιών παρελθόντων ετών, με στηριγμάτους την trash τηλεοπτική πολιτική θεματογραφία, την ελεγχόμενη από ανομολόγητα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Κυβερνήσεις απολιθωμένων επί της ουσίας κομμάτων, με στελέχη στις παρυφές της ανικανότητας και εγκλωβισμένα στην αγωνία της πολιτικής τους επιβίωσης. Κόμματα που φλερτάρουν με την "τύχη" και προσδοκούν στη συγκομιδη ψήφων διαμαρτυρίας των πολιτών κι έτσι εναλλάσσονται στην εξουσία.
Και ένας λαός στην απόγνωση να επιζητεί από εθισμό ή ανασφάλεια το κατφύγιο των πολιτικών ψεμάτων, με τις κοινωνικές ομάδες να συγκροτούν την κατηγορία των αείποτε μωρών του τόπου τούτου.
Για όλους αυτούς που πρόσφατα διεκδίκησαν την ψήφο μας, διαφεύγει η ασφαγίαστη αλήθεια: ότι αν ο λαός είναι το σύνολο αυτών που ζουν σε μια χώρα, τότε το έθνος είναι το σύνολο αυτών που έζησαν, που ζουν και που θα ζήσουν σ' αυτή τη χώρα!
Τούτο σημαίνει πως η εξουσία μπορεί με τον έναν ή άλλον τρόπο να κάνει ό,τι θέλει έναν λαό. Μπορεί να αλαζονεύεται. Μορεί να εξαπατά. Μπορεί να σωρεύει λάθη, συχνά οδυνηρά για το λαό. Δεν μπορεί όμως να κάνει ό,τι θέλει ένα έθνος. Διότι δεν εξουσιάζει ούτε τους νεκρούς του έθνους, ούτε τους αγέννητους.
Γι' αυτό το έθνος ως υπερεξουσιαστικός οργανισμός και ως ιστορικό μόρφωμα έχει τις δικές του "σταθερές", που δεν μπορεί να τις τροποποιήσει καμία πρόσκαιρη εξουσία.