Νοθεία στις απόψεις. Νοθεία στις λέξεις και στους όρους, που καταλήγει σε ασυνεννοησία μεταξύ μας. Νοθεία στην πολιτική έκφραση, που καταλήγει στην υπερρεαλιστική έμπνευση στα συνθήματα των κομμάτων. Νοθεία στην επίδραση του πνευματικού υποστρώματος σε γεγονότα, που εμφανίζονται να έχουν έκφραση ουσιαστικά πολιτική.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Νοθεία παντού κι όποιος αντέξει! Και φαίνεται πως έχουμε εθιστεί να την αντέχουμε...
Νοθεία και κοινωνική ζωή, νοθεία και πολιτική, είναι δύο μεγέθη όχι μόνο διαφορετικά, ασύμμετρα, αλλά και πέρα για πέρα ασύμπτωτα. Το ψευτοκοινωνικό ή ψευτοπνευματικό καταπιάνεται να δικαιολογήσει ή να ενισχύσει το πολιτικό, ως διδακτική ή προπαγανδιστική τέχνη, και το ψευτοπολιτικό αγωνίζεται να δώσει μια ευρύτητα στο ψευτοκοινωνικό και ψευτοπνευματικό.
Με όλες όμως αυτές τις διφορούμενες καταστάσεις, χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε, βρισκόμαστε στην επικράτεια της νοθείας.
Η πραγματική, η γνήσια πολιτική ή κοινωνική έγνοια ως παραγωγός δυναμισμού, μας είναι άγνωστη. Κι αυτό σημαίνει, απλούστατα, έλλειψη αφομοιωμένης παιδείας.
Σε τούτη την κοινωνία υπάρχει, εδραιωμένο πια ως καθεστώς, κάτι το αναυθεντικό, μια καπηλεία τόσο αφομοιωμένη που να μην γίνεται πια αισθητή. Η αλήθεια της κατάστασής μας δεν ξεπηδάει από μιαν εσωτερική ανάγκη. Ετσι, οι πολιτικοί σχεδιαστές έχουν όλη την άνεση να γίνονται παραγωγοί σπατάλης λέξεων και νοθείας των εννοιών τους.
Η κοινωνική κριτική ικανότητα, στο πλαίσιο ενός αισθήματος ανασφάλειας, με το άγχος του εφήμερου, τη φοβία για το τι θα γίνει παρακάτω, γίνεται τώρα νόμισμα σε κατάσταση πληθωρισμού, που χάνει την αξία του από τη μια στιγμή στην άλλη.
Ετσι, το κοινωνικό υπόστρωμα, αντί να αποτελεί ένα αντίβαρο στην πολιτική βακχεία, στην έξαψη του πολιτικού ψέματος, έρχεται να επιτείνει την νοθεία. Μια φρενίτιδα που δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο σε αδιέξοδα, ανεξαρτήτως της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία και των παχυλών λόγων που συνοδεύουν τούτη την εναλλαγή, κυρίως το πρώτο χρονικό διάστημα.
Μετά ακολουθεί η αρρώστια της πλησμονής από ψέματα και σαθρές δικαιολογίες, που εκμηδενίζει ακόμη και αξίας, που εξευτελίζει προσδοκίες. Είναι η "κληρονομιά" κάθε εκλογικής αναμέτρησης σε τούτο τον τόπο. Είναι μια "κληρονομιά" με ενεργητικό και παθητικό. Μόνο που το παθητικό συνήθως ή σχεδόν πάντα, ξεπερνά το ενεργητικό, με αποτέλεσμα η κοινωνία να κηρύσσεται σε πτώχευση.
Ζούμε την πτώχευση καταμεσίς στην αφθονία λέξεων και προσδοκιών. Εχουμε μάθει να συναλλασσόμαστε με κάλπικες αξίες...