 |
| fxxu / pixabay |
Πραγματικούς τεχνοκράτες είχαμε στην Ελλάδα, ενδεικτικό παράδειγμα ο Δόμπολης, ο πρώτος υπουργός οικονομικών της χώρας κι επιετυχημένος επιχειρηματίας. Την περιουσία του την έκανε στο εξωτερικό και δεν καταδέχτηκε να πάρει δεκάρα τσακιστή από το εξαθλιωμένο ελληνικό κράτος, απεναντίας άφησε λεφτά στη διαθήκη του για να ιδρύσει πανεπιστήμιο.
Μελίνα Κονταξή
Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού
Καταλαβαίνετε τη διαφορά με τους τεχνοκράτες με τα βαριά βιογραφικά που δεν λένε ποτέ όχι στα λεφτά του δημοσίου. Πραγματικούς άστους είχαμε στην χώρα όπως ο Κυριάκος Βαρβαρέσος. Είδε την κρίση που ερχόταν όταν η Βρετανία εγκατέλειψε τον κανόνα του χρυσού προτείνοντας να κάνει το ίδιο και η Ελλάδα.
Ωστόσο δεν εισακουστηκε με αποτέλεσμα να οξυνθούν τα προβλήματα και να οδηγηθούμε σε πτώχευση. Ο Βενιζέλος κατάλαβε την αξία του έστω και κατόπιν εορτής ζητώντας του να αναλάβει το υπουργείο οικονομικών. Πίστευε στο κράτος και όχι στο ξεπούλημα. Πρότεινε μετά την κατοχή την επιβολή έκτακτης εισφοράς σε όσους είχαν υπερβολική κατανάλωση μετά την κατοχή δηλαδή μαυραγορίτες, βιομήχανους και άλλους που όταν ο λαός πέθαινε από την πείνα στους δρόμους αυτοί καλοπερνούσαν η έβγαζαν λεφτά από την τραγωδία του. Το μέτρο δεν πέρασε γιατί βιομήχανοι και μαυραγορίτες είχαν γίνει το κράτος.
Δημοκράτες είχαμε σε αυτόν τον τόπο που ήθελαν τη συμφιλίωση και την εθνική ενότητα όπως τον Κομνηνό Πυρομάγλου υπστράτηγο του ΕΔΕΣ που δε δίστασε να στηλιτεύσει τις επιλογές του αρχηγού του που θεωρούσε λανθασμένες ενώ την ευθύνη για τον εμφύλιο την επιρρίπτει κυρίως στους Άγγλους.
Αυτό που έκανε αυτούς τους ανθρώπους ξεχωριστούς δεν ήταν το αν φόραγαν ή δεν φόραγαν γραβάτες ούτε το πόσες φορές πληρωνόταν ήταν ο πατριωτισμος τους. Προσωπικά όταν βλέπω τη συζήτηση να επικεντρώνεται στις γραβάτες και το πλύσιμο φοβάμαι γιατί μόνο πουλημένοι δίνουν έμφαση στην εμφάνιση για να κρύψουν την ουσία.