Και είναι αδιέξοδα στρατηγικά για μια υπερδύναμη που
αναζητεί εναγωνίως την χαμένη περπατησιά της…
Πέρα από το βάσιμο ή μη των ισχυρισμών του Ερντογάν, ο
οποίος απέδωσε σε σχέδια των Αμερικανών το πέτσινο πραξικόπημα με στόχο την
ανατροπή του, αυτό που είναι βέβαιο είναι πως ο στρατηγιστής Τούρκος ηγέτης,
εργαλειοποίησε επιτυχημένα τις παραμέτρους αυτού του πραξικοπήματος,
προκειμένου να προωθήσει το όραμά του για μια ισχυρή – ηγεμονική Τουρκία, με
αναβαθμισμένο ρόλο στο περιβάλλον του δυναμικά αναδυόμενου πολυπολικού κόσμου.
Την περίοδο που μεσολάβησε αμέσως μετά το καλοκαίρι του 2016,
οι ΗΠΑ ασχολήθηκαν πρωτίστως με την διαχείριση των ενοχών τους ή έστω της έκδηλης
επιθυμίας τους να αποστασιοποιηθούν από την «ρετσινιά» του ενορχηστρωτή του
πραξικοπήματος, την οποία φρόντισε να τους προσάψει – και όχι τυχαία - ο Ερντογάν.
Η Τουρκική εξωτερική πολιτική όμως, είχε ήδη μεταπηδήσει στην σκακιέρα της επόμενης
μέρας.
Η απόφαση για τον πλήρη απογαλακτισμό της Τουρκίας από το
στρατηγικό πατρονάρισμα των ΗΠΑ είχε ήδη ληφθεί, και η τακτική διαχείριση στην
οποία κατέφυγε ο Τούρκος ηγέτης, ήταν τέτοια που φρόντισε να την καταστήσει επιπροσθέτως
ΚΑΙ αμετάκλητη.
Επομένως, η πολιτική
των πυραύλων, δεν είναι και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια μεμονωμένη
εμπορική πράξη που απαντά αυτοτελώς στις αμυντικές ανάγκες της γείτονος.
Αποτελεί
αναπόσπαστο μέρος της στρατηγικής του νεο-οθωμανικού imperium, και φυσικά μέρος του παζλ της στρατηγικής σύγκρουσης με...
- Από την μια μεριά οριοθετεί τον ισχυρό περιφερειακό της ρόλο. Και...
- Από την άλλη «υπεξαιρεί» την αρμοδιότητα ενός προσαυξημένου γεωστρατηγικού ελέγχου, σε μια ευρύτερη περιοχή, η οποία παραδοσιακά ενέπιπτε στο σχεδιασμό άρα και στην ευθύνη της ΝΑ πτέρυγας της Ατλαντικής συμμαχίας.
Με την αποσαφήνιση αυτής της επιδίωξης, η μοιραία εξέλιξη, ήταν
ΚΑΙ οι ΗΠΑ αλλά ΚΑΙ το ΝΑΤΟ, ουσιαστικά να σύρονται αμήχανα πίσω από τις επιλογές του Ερντογάν, με εμφανή πλέον την αδυναμία τους να αντιδράσουν.
Η ρητορική των κυρώσεων που ακολούθησε από την μεριά των ΗΠΑ,
δεν ήταν παρά μέρος της στρατηγικής νίκης του Ερντογάν. Μέρος χρήσιμο για την προετοιμασία της Τουρκικής
κοινής γνώμης… Χρήσιμο όμως ΚΑΙ για
τον σχεδιασμό του, στα κρίσιμα και με στρατηγική βαρύτητα crash tests που
ακολούθησαν.
Με την παράδοση του Ρωσικού πυραυλικού συστήματος S-400 η οποία
πραγματοποιείται αυτές τις ημέρες, Η
Τουρκία αναγορεύεται και τυπικά σε ισχυρή περιφερειακή δύναμη. Ταυτοχρόνως, αναβαθμίζεται σε σημαντική
στρατηγική παράμετρος, πολλαπλά απαραίτητη για την Ρωσική γεωστρατηγική, και αυτός ο
ρόλος όπως όλα δείχνουν θα «κλειδώσει» στο περιβάλλον μιας ισχυρής και
πραγματικά στρατηγικής συμφωνίας.
Είναι λοιπόν φανερό, πως μόνο μέσα σε αυτό το δυναμικά
εξελισσόμενο περιβάλλον, θα πρέπει να αξιολογηθούν τα πραγματικά περιθώρια που έχουν
οι Αμερικανοί για να οριοθετήσουν τις αντιδράσεις τους.
Ο Ερντογάν, γνωρίζει καλά πως οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ,
έχουν απόλυτη ανάγκη την Τουρκία στο πλαίσιο του περιφερειακού τους σχεδιασμού,
και αυτή την «εκδούλευση» είναι αποφασισμένος να την πουλήσει πανάκριβα στην
υπερδύναμη που πλέον έχει αποκαθηλωθεί από την παντοδυναμία της των
προηγούμενων δεκαετιών.
Ο Ερντογάν με δυο λόγια, γνωρίζει καλά πως έχει το μονοπώλιο σε αυτήν την ιδιότυπη γεωπολιτική μπίζνα, και πως οι μεγαλοστομίες των
Αμερικανών, προορίζονται μόνο για εσωτερική κατανάλωση και για εξισορρόπηση των
εσωτερικών ανταγωνισμών και αντιθέσεών τους.
Είναι προφανές ότι ΚΑΙ ο κ. Τραμπ έχει επίγνωση αυτής της πραγματικότητας,
αλλά ΚΑΙ ο κ. Στόλτενμπεργκ γνωρίζει καλά τα κενά ισχύος και πρωτίστως ελέγχου
που δημιουργούνται, γι’ αυτό και επιχειρούν να διατηρήσουν ζωντανούς τους διαύλους
της επικοινωνίας.
Και το σημαντικότερο όλων, είναι πως γνωρίζουν καλά
απαξάπαντες, πως στο επίπεδο της στρατηγικής το παιχνίδι χάθηκε οριστικά για τις
ΗΠΑ.
Η προσδοκία πως μετά την ανατροπή ή την αποκαθήλωση του Ερντογάν,
οι όροι του παιχνιδιού θα άλλαζαν και τα δεδομένα θα τροποιούνταν δραματικά
υπέρ των ΗΠΑ και της «επαναφοράς της Τουρκίας στο μαντρί»… Ήταν μια βάσιμη
προσδοκία μέχρι την αποσαφήνιση των όρων εμπλοκής της Τουρκίας στο Συριακό
μέτωπο.
Από κει και μετά, αυτή η προσδοκία κατέρρευσε οριστικά.
Ακόμη και μετά την αποκαθήλωση του Ερντογάν με όποιον τρόπο και αν επιτευχθεί
αυτή, κανένας επόμενος Τούρκος ηγέτης δεν θα διανοηθεί να απεμπολήσει τα γεωστρατηγικά «κεκτημένα» Ερντογάν,
διότι είναι βέβαιο πως θα έχει την τύχη του Μεντερές.
Όσοι λοιπόν εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε Ευρωπαϊκές και
Αμερικανικές κυρώσεις, ας κρατούν μικρό καλάθι. Δεν πρόκειται να υπάρξουν ουσιαστικές κυρώσεις, παρά
μονάχα αποφάσεις προσχηματικές, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των αφελών.
Ο Ερντογάν αυτήν την μάχη την κέρδισε… Την κέρδισε στην
Ανατολή ενός «νέου» κόσμου και αυτό σημαίνει πως το κέρδος του έχει διάρκεια,
βιωσιμότητα και προοπτική…
Και καλό θα είναι, αντί να καταπίνουμε αμάσητο το παραμύθι της
αμερικανοτραφούς δημοσιογραφίας και των αφελών της ελληνικής πολιτικής ελίτ,
που σπεύδει να αναγνωρίσει τους κάθε λογής χρεοκοπημένους Γκουαϊδό ως επίδειξη πρωτοφανούς δουλοπρέπειας, ν αρχίσουμε να ανησυχούμε
σοβαρά για τα λάφυρα του εξευμενισμού του, διότι όπως αντιλαμβάνεστε, το
δίπορτο του κ. Ερντογάν (ΚΑΙ με τους Ρώσους, αλλά ΚΑΙ με το ΝΑΤΟ) θα αγοραστεί ακριβά
και από τους δυό, αλλά το χέρι δεν θα μπει στην τσέπη τους. Θα μπει στις τσέπες
άλλων.